Gewapend met een fles whisky en een gedraaid sjekkie in zijn mond, balanceerde hij met een been op een betonnenblok. Het lag daar tussen twee vervallen boerderijnen in, aan de rand van Utrecht, ver verwijderd van de weg en de bewoonde wereld.
De maan gaf ons voldoende licht om elkaar en de omgeving te zien.
Ik zat op de grond, te staren naar mijn smeulende sigaret en keek naar Hein.
Hein nam een slok, verloor zijn evenwicht en sprong toen van het blok af en kwam met twee benen op de grond.
‘Man. Nu ik ouder ben weet ik het niet meer zo goed,’ zei hij plotseling. ‘Opeens ben ik me bewust van het leven na dat moment van ouder worden. Je weet wel, die gedachte die altijd rondzong in onze hoofden toen we jong waren. Ooit, zijn we oud en dan gaat het leven pas echt beginnen. Nu besef ik me opeens dat het niet anders is dan toen ik jong was. Alleen het doel is weg. Ik kan me geen nieuwe doelen bedenken. Ik kan me niet eens meer herinneren welk doel ik vroeger naar streefde behalve ouder worden.’
Ik wilde zeggen dat ik hem niet kon volgen. Maar dat was een leugen. Alles wat hij zei leek erop als ik mezelf hoorde nadenken. Ook al had ik zijn gedachtes nooit gehad. En zal ik die waarschijnlijk ook nooit krijgen.
Hein had een energie om zich heen hangen waar ik graag in wilde staan. Het liet me minder alleen en doelloos voelen. Hij leek me echt te willen begrijpen.
Alsof ik dat nodig had.
Ik wilde mezelf niet eens begrijpen.
Hein had geen doel. Hij zei dat het leven doelloos was. Dat wisten we allemaal. Alleen maar weinig mensen omarmde het, vond hij.
Hij omarmde het.
Geen carrière, geen baan, geen hypotheek, geen hond. Hij leefde in een gemeenschap vol gelijkgezinden. The hippie-hole noemde hij het. Vrije geesten die weigerden over te geven aan de vastgestelde routes naar de dood toe.
Hij dacht dat ik probeerde met Psycho killer me te ontworstelen aan alles.
Hij had het mis. Ik probeerde het net zoals hij volledig te omarmen.
< Vorig bericht Volgend bericht >
Foto van I love you tous