9. Ze wisten wel beter (hoofdstuk 5)

Dit verhaal is onderdeel van een blogreeks. Ik deel elke maandag deel 1 (van de vier delen) van mijn boek Ze gingen samen het toilethokje in.mp4. Hier vind je een overzicht van de reeks.

‘Jezus Christus, Jordy!’ zei Berend en sprong van de tafel af. Een geluidsbox viel door zijn sprong om met een klap. Bam.

‘Waarom doe je dit nou?’ zei Naomi. Hannah stond op en rende met haar handen voor haar gezicht de schuur uit. Berend ging er meteen achteraan. Leo bekeek bedenkelijk naar Naomi en daarna naar mij. ‘Niet waar,’ zei hij.

‘Je kan echt zo’n eikel zijn,’ zei Naomi tegen me en bleef met haar hoofd schudden. ‘Waarom zeg je dit nou?’

‘Ik zei het je toch,’ zei Paul en wees naar me. ‘Een vat vol problemen.’

‘Wat? Heb je echt met hem gezoend?’ vroeg Leo. ‘Maar... Waarom?’

‘Omdat ik me verveelde,’ zei ze. ‘Nou goed?’

‘Echt?’

‘Je vindt ‘m leuk,’ zei ik.

‘Berend? Ugh, echt niet. Wil iemand nog bier?’ Daarna waren we met z’n allen stil. Ik was duizelig geworden door de drank en wist niet zo goed wat ik moest doen. Achter Hannah aangaan? Vertellen dat het een grapje was? Was dit wat ontregelen moest zijn?

‘Een vat,’ herhaalde Paul fluisterend.

Hannah kwam met betraande ogen terug de schuur in. Berend volgde haar gespannen, maar vermeed oogcontact met me.

‘Jordy. Je sprak niet de waarheid, toch?’ vroeg Hannah, staand achter de bank. ‘Tell me the truth.’

‘En we zijn weer terug in het spel,’ zei Paul klappend in zijn handen als een voetbalcoach langs de zijlijn. Leo keek in totale verwarring naar Naomi en daarna naar mij.

‘Ik euh...,’ stamelde ik.

‘Ik snap er echt helemaal niets meer van,’ zei Leo. ‘Of ben ik nou de enige?’

‘Je hebt een zieke geest, Jordy,’ zei Berend.

‘Ik zei toch dat ‘ie loog?’ Hij liep langs Hannah terug naar zijn plekje op de bank naast mij.

‘Ik wil het hem horen zeggen!’ gilde Hannah. ‘Tell me!’

‘Ik ben ook wel benieuwd eigenlijk, ja,’ zei Leo.

‘Ik ook,’ zei Naomi.

‘Zeg de waarheid of je hebt de rest van je leven slechte seks,’ zei Paul. ‘Dat zijn de regels. Sorry, man.’

Naomi keek me doordringend aan. Hannah hoopvol. Ik kon haar avond maken of breken. Ik had de macht.

‘Ik heb het verzonnen,’ zei ik maar. Ik kon niet leven met het idee dat Naomi boos op me bleef. Ze had het me tenslotte ook in vertrouwen verteld. Ze moesten het zelf maar uitvechten met elkaar.

‘Lul!’ Hannah barstte opnieuw in huilen uit en verborg haar gezicht in haar handen.

‘Je kan echt een sukkel zijn. Waarom ben je nog mijn vriend?’ zei Berend. Die woorden kwamen aan. Hoe kon hij dit zeggen? Terwijl hij beter wist. Naomi had zelf gezegd dat ze gezoend hadden.

Hij stond op, liep naar Hannah toe en legde een arm om haar heen. Die duwde zij weer van haar af.

‘Een vat vol problemen…,’ herhaalde Paul richting mij.

‘Lafaard,’ fluisterde Naomi later in mijn oor. Geen idee wat ze daarmee bedoelde. Ik had het ontkend. Dat wilde ze toch?

De avond leek over. Hannah nam een nieuw biertje en ging op een houten stoel voor zich uit zitten staren. Niemand zei meer wat. Niemand keek mij meer aan. Niemand dronk meer bier, op Hannah na dan. Zelfs Paul zat glazig voor zich uit te staren naar het plafond met een niet meer brandende joint tussen zijn vingers in.

‘Jongens,’ zei ik. ‘Het was maar een spelletje, hè.’ Niemand antwoordde. ‘Ik wist niet dat het zó gevoelig lag.’

Hannah keek me aan alsof ze door een wesp was gestoken. Haar oogleden waren opgezwollen. Daarna keek ze weer weg. Verdomme. Ik had het echt verpest. Wat wilde ik hier toch mee bereiken? Waarom had ik niet iets in mijn hoofd dat mijn impulsen in bedwang kon houden? Ik had er gewoon niet over moeten beginnen. Hier waren alleen maar verliezers vanavond. Hoe deed Paul dat toch? Onvoorspelbaar zijn én geen schuldgevoel eraan overhouden. Hoe deed Naomi dit?

Leo zette een cd van The Cure op. De muziek daalde als een deken over ons heen. We dwaalden met z’n allen rond in onze gedachten terwijl Lovesong klonk. ‘Zullen we naar De Molen gaan misschien?’ zei ik, als laatste redmiddel. De kroeg moest het antwoord zijn.

Alcohol. Muziek. Dansen. Ja. Het antwoord.

‘Jordy,’ zei Naomi met een toon zoals mijn ma me ook wel eens aansprak als ik een nieuw pak melk openmaakte terwijl er al een aangebroken pak melk in de koelkastdeur stond. ‘Doe maar even niet.’

Hannah zei twee nummers later: ‘Wat een grafstemming hier. Kunnen we niet beter naar De Molen gaan of zo? Anders ga ik naar huis hoor.’

‘Zei iemand dansen?’ schreeuwde Leo.

‘Goed idee, man,’ zei Paul. ‘Goed idee. Tijd voor avontuur.’

Ik deel elke maandag deel 1 (van de vier delen) van mijn roman Ze gingen samen het toilethokje in.mp4. Verder lezen? Bestel de paperback of hardcover in mijn shop en ontvang het boek met een persoonlijk bedankje in je huis.