Reve schreef in De Avonden dat de mens door drie dingen woest werd. 1. Als je de krant aan het lezen bent en iemand tikt er hard tegenaan. 2. Als je bij een afgrond staat en iemand pakt je onverwachts van achteren vast en doet net alsof ze je de

De managers waren ongevoelig voor de tumult op de werkvloer. Deuren bleven dicht, wandelingen over de vloer bleven uit. Wist de manager werkelijk wel wat er speelde? Van teamleiders moesten we het ook niet hebben. Zij wisten niet eens wat wij precies moesten doen achter de telefoon. ‘Dat hoeven wij

Ze was blond, slank, opgemaakt en populair. Het soort blondje dat zich graag prinses liet noemen. Dat als een prinses behandelde wil worden. Zo’n meid dat dacht dat de wereld om haar zielige leven draaide. Zo’n meid dat elk relatieprobleem met iedereen besprak. Zo’n meid dat gewoon

Er heerste een trias politica op de afdeling. Je had de planners. Die zaten ergens verstopt in een kantoor ver van het callcenter verwijderd. Zij hielden zich elke dag bezig met het inroosteren van medewerkers op telefoondienst en e-maildienst. Zij planden pauzes, zij planden begin- en eindtijden. Alles gebaseerd op

De computer was mijn grootste vriend. Hij deed nooit wat ik verlangde, sloot uit zichzelf op de raarste momenten af en was het beste excuus om niet aan het werk te zijn als de traffic [https://www.psychokiller.eu/12-9-wat-mensen-de-hele-dag-doen-op-een-callcenter-2/] vroeg wat ik het afgelopen uur had uitgespookt of waarom

Tachtig calls per dag handelden we af. We kregen drie minuten de tijd om na het gesprek de administratie af te handelen. Dit heette ACW (aftercall work). Ik dronk acht koppen koffie, twee bakken rooibosthee en zes glazen water per dag. Als ik nog genoeg pauzetijd over had, ging ik

De werkvloer was een politiestaat. De traffics controleerden de medewerkers. De medewerkers controleerden elkaar. Ieder die afwijkend verdrag vertoonde, werd in de roddels afgestraft. De werkvloer was een bonte verzameling van nationaliteiten: Surinamers, Tunesiërs, Marokkanen, Brazilianen, Bosniërs, Antilianen, Indonesiërs. De werkvloer was verdeeld in subculturen. De oude garde, de moslims,

Hoe kon ik dit volhouden. Ik ging me helemaal niet als een god voelen [https://www.psychokiller.eu/12-6-het-eerste-gesprek-op-een-callcenter-is-te-vergelijken-met-de-eerste-keer-seks-2/] . De tijd vloog voorbij, maar hoe kon ik deze baan volhouden. Klanten helpen met administratieve wijzingen. Klachten noteren en doen alsof het me iets interesseerde. Doen alsof het iemand wat boeide

Het eerste gesprek met een klant. Wij groentjes waren verdeeld over drie eilanden. Een eiland was een soort van callcenter term voor een aantal bureaus die tegen elkaar aan waren gezet. Elk eiland bestond uit vier bureaus met vier computers, met een geluidsscherm ertussen. Iedereen had beschikking over een telefoon

We kregen de dag voor de toets de tijd om te leren. 8 uur lang om het instructieboekje door te nemen dat we de volgende dag erbij mochten hebben. Iedereen, inclusief de ‘Leraar’ wist dat de stof drie keer doorlezen slechts een half uur kostte. Wat betekende dat we de

In de derde week van onze cursus callcentermedewerker worden begon het spannend te worden. We kregen hoog bezoek van de manager zelf. Hij stuurde de teamleiders aan en had een hoop verantwoordelijkheden en zo. Hij heette Dirk en al zijn blonde haren stonden rechtovereind gestyled. Alsof hij elke dag bij

Ik wilde hier niet zijn. Niemand wilde hier zijn. Ik was omsingeld door een grote groep halvegaren in een opleidingsruimte in een veel te duur kantoorpand op een uitgestorven industrieterrein. We waren geforceerd bij elkaar gezet om geld te verdienen. Een of andere snotaap, niet veel ouder dan ik, probeerde

Het leven was geen pretje in een kredietcrisis. Mijn zes jaar studie had maar tot een duidelijk resultaat geleid: werkloos thuis zitten. • Hard mijn best gedaan om met laffe zesjes een diploma te halen. • Gewilde dames links laten liggen om te blokken voor mijn tentamens. • Dronken op feestjes rondlopen met

Ik ben een callcenter agent. Ik ben onderbetaald en word door niemand gewaardeerd. Ik ben het uitschot van het bedrijf. Van de werkende mensen. Van de samenleving. Ik word dagelijks omringd door mensen zonder carrière, studenten zonder studie, allochtonen die niet eens hun eigen naam kunnen opschrijven in het westerse