Ik moet mijn verlangens niet volgen. Maar omdat ik het kan, doe ik het toch.

Diep in mij zit zo’n oerpijn.

Zo’n bijna niet uit te leggen gemis.

De verleidingen van andermans lichamen beloven me elke keer weer dat zij het antwoord zijn op dit lege gevoel.

Bij jou kan ik halen wat ik nodig heb.

Maar het is een illusie.

Het is slechts begeerte.

Het is het verlangen dat me op de been houdt.

Niet dat moment daarna, als de teleurstelling volgt en ik die oerpijn nog heviger voel.

Dat niet te negeren gevoel dat ik voor altijd alleen en onbegrepen ga zijn dit leven.

Al mijn beantwoorde verlangens hebben de wond geen enkele keer geheeld.

Integendeel zelfs.

Ze brengen die elke keer weer meer aan de oppervlakte.

Alsof de huid eraf wordt geschraapt en vervolgens het vlees met de zenuwen en het bloed.

Tot er niets meer over blijft dan een kaal, wit bot.

Ik heb deze slow motion suïcide al eens eerder meegemaakt.

Toen de tijdloosheid van kinderjaren overging naar de vrijheid van een volwassen leven.

Waar zijn mijn spontaniteit en eerlijkheid heengegaan?

Toen tijd nog niet bestond?

Ik mocht toen niks, maar ik had alles.

Nu heb ik alles, maar ik voel niks meer dan angst en leegte.

Ik dacht dat volwassen-zijn vrijheid betekende.

Maar deze vrijheid is niet volmaakt.

Mijn leven kan op deze manier niet slagen.

Niemands leven kan slagen zo.

We krijgen kansen aangeboden, maar geen enkele kans geeft me garanties.

Het enige wat vrijheid me geeft, is de kans om te mislukken.

Niets of niemand kan deze oerpijn oplossen.

Ik moet iets van mezelf maken.

Verantwoordelijkheid nemen.

Maar de verlangens zijn te sterk.

De valse beloftes van de verleidingen brengen me geen stap dichter bij mijn ware potentie.

Maar ik blijf die prikkels maar najagen.

Zoals een hond achter een vliegende tak in de lucht aanrent.

Want dat is pas echt vrijheid.

De appel plukken, omdat het kan.

Ik moet niet mijn verlangens volgen, maar omdat het kan, doe ik het toch.

Omdat ik kan mislukken, misluk ik.

Omdat ik kan leven, leef ik.

Daarom is deze oerpijn de bron van mijn leven.

De belofte dat ik ergens in de toekomst het medicijn ga vinden.

Dat maakt elk mislukt avontuur het waard.

Want eens, eens zal ik slagen.

Eens zal ik het antwoord vinden.

Eens moet de oerpijn eens een keer opgelost worden.

Dit is een gedeelte van mijn dagelijkse petje.af/tomsondarko e-mail. Alleen te lezen voor mijn petje af steuners.