#8.7. Waarom jij mijn vriend niet meer bent

#8.7.	Waarom jij mijn vriend niet meer bent

Na de pannenkoeken besloten Nik en ik een sigaret te roken op het balkon.

De zon kleurde de lucht oranje. Daar maakte Nik een foto van. Met die treurige Overvechtflats op de voorgrond.

‘Wat zou Instagram zonder de zon zijn,’ zuchtte ik hard. Maar Nik negeerde me. Zoals gewoonlijk. ‘Waar ken je Hein eigenlijk van?’ Vroeg ik toen.

‘Geen idee. PJ zat bij me in de klas en ik kon het goed met haar vinden. Toen kwam ik in contact met hem.’

‘Wat dacht je? Dit wordt een vriend voor het leven?’

‘Geen idee. Het ging organisch.’

‘Waarom zijn wij vrienden?’ Vroeg ik Nik.

Nik zei een hele poos niks.

Laat hem denken, zeg niets tot hij antwoord.

‘Zodat we ons minder alleen voelden op de middelbare school.’

‘Wat? Dat klinkt echt hol,’ zei ik.

‘Zo is het wel. Toch?’

Nik keek me ongemakkelijk aan. Toen tufte hij wat speeksel naar beneden.

Hij meende het ook nog.

‘Kom op. Tien jaar vriendschap man. Heb je niks beters in te brengen?’

‘Het gaf mij een veilig gevoel. Dat ik op iemand kon vertrouwen. Dat iemand een poging deed om me te begrijpen. We hadden elkaar toen nodig oké? Dingen veranderen. Ik verander. Weet ik veel wat ik wilde.’

‘Wil je nog wel door met Psycho killer?’

‘Hoezo niet?’

‘Geen idee. Sinds je samenwoont en met je studie klaar bent. Het lijkt wel alsof je klaar met alles bent.’

‘Hoor je jezelf wel? Natuurlijk ga ik proberen een baan te zoeken. Psycho killer was mijn redding de afgelopen jaren. Het heeft me gemaakt wie ik nu ben. Ik ben fokking trots op onze feesten. En ik zal er mee doorgaan. Wees daar maar niet bang voor. Maar het zal wel anders worden.’

‘Het klinkt zo fucking nietszeggend. “Zodat ik me minder alleen voelde op school.” Alsof het voor niets was geweest onze vriendschap,’ zei ik.

‘Gast. Ik werd thuis in elkaar geslagen door mijn moeder. Dat wist je. Het laatste wat ik wilde was problemen op school. Onze vriendengroep gaf me die bescherming. Een plek waar niemand me lastig viel. Kijk. Ik wou dat onze vriendengroep iets was wat boven alles uit zou stijgen. Broederliefde. Vriendschap dat als iets voor eeuwig zou aanvoelen. Een groep die het beste in mij naar boven haalde. Maar eerlijk gezegd. Als ik aan vroeger denk.’

‘Wat,’ zei ik. Nik keek naar de grond en drukte toen zijn peuk uit. Toen keek hij me aan.

‘Ik was ook bij jullie verre van gelukkig.’

‘Wat probeer je te zeggen?’

‘Dat ik nu blij ben met wat ik heb. Met mijn vriendin Liselotte. Met de huurwoning die we hebben. Oké, Overvecht. Maar fuck dat. Ik heb het idee dat ik voor het eerst geen problemen of zorgen aan mijn hoofd heb. Dat heb ik op de middelbare school nooit zo ervaren. En Psycho killer ook niet echt.’

‘Wat is dat voor holle conclusie. Ik was gisteren gelukkig toen ik na drie dagen eindelijk fatsoenlijk kon poepen.’

‘Charlie. Het gaat niet om jou.’

Nik ijsbeerde van links naar rechts over zijn balkon. Waarom zou het niet mij gaan?

‘Hoe kan ik me niet aangevallen voelen als je zegt dat ik de afgelopen tien jaar in jouw leven geen enkele keer een positief moment heb gezorgd.’

‘We waren altijd dronken. Of stoned. Of high. In ieder geval altijd naar de klote. Ik voelde helemaal niks. Ik schakelde gewoon alles in mijn lichaam uit. Dat was niet vet. Dat was destructie man.’

‘Wat? Je gaat zeggen dat het niets voorstelde? Dat het een gedwongen tussenstation was naar je perfecte leven dat je nu hebt? Met je vriendin, je kat en je huurwoning? Gozer!’

‘Als ik bij jou ben, ga ik me destructiever gedragen. Oké? Je bent mijn oude leven. Waar ik een drang heb om dronken te worden, te blowen en coke te gebruiken. Ik heb zelfs nu zin in fokking alcohol. In wijven. In neuken. Ik wil dat niet meer. Ik wil het niet meer.’

‘Je wilt mij niet meer.’

‘Nee. Jawel. Ik weet het niet. Oké? Daar probeer ik achter te komen.’

Ik was beledigd. Diep beledigd. Nik ging op een tuinstoel zitten en verborg zijn gezicht in zijn handen. Toen stak hij een nieuwe peuk aan.

‘Ik probeer nieuwe vrienden te nemen. Om erachter te komen of het gewoon aan mezelf ligt. En voor ik het weet zijn het jouw vrienden. En vervolgens pak je ze van me af,’ zei hij.

‘Je mag Hein hebben hoor. De vieze homo,’ zei ik.

‘Je gaat toch niet zeggen dat jij het nog fantastisch vindt? Onze vrienden en zo.’

‘Nee ik snap je echt niet. Ik weet niet waarom je je zo futloos voelt. Ik vind onze groep fantastisch. Ik zal een moord plegen en zo. Broederliefde man. Waar is die heen?’

Nik zei weinig meer. Hij stond op, opende de deur, stapte naar binnen en sloot direct de deur. Als signaal dat ik niet meer terug hoefde te komen. Blijkbaar.

De waarheid was dat ik hem volkomen begreep. Meer dan 100 procent. Maar ik was niet de gast die iemand gelijk gaf omdat hij gelijk had. De waarheid moest voor altijd in mist verhuld blijven. Ik mocht niet zwak lijken. Hij had me diep beledigd. Ook al was het waar.

Ik stond op en keek door het raam, de woonkamer in. Ik tikte er hard op. Nik keek geërgerd terug.

Toen stak ik een middelvinger op. ‘Je bent een eikel en Hein is een vieze homo.’

Nik begon terug te grinniken. ‘Je ziet er sexy uit als je boos bent.’

‘Wat?’ Zei ik. Nik gebaarde dat ik binnen moest komen en vroeg of ik een biertje wilde.

Whatever.


Mis niets. Ontvang het volgende verhaal direct in je mailbox

< Vorig bericht Volgend bericht >