Een vervolg op 1.4 Denken aan je ex is een vrij normale bezigheid

Kurt kwam ik al hangend bij de bar tegen in TivoliVredenburg. Met een glaasje prik in zijn handen.

‘Yara is hier’, zei hij zonder me echt aan te kijken.

‘I know. I know.’

‘Wat doet dat met je eigenlijk?’, zei hij na een tijdje. Hij stond op een been lenig te zijn. Geen idee waarom. De bar was geen gymtoestel.

‘Weinig’, zei ik zo nonchalant mogelijk.

‘Ik zag je praten met haar. Vind ik helemaal niks voor jou. Met exen praten. Daar deed je toch niet aan? Over is toch over?’

‘Misschien bij de oude Charlie. De nieuwe niet. Ik ben milder geworden. Alsof ik ontwaakt ben.’

Ik deed alsof er iets boven mijn hoofd ontplofte met mijn twee handen. Toen klopte ik Kurt tussen zijn schouderbladen en ik lachte er hard bij. Hij viel bijna om en zette snel zijn andere been op de grond voor het evenwicht.

Sinds zijn relatie op de klippen was gelopen, was hij op een persoonlijke reis  naar verlichting. Nu was hij ontwaakt. Wat dat ook mocht betekenen.

‘Dacht je niet heel even toen je met haar praatte: we zouden kunnen neuken?’, vroeg hij.

‘Op zich’, zei ik, ‘al dacht ik dat niet. Serieus niet.’

‘Zij is niet het antwoord op dat lege gevoel.’

‘I know pikkie’, zei ik en ik keek naar mijn telefoon.

‘We denken een ander nodig te hebben. Maar het is het ego wat roept. Het ego dat schreeuwt om verbondenheid. We moeten eerst van onszelf houden, voor we onze liefde aan anderen kunnen geven. Het gaat niet om gezien worden. Het gaat niet om ontvangen. Het gaat om geven. De rest volgt vanzelf. Samen zijn met de ander, maar toch alleen. Snap je Charlie?’

Ik keek op van mijn telefoon. ‘En je hebt niet eens geblowd, is het wel Kurt?’

‘Sinds ik ontwaakt ben, heb ik geen afleiding meer nodig. Zuurstof, water, onderdak en wat voedsel is het enige wat ik nodig heb.’

‘Niet eens wifi?’ Ik probeerde mijn Instagram-tijdlijn te verversen, maar mijn 4G leek niet te werken.

‘Wanneer zie jij eens in dat al die dingen die je doet een manier is om te vluchten voor je gevoelens?’

‘En wanneer zie jij eens in dat spirituele verlichting net zo’n goed verhaal is als Jezus gevonden hebben of een tunnel gezien hebben of een out of body experience of weet ik veel wat? Het is allemaal een verhaal dat we verzinnen om ons leven wat zinvoller te maken. Maar het is wat het is: een verhaal. Uiteindelijk zijn we 6 miljard nietszeggende wezens met vier uitsteeksels, die slechts als passagier op planeet aarde langskomen en allemaal een verhaal verzinnen om het leven zin te geven.’

‘Ook dat is een verhaal Charlie.’

‘Uiteindelijk weten we niets zeker hè?’ Ik knikte er heel serieus bij en schakelde ondertussen mijn internet uit en weer in op mijn telefoon.

‘Het enige wat we zeker weten is dat we denken. En ik denk sinds mijn ontwaking op zo’n helder niveau. Ik ben me bewust van wat er in mijn hoofd gebeurt. En ik zie waar anderen met het hoofd zitten. Jij ook Charlie?’

Ik zei: ‘hm.’

‘Jij bent duidelijk niet hier.’

‘Hm’, zei ik nogmaals. ‘Ik heb geen 4G.’

‘Dat bedoel ik.’

‘Oké. Oké.’ Ik borg mijn telefoon op.

Ik dacht even na over de woorden van Kurt. Ik miste Yara. Dat wist ik zeker. Ik had zin in haar lichaam. Als ik niet met haar gepraat had, had ik dit niet gevoeld. Kut Sjoerd.

‘Weet je waar ik me bewust van ben? Van wat er in mijn lul gebeurt’, zei ik. ‘Die voel ik soms letterlijk verlangen naar iets. En op dit moment verlangt het naar de kut van Yara. Man. Of is het de alcohol dat me dit laat voelen? Maar ik wil het niet voelen. Ik wil niet het pad van ellende volgen. Geen seks met mijn ex. Houd me alsjeblieft tegen Kurt. Houd mijn lul in bedwang.’

‘Het is niet je lul. Het is je ego dat bevredigd wil worden. Het denkt korte termijn. Het denkt in de kortste weg. Het doet er allemaal niet toe. Adem in en uit. Doe met me mee.’

Hij zette zijn glas neer, sloot zijn ogen, legde zijn handen op zijn buik en begon diep in te ademen. Het zag er heel raar uit.

‘Ik heb echt te veel alcohol op om me te kunnen concentreren op mijn ademhaling’, zei ik en sloeg een arm om Kurt heen.

‘Je volgt je eigen levenspad Charlie. Ik kan je er niet bij helpen. Ik kan je alleen de deur laten zien.’

‘Is goed Morpheus.’

‘Morpheus?’

‘The Matrix?’

‘Red or blue pill.’

‘Weet je Kurt. Ik vind het best grappig je levenswijsheden te horen. Je bent een wijs man geworden. Ik ben blij voor je. Oprecht’, zei ik en besefte als ik het woord 'oprecht' gebruikte, dat ik het niet oprecht meende.

‘Wanneer begin je met je nieuwe baan dan?’, vroeg hij toen.

‘Maandag. Wat denk jij? Ze waren vrij informeel gekleed. Zou ik een stropdas doen of is dat too much? Te veel hè? Ik trek wel een overhemd aan.’

‘Dat wil ik wel eens zien. Charlie in een overhemd.’

‘Je kent me toch. Ik neem dit soort dingen heel serieus.’

‘Mag ik wat eerlijks over je zeggen?’

‘Ja. Kom maar op dan’, zei ik nors. Hij vroeg toestemming om me te beledigen.

‘Jij houdt niet van jezelf Charlie. Jij vermijdt elk diepgaand intiem contact. Waar ben je bang voor?’

Ik zuchtte en haalde mijn schouders op. ‘Ik weet het echt niet.’

‘Om je ware ik te laten zien. Daar ben je bang voor. Je ware jij.’

De ware ik… Was ik daar echt zo bang voor?

‘Nee hoor.’

‘Jewel.’

‘Nee Kurt. Geloof me nou.’

‘Ik weet dat jij in je eigen leugens gelooft. Maar ik geloof het niet.’

‘Ik ben helemaal niet bang om mijn ware ik te laten zien’, zei ik. Toen trok ik mijn broek naar beneden en toen mijn onderbroek en begon door de TivoliVredenburg te zwalken met mijn lul in de hand. ‘Iedereen mag mijn ware ik zien Kurt. Iedereen!’

‘Jezus Christus Charlie! Mozes en Maria. Gedraag je!’

‘Hier ben ik! Charlie. Met de ware ik in mijn hand!’

Lees verder 1.6 Ik weet een plek waar niemand ons kan zien

🚬Je leest een verhaal uit de reeks Charlie op kantoor. Begin bij verhaal 1.1 De enige manier...
📗 Ik heb een boek over Charlie geschreven: > Vrouwen die Charlie haten. Die kan je prima lezen zonder voorkennis van de andere blogverhalen.
📷 Foto via @karyablanigne

Bezoek mijn store voor > boeken en merchandise