11. Ik wil niet gered worden

De helft van de pis was naast de pot gekomen. Ik veegde het op met wc-papier, liep weer terug naar de slaapkamer van Anna en bleef in de deurpost staan.

Ze had haar Mickey Mouse-shirt aangetrokken en was een boek aan het lezen. Walging, van Sartre. Ze keek me aan. ‘Ik meen het, Nik. Ga in therapie. Zoek een haptonoom. Chiropractor. Voor mijn part acupunctuur. Maar get your shit together.’

‘Anna,’ zei ik zo rustig mogelijk.

‘Ik meen het. Ik ga je niet fixen. Ik heb er geen zin in. Betaal maar voor je fix.’

‘Anna,’ zei ik nog luider.

‘Wat?’

‘Ik wil niet gered worden,’ zei ik.

‘Dat wil je wel,’ zei zij.

‘Ik heb geen probleem.’ Dat meende ik.

‘Dat heb je wel,’ zei zij.

‘Jij vindt dat ik een probleem heb. Ik niet,’ zei ik.

‘Nou. Dan stik je er toch lekker in?’ Zei zij.

Ik snapte hier niets van. Ze was net zo rustig en lief. Nu was het een tikkende tijdbom die ik niet onder controle kreeg. Michelle Obama zei: “When they go low. We go high.” Maar dit werkte niet echt bij haar.

‘Wat raakt je nou zo? Ik ben even kwijt hoe we hier nou zijn beland?’ vroeg ik oprecht.

‘Dit bedoel ik, Nik. Je staat niet in contact met je gevoel,’ zei ze, en ze gooide het open boek van haar af. Het belandde op de vensterbank. Gesloten. Ze zou basketbal moeten spelen.

‘En jij wel wil je zeggen,’ zei ik zo lacherig mogelijk. De jij-bak die vanzelf zou komen. Ik was hier niet trots op.

‘Dat is heel gemeen van je om dit zo terug te kaatsen. Echt heel gemeen,’ zei ze met trillende stem.

‘Ik weet even niet zo goed hoe nu verder.’ Ik wist het oprecht niet. Liselotte en ik maakten nooit echt ruzie-ruzie. Niet over zulke vreemde dingen als nu met Anna.

‘Ik kan niet nog een keer iemand naar beneden zien glijden. Ik kan niet weer alle energie in een man steken die niet geholpen wil worden,’ zei ze heftig knikkend.

‘Maar ik hoef niet geholpen te worden,’ zei ik luider.

Ze bewoog heftig met haar armen. ‘Je ziet toch dat ik gebouwd ben om te helpen? Ik kan het niet uitzetten of zo. Ik kan niet met lede ogen aanzien hoe jij out of contact met jezelf bent. Je moet alignen. Je moet alignen. Alignen.’

‘En jij moet je niet zo opwinden over mij.’ Ik ging op de rand van het bed zitten en trok mijn sokken en broek aan.

‘Wat ga je nou weer doen?’ vroeg ze ernstig.

‘Even alignen. Thuis.’

‘Ga je weg?’ met hoge stem.

‘Dat is toch wat je wil?’ zei ik zo nuchter mogelijk.

Ze klampte zich achter me stevig vast aan mij. Armen om mijn keel heen. Haar kin rustend op mijn schouder. ‘Sorry, schatje. Ik bedoelde het niet zo fel. Het kwam er alleen zo uit.’

‘Het is goed hoor,’ zei ik. ‘Het is beter als ik thuis even in alignment kom.’

‘Nik.’

‘Ja.’

‘Ik wil je nog wel blijven zien hoor,’ zei ze.

‘Dat wil je niet.’

‘Jewel.’

‘Wat zijn we dan van elkaar?’ vroeg ik.

‘Wat jij wil dat het is,’ en ze gaf me een zoen in mijn nek.

‘Dat is dan denk ik niets?’ concludeerde ik in vraagvorm.

‘Oooooh. Ben je er zo een?’ Ze liet me los en begon me van het bed te trappen. Ik stond als reflex op om pijn te voorkomen.

‘Waarom schop je me?’

Ze was rood aangelopen en maakte zich op om me nog een trap te geven.

‘Me fucking neuken en dan nu gaan?’ schreeuwde ze.

‘Jezus,’ was het enige wat ik uit kon brengen. ‘Alsof de seks voor mij iets normaals was. Je weet toch van mij en Liselotte?’

‘Stop met haar naam zeggen! Daar krijg ik een gek gevoel van in mijn buik. Stop daar mee!’ krijste ze.

‘Liselotte. Liselotte. Liselotte. Liselotte. Liselotte. Liselotte,’ herhaalde ik zo luid mogelijk.

Nu begon ze te gillen. Zo’n hoge gil die meisjes van acht jaar ook konden produceren. Zo hard dat ik de slaapkamer uit liep en haar deur dicht deed om mijn trommelvlies te redden.

In mijn linker broekzak zat mijn portemonnee. Rechterzak huissleutels.

M’n phone.

Nog in haar kamer.

Ik zwiepte de deur open. Anna stond op bed tegen de muur aan te rammen met haar vuisten alsof de muur een soort Afrikaanse trom was.

Dit zag er verontrustend uit. Ik kon haar zo niet achter laten. Ik sprong ook op bed, pakte haar armen vast, drukte haar tegen me aan en maakte susgeluiden in haar oor.

Uiteindelijk stopte ze en zei ze niets.

Ik ging met haar op bed zitten en streelde haar rug en haar haren. Net zolang tot ik geen kracht meer had in mijn arm.

‘Anna.’

‘Ik wil niet meer praten,’ fluisterde ze.

‘Wil je dat ik blijf?’

Ze knikte heftig ja. Ik legde haar naast me neer in bed, deed mijn kleren weer uit en begon haar overal te zoenen.

Zij fluisterde: ‘Ik ga doen alsof ik dood ben en jij dit niet wil accepteren en me voor een allerlaatste keer neukt in de hoop dat ik toch tot leven word gewekt. Door je liefde. Je zaad. Als een Sneeuwwitje. Of een Doornroosje.’

‘Ben je nou serieus?’

Maar ze was al in een lijk veranderd.

Verward haalde ik mijn laatste condoom uit mijn portemonnee en krabde achter mijn oren.

🚬 Je leest een verhaal uit de reeks Uitbraak. Volgende week het vervolg. Ik app of e-mail je dan graag de link, zodat je het niet vergeet.
😏 Ik heb een nieuw boek geschreven. Het heet 'Ze gingen samen het toilethokje in.mp4'.
📸 @guillaumegbrt
👀 Ik ben een dagelijkse e-mail begonnen. Over naar bed gaan met iemand die je niet mag. Je eenzaam voelen in een club vol mensen. Over de toxiciteit van je eigen perfectionisme. Abonneer je via https://petje.af/tomsondarko/. Als je niet zo goed weet wat je kan verwachten, schrijf je dan in voor mijn wekelijkse e-mail (gratis) of luister naar mijn wekelijkse spraakberichten (gratis).