13. Wat voel je nou?

Uitgeput kwam ik thuis. Ik ging meteen in bed liggen en sliep onrustig en was vaker wakker dan in slaap. Om 6 uur kon ik de slaap niet meer vatten door de draaiende blendermachine van Robby.

Om half 7 stond ik bij het Senseo-apparaat als een zombie. Mijn geest wakker, mijn lichaam nog in slaapmodus.

Eva kwam binnen in haar chill-outfit met een leeg bordje met kruimels.

‘Zo. Shit, man. Jij ziet er gaar uit,’ zei ze.

‘Dankje,’ zei ik.

‘Zware nacht gehad?’

‘De meest vreemde nacht uit mijn leven,’ zei ik.

‘Ga zitten,’ ze gebaarde naar de eettafel. Ik trok mijn kopje koffie onder het apparaat vandaan en ging languit zitten op de stoel en liet een grote zucht los.

Zij vulde een glas met water bij de kraan en ging tegenover me zitten. Ik vertelde in het kort over Anna. Dat we beiden uit een relatie kwamen. Dat we seks hadden gehad en de meest vreemde ruzie ever.

‘Hoe kan ze nou zeggen dat ik niet in contact sta met mijn gevoel? Ik weet niet eens wat dat is en zeg nu niet dat dit het bewijs daarvoor is. Het is te fucking abstract man!’ zei ik gefrustreerd.

‘Je voelt wel een beetje verloren aan,’ zei ze. ‘Als ik eerlijk mag zijn.’

‘Voelt?’

‘Dat straal je al een tijdje uit. Maar dat is begrijpelijk, toch?’ Ze wachtte op een reactie van mij. Ik haalde mijn schouders op en trok een niet begrijpend gezicht terug. Ze zei: ‘Na negen jaar stoppen met een relatie. Dat is veel hoor. Je zit nu in een nieuwe woning waar je de keuken en badkamer moet delen met half vreemden. Het zijn verwarrende tijden voor je. Een hoop dingen om te verwerken. Dan is het toch niet zo gek dat je je een beetje verloren voelt? Zij heeft waarschijnlijk hetzelfde.’

‘Maar ze was zo vol woede en frustratie. Over wie ik was. Het was intens. Verwarrend. Ze kent me niet eens en dan voelt ze al zoveel woede,’ zei ik.

‘Voel je je nou schuldig?’ Haar wenkbrauw ging omhoog.

‘Is dit wat schuldgevoel is? Wat ik nu voel?’

‘Je bent niet zo goed in het uiten van gevoelens, is het wel? Er woorden aan geven?’

‘Je lult vaag man,’ zei ik.

‘Nou, begin dan gewoon ‘s met vertellen.’ Ze glimlachte zo nep naar me dat ik weer mijn schouders ophaalde. ‘Nik. Wat voel je nou?’

‘Ik voel me nu wel weer oké. Praten met jou helpt. Dankjewel daarvoor.’

‘Nik,’ zei ze met een zucht. ‘Ik vraag hier niet om een statusupdate. Ik vraag: wat voel je?’

‘Ik snap de vraag niet.’

‘Nik. Wat voel je verdomme nou? Nu. Hier.’

‘Euh. Beetje ongemakkelijk? Ik weet niet wat je van me verwacht?’

‘Dat is een begin. Je denkt dus dat ik iets van je verwacht en je weet niet precies wat dat is, en dat maakt je wat zenuwachtig?’

‘Ik denk het,’ zei ik. Het leek wel op mijn mondeling Duits vroeger. Daar wist ik ook niet hoe ik me er doorheen moest lullen.

Bist du auch so allein?

‘Was je zo ook vroeger? Bij je thuis? Je ouders?’ vroeg Eva.

‘Wat heeft dat er nou mee te maken? Je zit hier verdomme in je sport-bh en we hebben best wel een serieus gesprek, maar ik kan het niet negeren. Je sport-bh.’

‘Want je seksualiseert de vrouw?’

‘Niet expres? Aaarg. System overload dit hoor.’

‘Nik. Rustig. Kalm. Blijf ademen. Vertel gewoon. Wat voel je nou?’

‘Ik snap je vraag niet,’ bleef ik herhalen.

‘Je voelt dingen. Alleen je houdt het voor jezelf. Als je wat vaker zegt wat je voelt, dan kunnen mensen om je heen je beter begrijpen. Dat verbroedert. Dat ontspant. Dat leidt tot diepere banden met mensen.’

‘Ik voel me verloren,’ zuchtte ik.

‘Dacht ik al.’

‘Ik voel me verloren, eenzaam, ongelukkig, verward… Ik vind Anna niet eens leuk. Maar ik had wel zin in seks. Nu ik het heb gehad kom ik erachter dat seks hebben zonder gevoelens niets voor mij is. Het is verwarrend. De ruzie was raar. Het was gewoon kut. Ik wil Liselotte gewoon terug. Ik kan de pijn niet meer aan. De pijn dat ze niet meer van mij is.’

Ik begon te snikken. Heel luid.

‘Huil maar even lekker,’ zei Eva, en ze nam een slok van haar water.

‘Sorry hoor,’ zei ik, en begon nog harder te brullen.

‘Dat is een stom iets. Dat mensen zich excuseren voor hun tranen. Ik vind het juist zo puur dat je ze even laat zien.’

‘Liselotte gaat niet terugkomen,’ zei ik snikkend. ‘Niemand.’ Daarna kwam de rede terug. Ik stond op en snoot mijn neus leeg in een stukje keukenrolpapier. ‘Ik moet weer verder met mijn leven. In dit lijf. Ik voel me overwerkt. Elke dag is overleven. Ik weet niet hoe ik me moet ontspannen. Hoe ik dit vet kwijtraak.’

‘Ik wel,’ zei ze. ‘Als je ervoor openstaat.’

‘Help me,’ zei ik, en ik ging weer op de stoel zitten en boog voorover naar Eva en herhaalde het nog een keer: ‘Help me.’

‘Yoga. Jij en ik. Elke ochtend. Zeven uur. Je mag niet weigeren. We gaan even werken aan dat stresssysteem van je. Even terugdraaien die veer. Even lekker in balans komen.’

‘Alignen,’ zei ik.

‘Alignen.’

‘Dat woord gebruikte Anna.’

‘Als ik weer even eerlijk mag zijn?’

‘Spreek.’

‘Volgens mij is Anna zelf erg in de war. Dus trek het je niet zo aan wat ze allemaal zei. Je kan het beter stoppen wat je met haar hebt. Jullie zijn te intens.’

‘Dat dacht ik ook al,’ zei ik opgelucht. ‘Ze deed alsof ze dood was en vond dat ik haar moest nemen. Ziek toch?’

‘Maar je hebt het wel gedaan?’

‘Ja. Nog zieker, niet?’

‘Geen idee, Nik,’ zei ze. ‘Geen idee.’

Ik voelde me een beter mens nu ik mijn emoties had laten stromen via de tranen. Ik begreep opeens alle vrouwen op aarde een stukje beter.

‘Ik voel me een beter mens,’ zei ik.

‘Als ik je nog een advies mag geven?’ zei ze. ‘Investeer meer tijd in je vrienden. Zoek ze vaker op. Vooral op de avonden dat je je het meest eenzaam gaat voelen. Dat leidt af.’

‘Afleiding,’ herhaalde ik, en dacht aan Lois. Zij was afleiding.

De verkeerde soort afleiding.

Charlie. Ik moest wat meer tijd investeren in mijn vriend Charlie.

🚬 Je leest een verhaal uit de reeks Uitbraak. Volgende week het vervolg. Ik e-mail je dan graag de link, zodat je het niet vergeet.
😏 Ik heb een nieuw boek geschreven. Het heet 'Ze gingen samen het toilethokje in.mp4'.
📸 @guillaumegbrt
👀 Ik ben een dagelijkse e-mail begonnen. Over naar bed gaan met iemand die je niet mag. Je eenzaam voelen in een club vol mensen. Over de toxiciteit van je eigen perfectionisme. Abonneer je via https://petje.af/tomsondarko/. Als je niet zo goed weet wat je kan verwachten, schrijf je dan in voor mijn wekelijkse e-mail (gratis) of luister naar mijn wekelijkse spraakberichten (gratis).