#8.11. Waky waky

#8.11.	Waky waky

Puk maakte me de volgende dag wakker met de mededeling dat ik moest gaan.

Ik lag als een foetus op haar piepende Ikea-stoel.

‘Waarom mag ik niet blijven?’ Vroeg ik met een schorre stem.

‘’Je hebt me geen enkel moment het idee gegeven dat je iets voor me voelde. Je was zo koeltjes op het terras. Alsof je dacht dat ik de rode loper voor je uit zou rollen of zo.’

Ik keek haar aan. Haar ogen waren vochtig.

‘Ik hoopte dat je met me mee wilde om wie ik was, begrijp je?’

‘Ik ken je niet eens,’ zei ik. ‘What the fuck. Je nodigde me zelf uit om hier te komen.’

‘Maar dan kan je me nog wel leuk vinden en lief hebben. En kan je met me vrijen alsof ik een mens ben van wie je misschien ooit zou kunnen houden.’

De vage meid die over het podium liep te marcheren in een wit pak met een houding dat het haar helemaal niets interesseerde – was gewoon verdwenen. Wat stond hier voor me? Een borderliner? Ik wist niet zo goed waar ik moest kijken.

‘Je had me minstens kunnen behandelen zoals je zelf geliefkoosd wilde worden,’ zei ze. ‘Als een spiegeling. Als een echte minnaar. Jij bent geen minnaar. Je bent een levende fuckmachine. Het enige verschil tussen mijn dildo en jouw lichaam is dat jij denkt dat je controle hebt.’

Die kwam aan.

Ik stond op en pakte mijn jas en mijn sleutels. Als ze zo tegen me ging doen bekeek ze het maar. Ik keek haar aan en zag de tranen lopen over haar gezicht.

Ze deed haar hand omhoog als gebaar dat ik moest blijven. Ik keek haar onbegrijpend aan.

‘Je gedraagt je als een steen,’ zei ze. ‘Je bent een wandelende zombie hunkerend naar liefde. Maar je vergeet dat je lief moet hebben voordat je het kan ontvangen.’

Ik keek naar de chaos in haar kamer. Overal kleding.

Ze moest flink in de war zijn als ze zichzelf zo verwaarloosde. En mij de schuld geven van haar eigen keuze om mij mee te nemen.

‘Je hebt geen tv,’ zei ik verbaasd.

‘En ook geen laptop,’ zei ze. Ik twijfelde nog even of ik haar een afscheidszoen moest geven.

Maar deed dat toch maar niet. De deur zat nog steeds op slot. Die maakte ze met een zielig gezicht open. Ik stapte naar buiten en draaide me om.

Ze sloot de deur heel langzaam, terwijl ze me met een oog bleef aankijken via de deuropening.

‘Puk,’ zei ik.

Toen viel de deur in het slot.


Mis niets. Ontvang het volgende verhaal direct in je mailbox


< Vorig bericht Volgend bericht >


Volg Psycho killer op Facebook, Twitter, Instagram