8. Me minder alleen voelen

We hadden samen geslapen (in ons ondergoed), lepeltje-lepeltje. In haar bed.

Zodat we het minder koud hadden. Zodat we ons minder alleen zouden voelen.

Anna wilde me niet zoenen. Het voelde te vreemd aan. Alsof ze dan vreemdging. Terwijl hij haar anderhalf jaar geleden al had verlaten.

Ik vond het een beetje te verknipt klinken, maar ik moest wel bekennen dat mijn ex Liselotte ook nog in mijn hoofd zat.

Dus drukte ik in bed mijn gezicht tussen haar schouderbladen. Zo hard dat ik nauwelijks lucht kreeg en hield ik haar zo stevig vast dat zij nauwelijks lucht kreeg.

Want het voelde vertrouwd, de warmte van een ander lichaam.

Maar het was niet zoals met Liselotte. De lichaamsgeur van Anna was anders. Onwennig. Niet per se afschrikwekkend. Maar gewoon, anders.

Zelfs mijn lul merkte dat het anders was. Het zat in een half stijve modus tegen haar billen aangedrukt. Te slap om er seks mee te hebben. Maar te groot om te zeggen dat haar billen niets met me deden.

Ik voelde me minder alleen. Tegelijkertijd was ik me meer dan ooit bewust dat ik alleen was. Dat dit in zekere zin het maximale was wat je met een ander persoon kon bereiken. Tegen elkaar aangeplakt in een bed liggen, zonder te praten. Samen en toch alleen. Twee half vreemden.

Bij Liselotte voelde ik me niet alleen in het bed. Het was vertrouwd. Haar zware ademhaling als ze al sliep. Ik kon me niet eens meer herinneren of ik de afgelopen jaren wel eens haar gezicht had bestudeerd als ik zachtjes in bed stapte.

Ik had langer het stukje huid van Anna tussen haar twee schouders in bekeken, dan het gezicht van mijn ex de afgelopen twee jaar.

Anna’s huid deed me denken aan een lieveheersbeestje. De moedervlekken hadden zich vrij gestructureerd verspreid over haar lichaam. Vaak in lijn met twee of drie andere vlekjes.

De volgende ochtend ontbeten we samen zonder veel tegen elkaar te zeggen. Ze had het nieuws aan staan. We keken gebiologeerd naar reportages over een verkoudheidsziekte die over de wereld aan het razen was.

‘Wanneer zijn wij aan de beurt denk je?’ vroeg ze.

‘Een vriend van me zit in Wuhan,’ zei ik. ‘In isolatie.’

‘Heftig.’

‘Surrealistisch.’

Ik besloot niet te douchen bij haar. Na het ontbijt wandelde ik naar het station zonder echt aan iets te denken.

De avond met Anna had me goed gedaan. Liselotte voelde ietsjes verder weg aan. Ik was brak, ook al had ik geen alcohol gehad. Ik was labiel. Het idee dat ik elk moment in huilen kon uitbarsten zonder duidelijke reden.

Thuis deed ik de gordijnen dicht, mijn kamer op slot en zette de laptop aan en zocht het filmpje van Lois op. Een oud-klasgenootje die nu de hoofdrol had in een Nederlandse pornofilm. Het had me anderhalf uur speurwerk gekost om op een vage site met 38 trackers de gratis variant tegen te komen.

Ik rukte en had fantasieën over dat ik haar zou opzoeken, en dat we zouden zoenen en dat we seks zouden hebben.

Nadat ik mijn navel vol had gespoten tikte ik haar naam in en vond al snel haar Pinterest-, Facebook- en Instagramaccount.

Ik gaf haar een volgverzoek en refreshte om de 10 minuten mijn internetbrowser om te checken of ze het verzoek had geaccepteerd.

Dat deed ze.

Daarna stuurde ik haar een berichtje: ‘Hé. Ken je me nog?’

Ze antwoordde: ‘Jeetje, Nik. Hoe gaat het met je?’

‘Oh. Z’n gangetje. Jou?’

‘Prima! Maar, waarom dit volgverzoek?’

‘Ik kwam een doos tegen met schoolspullen,’ loog ik ‘en toen moest ik aan je denken.’

‘Doos met schoolspullen?’

‘Het is na negen jaar over met mijn vriendin. We woonden al samen en zo. Toen kwam ik het tegen.’

‘Jeetje. Kut om te horen zeg.’

‘Hoe is jouw leven?’

‘Kut.’

‘How come?’

‘Zoals het leven soms gaat.’

‘Vervelend om te horen.’

Ze las mijn antwoord maar stuurde niets meer. Ik wilde niet te wanhopig overkomen, dus stuurde ik ook niets meer.

Haar Instagram-wall bestond vooral uit foto’s van plekken waar ze was geweest. Kroegjes. Bossen. Een voetbalwedstrijd. Gent. Geen foto’s van haar. Ook niet bij de getagde foto sectie.

Ik moest het met haar profielfoto doen. Ze zag er blijer en onschuldiger uit dan in de pornovideo. Ze was knapper geworden met de jaren. Haar gezicht was meer volwassen. Alsof haar beste kant nu meer tot haar recht kwam.

Wat heeft haar zo ver gebracht?

Ik hoorde gestommel in het huis. Ik knoopte mijn broek dicht, deed de gordijnen open, een raam open, haalde mijn deur van het slot en deed die op een kier.

Niet veel later kwam Robby mijn kamer binnen zonder shirt. Alsof hij het er om deed.

‘Hé,’ zei die met een brul. ‘Hé!’

‘Ben je vrij?’ vroeg ik.

‘Ik ben naar huis gestuurd. Een verstopte neus. Beetje overdreven vind je niet?’

‘Om dat corona gedoe?’ vroeg ik.

‘Mijn baas heeft smetvrees. Dus ben ik gelijk maar naar de sportschool gegaan. Zo maar weer even mijn mail checken.’ Ik knikte begrijpend. ‘En jij?’

‘Ik werk ‘s middags en ‘s avonds. Een of andere systeemupdate. Daarna testen of alles nog werkt.’

‘Oké. Oké. Maar… Nog geneukt met je date? Je was namelijk niet thuis vannacht,’ zei hij met een ironisch toontje. Zijn wenkbrauwen bleven maar op en neer gaan.

‘Ik heb wel bij haar geslapen,’ zei ik als een boer met kiespijn.

‘Ha! Nik, oude pik van me. Je hoeft niets te vertellen. Ik weet genoeg. Lekkere hunk van me!’ Hij liep al hoofdschuddend en hard lachend mijn kamer uit. Niet veel later klonk de douche.

Ik opende opnieuw het gesprek op mijn telefoon met Lois en ik vond mezelf een smerige vent worden. Omdat ze me geil maakte, ging ik met haar praten. Om wat? Alsof wij gingen daten. Alsof wij seks gingen hebben.

Smerig was ik. Bah. Achter mijn seksuele pornoverlangens aanjagen. Ik werd zo misselijk van deze gedachte dat ik de deur opnieuw op slot deed, de gordijnen sloot en opnieuw begon te rukken. Ditmaal niet op de video, maar starend naar haar Instagramfoto. Starend naar de woorden die ze naar me getypt had.

Na het klaarkomen voelde ik me nog smeriger en walgde ik nog meer van mezelf. Als daad van verzet sloot ik mijn laptop en haalde Instagram van mijn telefoon af zodat ik niet continu hoefde te checken of ze al had gereageerd.

Dit was mijn straf voor mijn eigen walgelijkheid.

Ik appte Anna. Om de aandacht af te leiden. Ik vroeg hoe het ging. Of ze lekker had geslapen. Of ze me miste. Wanneer ik haar ging zien.

Ze antwoordde met: ‘Hey darling,’ en vroeg of ik vanavond bij haar kwam eten.

Nu begon het toch serieuzer te worden en ik wist nog steeds niet of ze iets in mijn brein deed prikkelen. Doordat ik me dit afvroeg, wist ik eigenlijk het antwoord al.

Ik appte dat ik ‘s middags en ‘s avonds moest werken, maar wel om half negen bij haar kon zijn als ze dat niet te laat vond.

‘No problemo.’

Ik stak mijn kop de gang in en luisterde of de douche nog aan stond. Nee. Ik pakte schone kleren en ondergoed, nam mijn tandenborstel mee en ging uitgebreid douchen. Mijn wenkbrauwen inzepen met Andrélon shampoo.

Daarna nam ik de bus naar mijn werk.

Ik wou deze ochtend sporten. Weer een belofte die ik niet was nagekomen.

Zoals zoveel beloftes in mijn leven. Het enige waar ik goed in was: mezelf streng veroordelen om de dingen die ik niet had gedaan.

Ik was niet zo streng naar anderen toe. In tegendeel. Dan was ik heel vergevingsgezind. Een “sorry” van de ander maakte alles goed voor mij.

Maar sorry zeggen naar mezelf toe? Nee.

Terwijl de kans groter was dat van alle mensen die ik nu kende en nu sprak, over dertig jaar niet meer in mijn leven waren. Maar ik zou er nog wel zijn met mezelf. Tot aan mijn eigen dood.

Vanaf 3 januari verstuur ik elke dag een e-mail. Over naar bed gaan met iemand die je niet mag. Je eenzaam voelen in een club vol mensen. Over de toxiciteit van je eigen perfectionisme. De drang naar ontsnappen in drugs, verre reizen en daten. Over de leegte die we soms allemaal voelen, maar waarover we niet met elkaar praten. Verwacht mini-essays, persoonlijke anekdotes, proza, fictie en motivatie. Ook spreek ik dagelijks spraakberichten in. Over zelfmedelijden, mijn worsteling met perfectionisme, impact vs. geld en hoe je jezelf slim kan promoten op Instagram als creatieveling zonder je een smerige verkoper te voelen.

Je krijgt toegang tot deze e-mails en spraakberichten als je fan of superfan van me wordt. Ga naar https://petje.af/tomsondarko/.

Als je niet zo goed weet wat je kan verwachten, schrijf je dan in voor de wekelijkse e-mail of luister naar mijn wekelijkse spraakberichten (gratis). Het is dat, maal zeven. Ga naar www.tomsondarko.nl