1.22 Een passant in iemands leven zijn

Zeg nooit tegen een vrouw dat ze niet moet overdrijven. Want dan zeg je eigenlijk: ik neem geen enkel gevoel van je serieus.

1.22 Een passant in iemands leven zijn

Een vervolg van 1.21 Wuhan. Wat een leuke stad. In China.

Dorien ademde zwaar in en uit door haar neus. Met haar armen over elkaar. Ze zat al tien minuten lang een monoloog te houden over het harkje dat ik had getekend voor John.

Het harkje gaf aan hoe we als bedrijf georganiseerd waren.

Het deed haar blijkbaar wel iets. Ze vond dat ik de huisstijlkleuren niet had gebruikt en dat was een grote belediging. Voor haar.

Dorien: ‘Je kan niet zomaar zonder rekening te houden met de huisstijl uitingen maken. Daar hebben we vormgevers voor. Als iedereen maar lukraak wat gaat zitten tekenen, hebben we geen brand-identiteit meer over. We staan toch ergens voor in dit bedrijf? Ik ga toch ook niet jouw klantrapportages over doen met mijn eigen flitspeilmethode op Facebook? Of wel? Ik snap dit gewoon echt niet. Je beledigt niet alleen de 100.000 euro die we in onze huisstijl hebben gestopt twee jaar geleden. Door een van de beste vormgeefbureaus ter wereld in te huren, maar je beledigt ook mij. En sinds mijn gestrande huwelijk laat ik me niet meer beledigen. Door niemand meer. Begrijp je? Dit laat me huilen. Dit laat me gewoon huilen. Het maakt me emotioneel. Ik voel dingen. Dit is gewoon absurd. Echt absurd. Ik ga hiermee naar de board. En naar de aandeelhouders. Ik laat jullie wegsnijden van dit bedrijf. Echt.’

De tranen kwamen. En ze bleven komen.

Frits, Roel en ik keken elkaar in lichte verwarring aan. We wisten alle drie niet hoe we haar tot rust kregen. Dus lieten we haar uitrazen.

Advies 1:

Je vrouwtje overstuur? Laat haar uitrazen. Voedt de woede niet. Laat het uit haar vloeien. Laat de tranen en beledigingen en woorden maar komen.

‘Dorien’, zei ik. ‘Begrijp ik nou goed dat je me wil ontslaan omdat ik een harkje heb getekend?’

‘Een harkje? Een harkje? In de kleuren magenta, navy blue en kelly? Kan het nog lelijker?’

‘Kunst is persoonlijk’, zei ik nog, maar Frits legde een arm op mijn schouder.

‘Dorien. Laten we niet overdrijven. Laten we erover praten’, zei Frits.

Les 2:

Zeg nooit tegen een vrouw dat ze niet moet overdrijven. Want dan zeg je eigenlijk: ik neem geen enkel gevoel van je serieus.

‘Hier valt niets meer over te zeggen Frits. Ik stap straks naar de board toe. Of nee wacht. Ik tik een e-mail met jou in de CC en stap dan naar ze toe. Kan je je daarna melden bij het UWV.’

‘Is dat niet allemaal beetje overdreven? Je reageert wel over the top – als ik eerlijk mag zijn’, zei Roel met een rustig makend gebaar.

‘Nou dan begin je toch een clubje met mijn ex? Kunnen jullie lekker samen praten over hoe ik altijd over-the-top reageer. Ik laat me niet meer beledigen. Nope. Die dagen zijn over.’

‘Maar Dorien. Dit harkje gaat toch niet over jou?’, vroeg ik nog. ‘Of had ik je in een speciaal vierkantje moeten tekenen?’

‘Jawel. De huisstijl gaat wel over mij. Mij!’

Ze bleef op haar borsten slaan met haar twee handen. Erg verwarrend voor mijn geest en te zware ballen.

Dorien: ‘Ik heb zoveel bagger en shit over me heen gekregen omdat we voor 100.000 euro een zwaar verouderde huisstijl hebben gemoderniseerd. We waren het verplicht aan onze honderden duizenden klanten. Aan de 21ste eeuw. Aan alles waar de founding fathers van dit bedrijf voor stonden. En niemand. Helemaal niemand zag in wat ik heb gedaan. Ik heb dit bedrijf future proof gemaakt met deze uitingen. 100.000 euro? Een lachertje. Het had gerust richting de miljoen euro kunnen gaan, bij wijze van impact. Het was dat ik voet bij stuk bleef houden. Dat ik al die roddels en gelach en verontwaardigd gedoe langs me heen heb laten gaan. Omdat ik een professional ben. Maar ik voelde het in mijn hart, hoe niemand me snapte. Alleen god weet hoe het echt voelde. Welke offers ik heb gebracht voor dit bedrijf. Voor dit bedrijf. Voor dit bedrijf! Dus je zei dat dit lelijk werkje niet over mij ging? Hell no. Het gaat juist wel over mij. Het gaat altijd over mij. Altijd.’

Ze sloeg nog harder op haar borsten.

‘In zekere zin gaat jouw leven zeker over jou’, zei Roel. ‘Dat is het lot wat ieder mens moet ondergaan. En goed dat je zo goed voor jezelf opkomt. Daar kan ik echt alleen maar respect voor hebben. Echt alleen maar respect.’

‘Je vindt dat ik niet boos mag zijn, omdat ik vrouw ben hè. Dat is het. Drie mannen tegenover een vrouw. Typisch dit weer. En mijn tranen mogen zeker ook niet? Nou sorry dat ik geen lul heb. Sorry dat ik niet tot het old boys network behoor. Sorry voor dat.’

‘Dat bedoelde ik niet’, ging Roel op rustige toon door. ‘Kijk. Dorien. Het is niet erg dat je je even laat gaan. Dingen mogen diep zitten en soms even tot een flinke uitbarsting komen. Dat mag. Juist bij mij. En ook bij Charlie. Toch Charlie?’

‘Als een vulkaan’, vulde ik aan. ‘Als een vulkaan.’

‘Mag ik wat zeggen op je betoog? Of wil je nog wat met ons delen?’, vroeg Frits toen.

‘Nee. Ga je gang’, zei ze met bibberende stem.

‘Ik denk niet dat Charlie dit allemaal wist. Hij heeft gewoon gedaan wat hem werd opgedragen van boven. Hiërarchie is hiërarchie. En misschien voldoet het niet aan de huisstijl, het is wel een duidelijk harkje geworden.’

‘Dankjewel Frits’, zei ik.

‘Even mond dicht nu’, zei Frits.

‘Dorien’, onderbrak Roel Frits. ‘Je kaapt je eigen geest met je eigen onzekerheden. Uiteindelijk ben je ook maar een passant in iemands leven. En hopelijk kan je ze naar de juiste deur wijzen met alles wat je in je hebt en wat je geleerd hebt en wie je bent als mens. Maar het is aan de persoon zelf of ze over die drempel stappen. Dat is niet jouw verantwoordelijkheid.’

‘Ik snap haar wel hoor’, zei ik. ‘Want we moeten toch iets doen om herinnerd te worden? Ook al heeft Dorien nooit de credits gekregen? Ik vind de huisstijl echt ‘nouveau art deco riche bauhaus’-achtig goed. Echt waar. Dat is de reden dat ik hier heb gesolliciteerd. Om de huisstijl. Eerlijk waar.’

Roel moest zijn lach verbergen door zijn kaakspieren aan te spannen. Frits keek me zeer verward aan.

Maar Dorien. Dorien toonde zo waar een glimlach.

Levensles 3:

Charlie weet hoe die de vrouwtjes rustig krijgt. Geef ze zoveel mogelijk complimenten hoe bijzonder hun denkwijze is. Niet hun uiterlijk. Niet hun kledingkeuze. Maar hoe ze denken. Hoe uniek ze dat maakt.

‘Als ik had geweten dat jij hier verantwoordelijk voor was, had ik bij jouw afdeling gesolliciteerd. En ik vind het echt tof om te horen dat je al die kritiek over je heen hebt laten gaan. Want jij dacht diep van binnen: ik ben hier trots op. Dit is mijn legacy. Dit is veel groter dan de zuurpruim mening. Dit is dichter bij god komen. Dit is pure perfectie’, zei ik.

‘Jezus Christus Charlie’, zei Frits. ‘Zo kan die wel weer.’

‘Wat?’, zei ik zo verbaasd mogelijk.

Maar ik wist dat ik in de ziel van Dorien was binnengedrongen.

Straks zou ik naar buiten lopen om half 7 en dan zou ik haar tegenkomen op de parkeerplaats en zou ze zeggen: ‘oh Charlie. Wat heb ik me toch vergist in je’.

En zou ik haar rug tegen de zijkant van de auto duwen. Haar kin naar boven doen met mijn ene hand en met mijn andere hand via de voorkant in haar rok duiken, tussen de benen. Terwijl die hand daar steeds sneller ging, fluisterde ik vieze woordjes in haar oor.

Dorien schraapte haar keel en zei: ‘ik eis een nieuw harkje. Onze vormgever gaat het ontwerp van Charlie omzetten naar de huisstijl. En die wordt verspreid. En Charlie raakt geen enkel tekenprogramma meer aan.’

‘Maar, we hebben hem aangenomen om dingen te tekenen’, zei Frits verward.

‘Hij kan er niets van. Niets.’

Frits sputterde tegen. Roel zei iets diepzinnigs over leven en dood en ik haalde mijn schouders op.

Daarna gingen we uit elkaar.

Op de gang zei Frits: ‘maak je maar niet druk hoor. Ik ben blij met je werk.’

Maar was ik wel blij met dit werk? Deze plek? Deze mensen? Dit leven?

Ter ere van de tiende druk van Vrouwen die Charlie haten, onderteken ik nog tot zondagavond 28 juni 23.59 uur m’n boeken. Check de store.

Zondag het vervolg. Ik app of e-mail je graag de link, zodat je het niet vergeet.


🚬Je leest een verhaal uit de reeks Charlie op kantoor. Begin bij verhaal 1.1 De enige manier...
‌📗 Ik heb een boek over Charlie geschreven: > Vrouwen die Charlie haten. Die kan je prima lezen zonder voorkennis van de andere blogverhalen.‌
‌📷 Foto via @casiewndl

Bezoek mijn store voor > boeken en merchandise