We zouden wat gaan doen: Nik, ik en Hein. Maar Nik zei uiteindelijk af. Wat me niets verbaasde. De uitbarsting op het strand was nog steeds “aanwezig”.

Dus ging ik alleen met Hein opstap.

Zijn huis bevond zich op een braakliggend terrein tussen twee woonwijken in. In het midden van het terrein stond een vervallen oude fabriek.

Nu woonde hij daar in die fabriek met zijn gemeenschap.

Hein deed de logge rode deur voor me open en gaf me een hand. ‘Welkom in de hippie-hole.’

Toen ik binnen stapte stonk het naar cement en vocht. Het was een grote hal waarin precies in het midden – totaal verloren - een witte leren bank, een salontafel en een klein tvt-je stond. Er was weinig sprankelends aan de fabriek. Zou de oprichter nog leven?

Zijn vriendin PJ lag languit op de witte bank, MTV te kijken. Ze droeg een kort comfortbroekje en een wit hemd die haar spekborsten alle ruimte van uitzetten gaven.

Ze keek niet eens op toen ik twee keer achter elkaar ‘hallo’ zei.

Hein bewoog kort met zijn wenkbrauwen omhoog en fluisterde ‘tijd van de maand’.

‘Je zou thee voor me zetten,’ zei PJ opeens.

‘Mens! Ik kan toch niet toveren. Je ziet toch dat Charlie hier is,’ zei Hein.

‘Je had het beloofd. Je komt nóóit je beloftes na.’

‘Jahaaa.’ Hij keek me aan en glimlachte. ‘Achter die grote muur daar bevinden zich de vroegere kantoren van de fabriek. Nu zijn het de slaapkamers van mij en mijn huisgenoten. Die zitten overigens ergens op een reggaefestival in Avignon in Frankrijk. Niets voor mij. Reggae.’

‘Hein!’ Zei ze.

‘Wat is er?’

‘Thee.’

‘Doe zelf.’

‘Hei-hein…’

‘Ja.’

‘Thee!’

Hein wees naar een foto uit zijn jeugd. De foto hing ergens doelloos aan een koord midden in de ruimte, te dansen. Ik pakte de foto vast en vroeg me af of dit nou kunst was. Op de foto grijnsde een tien jaar jongere Hein naar me. Op de achtergrond zag ik de zee.

‘Thee-hee,’ schreeuwde ze door de ruimte.

Hein stampte naar de keuken, die zich onlogisch ergens in een hoek van de ruimte bevond. Daar gooide hij een kastje open, pakte een pot met vreemde groene blaadjes erin. Hij stampte terug naar PJ (en dat duurde even in deze hal) en gooide de inhoud van de pot over haar heen.

‘Alsjeblieft.’

‘Hein, waarom doe je nou zo. Alleen omdat hij erbij is? Stoer hoor, beetje je vriendin kwetsen. Heel stoer.’

Hein liep terug naar mij toe en glimlachte alsof niets aan de hand was. Zelfs de blik in de ogen was zo puur en eerlijk dat ik direct geloofde dat hij haar alweer vergeten was. Hoe kon hij dit doen?

‘Je bent een klootzak,’ zei PJ toen.

Toen haalde zijn schouders op en knipoogde naar me.

Hoe kon je zo je vriendin wegcijferen? Het was alsof ik mezelf zag en het maakte me niet gelukkig. Daar zat ze, met een mokkend gezicht de tranen in haar ogen te bedwingen. Fucking triest.

‘Het lijkt me cool om met jou eens een nacht door te brengen,’ zei hij.

‘Hoezo dat,’ zei ik.

‘Omdat ’s nachts niets meer hoeft. Omdat tijd dan zover weg lijkt. Ik denk dat de ware aard van mensen ’s nachts boven komt drijven. Ik wil jouw ware aard zien.’

‘Je bent vreemd,’ zei ik.

‘Weet ik.’

‘Zeg gay boys. Ik wil thee drinken. Kan iemand me alsjeblieft in godsnaam een glas heet water bezorgen? Is dat soms te veel gevraagd? Dank je wel,’ galmde door de fabriekshal. Ik keek haar aan. Er zat minstens tien meter doelloze ruimte tussen ons in. Toch hadden we oogcontact. ‘Charlie. Alsjeblieft?’

Opeens besefte ik me waarom ze beiden dit ingewikkelde spel speelden. Ik voelde de kracht – van alles. Hein moest PJ wel zo behandelen, anders verloor ze te snel zijn interesse. Nu was ik opeens onderdeel van hun ingewikkelde dans om elkaars lichamen heen. Omdat ik hier was en als een stoorzender fungeerde. Hein bleef haar ontkennen, zij wilde mij uitschakelen.

Ik keek naar de open keuken en zag de waterkoker staan.

Hein bleef me aankijken en maakte zijn blik doordringender. Hij dwong me bijna om nee te zeggen.

‘Charlie, alsjeblieft? Doe het voor mij,’ zei ze schattig.

Ik klopte op zijn schouder, liep naar de waterkoker, zag dat er nog voor 1 liter water inzat en zette het ding aan.

Ik keek haar aan. Ze glimlachte tegen me en gaf me een handkusje. Ik weigerde terug te lachen. Ik mocht er niet aan toegeven. Ik was mr. Cool. Ik mocht geen emotie tonen. Dat maakte me zwak. Want ze was een heks.

Ze keek toen naar MTV, alsof ik er niet was. Dit klopte niet. Ze wilde me nog steeds niet zien. Waarom gaf ze me elke keer het gevoel dat ik niet bestond?

‘Weet je,’ zei ik. Ze keek naar me en ik zag hoe haar ogen kort over mijn lichaam gleden met een blik alsof ik een paspop was. ‘Je zei niet eens “hallo” toen ik binnenkwam.’

Ik deed het knopje van de waterkoker weer uit en liep van het aanrechtblad vandaan. Ik zag haar gezicht roder en roder worden.

Hein snifte, schudde met zijn hoofd en vervolgde zijn rondleiding. We liepen van haar vandaan.

‘Klootzakken!’ Schreeuwde ze achter ons aan. ‘Klootzakken!’

< Vorig bericht Volgend bericht >

Blijf op de hoogte
Facebook
Instagram
Twitter
Charlie West op Google +
Tumblr