Op het moment dat een relatie begint, ben je ze al kwijt (loving you is a losing game)

Hoe kun je anderen verliezen als je slechts een verzonnen beeld van ze had?

Slechts een verzonnen idee van wat ze voor je hebben betekend in het leven?

Dit klinkt misschien raar. Maar degene die niet meer in je leven is, wat wist je nou echt van die persoon? Wat was het nou wat jullie hadden? Is dit niet je eigen verzonnen verhaal?

Het spijt me om te zeggen... Maar het was een verzonnen verhaal.

Dat heb je altijd al geweten.

Op onbewust niveau wist je dat de ander nooit volledig bij je is geweest.

We worden namelijk verliefd op een projectie van onszelf.

We zien in de ander onszelf.
We zien in de ander hoe we onszelf graag willen zien.

Als diegene wegvalt, verliezen we daarmee eigenlijk een deel van onszelf.

De acceptatie van deze rouw zit in het besef dat dat wat je kwijt bent, slechts een bedacht beeld was van jezelf.

We maken ons één met anderen. Daarom doet verlies zo'n pijn.

Dan valt een deel van onszelf weg. Daarom doet afscheid nemen zo’n pijn.

Wellicht dat daarom de puberteit van sommigen met zoveel strijd plaatsvindt tussen de ouders en de tiener. De warme, intense band vervaagt. De puber beseft steeds meer dat die een individu is. Dat die de wereld in wil trekken om te ontdekken. Dat die niet in een kader van de opvoeding van de ouders geplaatst wil worden. Dat die geen onderdeel meer wil zijn van de regels en waarden. Geen onderdeel meer wil zijn van dat bedachte beeld van wie die was.

Met woede, frustratie, onbegrip, verdriet en ook warmte worden tijdens die puberteitsfase de familiebanden getest. Ze worden flink beschadigd, of ze worden uiteindelijk nog hechter.

Weet je wat het is?

Je bezit nooit de ander. Je ouders bezitten jou niet. Jij bezit niet de liefde van je leven. Je bezit niet je beste vriend. Je manager bezit jou niet, ondanks de maandelijkse belediging op je bankrekening.

Die verbinding die je voelt tussen jou en je dierbaren, is een illusie. We weten allemaal dat het een illusie is. Want waarom hebben we dan symbolen verzonnen om zulke banden uit te beelden?

Neem een huwelijk.

De uitwisseling van trouwringen. Het oproepen van getuigen. We proberen die illusie via bewijsvoering sterker te maken.

Maar… Het blijven illusies.

Wel met gevolgen.

Want de leegte die we voelen als mensen uit onze levens verdwijnen, is nauwelijks in woorden te vangen.

Het is een bijna mysterieuze pijn.

Het is melancholisch. Het is een cocktail van woede, verdriet, frustratie. Van je anders voelen, voor een lange tijd.

Het is een wandeling door de mist.

Het maakt het voor mij ook iets ongrijpbaars. Oké. Het zijn bedachte projecties, de banden die we met mensen hebben. Maar we hebben die illusies ook nodig om te overleven.

Liefde en warmte zijn juist het enige medicijn tegen de leegte, de eenzaamheid en het beangstigende van deze grote, vage wereld.

Het ontvangen van warmte, liefde en troost via aandacht en aanrakingen is wat het leven dragelijk maakt. Het is het beste medicijn. Ook al is het slechts een diavoorstelling.

Dit besef is de ultieme worsteling van het leven.

In ieder geval van mijn leven.

Niets kan je vasthouden, want het is niet van jou. Maar ik wil alle mensen om me heen vasthouden, tot het niet meer gaat.

We weten dit op dieper niveau allemaal.

Want waarom zou Duncan Laurence anders de beste artiest zijn geworden bij het songfestival van 2019?

Al die Europeanen wisten dat hij een onderliggende waarheid zong voor wat dit leven is.

Daarom kreeg hij zoveel stemmen.

Dat kan niet anders.

Duncan zong als een filosoof over het onbewuste van liefde:

Loving you is a losing game.

Deze tekst komt uit mijn digitale bundel 'TIJDELIJK NIET KIEZEN IS OOK KIEZEN – DE 25 BESTE TOMSON DARKO TEKSTEN VAN 2021'. Haal het in mijn shop.