We stonden onder de Martinitoren alle drie een sigaret te roken.
Hein maakte van onze avonturen eerder vandaag weer een grote saga van. Chuck keek me af en toe verontrustend aan en zei toen dingen als ‘heeft hij echt de pompbediende afgeleid?’ en ‘dus hij wil geen relatie met een vrouw? aangaan?’
Chuck behandelde me als een minder mens. Wat ik niet begreep. Want ik kende hem niet. Maar Hein kende mij wel. En hem. Dat stond toch voor iets? Zoals R-E-S-P-E-C-T?
Of wilde hij ook Hein voor zichzelf?
Hij wilde Hein voor zichzelf.
Net zoals de vriendin van Hein hem voor zichzelf wilde.
Iedereen wilde Hein voor zichzelf. Hij was de ring van Lord of the Rings. Hij deed gekke dingen met je.
‘Wijven zijn in Groningen echt makkelijk te versieren jongens,’ zei Chuck. ‘Jullie zijn twee gay-gozers als jullie met minder dan drie vrouwen aanpappen vannacht. Ik zeg dus minimaal drie, want zo makkelijk zijn ze hier.’
‘Ik ben bezet,’ zei Hein.
‘Dus, Charlie. Zes wijven. Minstens. Dat gaat je lukken toch?’
Ik haalde mijn schouders op.
Waarom zou ik hem iets moeten bewijzen?
‘Mietje,’ zei Chuck. ‘Je ziet er niet alleen uit als een mietje. Je bent een mietje.’
Ik keek hem en Hein aan met een blik dat ik hem echt niet begreep. Hein knikte me geruststellend toe.
‘Drie dan!’ Zei Chuck.
‘Ik haat het getal drie.’
‘Dan heb je nog nooit twee partners tegelijk in bed gehad.’
‘Whatever.’
Hein lachte hardop. Zo'n smerig binnenpret lachje. Eentje dat riep om een vraag.
Chuck leek dat te begrijpen.
‘Waar denk je aan,’ zei hij met een glimlach.
‘Oh niks,’ zei Hein. Hij keek mij aan.
'Wat,' zei ik.
‘Wat,’ zei Chuck.
‘Charlie ruikt stiekem aan onderbroekjes. Van vrouwen. Gebruikte onderbroeken.’
Chuck keek me met zo’n vreemde blik aan, dat hij wel moest denken dat ik een psychopaat was.
'Hein,' zei ik met een zucht.
Hein hield niet op met grijnzen. Chuck lachte niet.
Ik keek maar de andere kant op. Ik kon wel door de grond zakken en onderaan bij Australië weer naar boven komen.
'Je begrijpt - Charlie - dat ik nu nooit meer hetzelfde naar jou kan kijken. Dat begrijp je toch?' Zei hij met een dwingende ongemakkelijke toon.
Waarom deelde Hein uitgerekend dit nou. Waarom.
Ik had het nooit moeten delen. Nooit.
'Charlie. Dat begrijp je toch?'
Ik knikte maar had er gelijk al spijt van. Hij probeerde controle op mij uit te oefenen. En het lukte hem ook nog.
Hij stal mijn zuurstof, mijn aandacht en mijn levensvreugde.
Chuck was vervelend, dominant en gemeen. Hij moest sterven in de hel.
Maar ik kon er niets aan doen. Ik kon me hier niet tegen verzetten. Ik was machteloos. Ik kon het alleen maar ondergaan. Wachten tot zijn genade.
Hein ging mij niet redden vannacht. Hij versterkte het alleen maar. Om een onduidelijke reden.
Wat deed ik hier.
Ik kon nauwelijks meer ademen. Ik had geen lebensraum meer. Geen oxygenium.
Niets.
Ik bevond me in een vacuüm gezogen wereld.
Alsof ik door de ruimte zweefde. Zoals George Clooney in de film Gravity.
Alleen.
Mis niets. Ontvang het volgende verhaal direct in je mailbox