#8.16. Hoe twee mannen zoenen
Ik voelde me opgelucht. Sinds Hein in ons leven was gekomen het een verkeerde kant op tussen Nik en mij. Een onnodige verkeerde kant. Ik was de enige die het zag.
Nu was het weer oké. Soort van.
Hoe ik me de afgelopen weken zo had lopen opvreten in mijn hoofd om de vriendschap per direct stop te zetten. En een soort van ‘ik zie je wel staan’ betoog van Nik maakte alles weer goed. Blijkbaar.
Ik zag in dit kantoorgebouw honderden mensen dansen op een of andere junglebeat van de dj.
Ik zag in een hoek Hein en Chuck met elkaar tongen. Toen keek ik de andere kant op en zag ik PJ staan. Alleen. Met een plastic beker met witte wijn in haar hand.
Ze zag me staan en wenkte me naar haar toe.
‘Voelt het niet ongemakkelijk, je ex daar zien zoenen met een man?’ Vroeg ik, wijzend naar Hein.
‘Charlie. Hein heeft me zoveel gebracht. Daar zal ik hem altijd om waarderen. Snap je. Dankzij hem heb ik geen verstompt gevoel dat het allemaal niets waard is. Gewoon een levend gevoel.’
Ik kon moeilijk peilen of ze dit zei om zichzelf te overtuigen of dat ze het echt zo voelde. Ik wilde vragen of ze hem miste. Maar het antwoord zou me niets interesseren. Dus vroeg ik het ook maar niet.
Ze lachte naar me. ‘Wat heeft Hein jou gebracht?’
Ik haalde mijn schouders op. ‘Ik denk dat ik zo graag aandacht en liefde nodig had dat ik Hein volledig omarmde. Maar hij is een klootzak.’
‘Waarom zeg je dat nou elke keer?’
De manier waarop Chuck en Hein me behandelden Groningen. Chuck, nota bene een gast die als baan had om managers te vernederen. En dat doortrok naar mij toe. Of toen Hein begon te schreeuwen naar een vrouw dat op haar meest kwetsbare moment aan het pissen was. Of toen hij mijn onderbroekenfetisj met iedereen deelde. PJ zou het nooit begrijpen.
Ik keek naar de borsten van PJ om mezelf enig troost te bieden. Ik bleef er naar kijken, me af te vragen hoe stevig ze waren zonder BH. Ik zag dat zij het zag dat ik keek. Ik keek haar aan en probeerde een glimlach te laten zien.
‘Ik vind Hein een lul,’ zei ik na een lange stilte. ‘Ik wil niks met hem te maken hebben.’
‘Maar waarom dan?’
‘Ik heb soms het idee dat ik niet zoveel voel,’ zei ik. ‘En Hein heeft me weer laten voelen. Op een mensonwaardige manier. Het heeft me doen beseffen dat ik gasten zoals Chuck en Hein en jou niet nodig heb om gezien te worden. Ik ben alleen gekomen en zal alleen gaan.’
‘Oké gast,’ proestte PJ van het lachen. ‘Helemaal prima weet je. Wil je nog wat drinken of zo?’ Ik bedankte vriendelijk. PJ liep van me vandaan.
Ik stak een sigaret op en vroeg me af waarom ik begrepen wilde worden door mensen waar ik niet door begrepen wilde worden. Ik had PJ niet nodig. Ik had niemand nodig.
Mis niets. Ontvang het volgende verhaal direct in je mailbox