Gepubliceerd tussen 2 april 2012 - 14 juni 2012

1 Mijn rock ‘n roll

Ik danste en ik dronk. De katers probeerde ik te onderdrukken met een paracetamol. Half wakker sliep ik de rest van de dag.

Als de zon onder was probeerde ik te eten, goot dan met moeite een Hollandia biertje achterover en rookte mijn eerste sigaret van de dag.

Tegen 22.00 uur begon ik erin te komen en smaakte de alcohol net zo aangenaam als de avond ervoor. Om 01.00 uur stond ik weer te dansen.

Vaak in een lege kroeg, soms in een volle danszaal. Ik danste en ik bewoog. Praten was voor de huisfeestjes. Dansen was mijn leven en mijn ritme. Ik wilde leven en ik wilde swingen.

2 Numb

Gevoelloos.

Het voelde goed.

Uren achter elkaar. Op de bank.

Muziek luisteren.

Na denken. Drugs.

Ik was een man op de rand, van de afgrond. Ik genoot.

In stilte.

3. Beren jagen

Ik vertoefde een hele week bij twee dames genaamd Henriette en Suzan. Ik had ze op een dronken avond ontmoet bij de Oude Gracht, waar ze uitgebreid mijn piemel aan het bestuderen waren toen ik in de gracht aan het zeiken was.

We raakten aan de praat en hadden het over urinestralen en dansende patatten.

Toen vroegen ze onverwacht of ik mee ging naar hun huis. Dat deed ik. Want ik was dronken en wanhopig.

Om er vervolgens zeven dagen te verblijven.

We sliepen met z’n drieën in bed, keken samen films, kookten pasta, speelden rumnikub en Fifa 2001 op de PlayStation. We dronken elke avond een fles wijn leeg en we kletsten onafgebroken. Over de meest zinloze onderwerpen die je maar kon verzinnen.

De baardgroei van Samantha. Het kontje van Hugh Grant. Het nabootsen van het geluid van een straaljager en wat voor type mensen dat na kunnen doen en wat de gedachte was om opeens zo’n geluid überhaupt na te gaan doen.

Ik zag ze rondhuppelen in hun stringetjes. Zij zagen mij regelmatig met open deur staand plassen in de wc-pot. Zij waren hartsvriendinnen. Ik was een loser met geen sociaal leven. Toen besloten we uit verveling paddo’s te nemen. De rest van de week verkeerden we in verschillende staten van ons geheugen.

De week leek vooreeuwig te duren. Wat een vreemde tijd.

4 Jagen op beren

We waren dronken en stoned. Suzan was melig. Ze zoende me al giechelend. Ik zoende terug. Toen werd Henriette boos. Suzan moest daar om lachen en begon haar toen te zoenen. Ze zoende terug.

Vervolgens ging Suzan weer met mij zoenen. Henriette nog bozer. Suzan ging weer met haar zoenen, maar dat wilde ze niet.

Toen hebben ze een uur tegen elkaar geschreeuwd, vertrok Suzan boos en bleef ik met een huilende Henriette achter.

Ik vroeg of ze met mij wilde zoenen. Toen werd ze boos op mij en ben ik ook maar vertrokken.

Ik heb ze daarna nooit meer samen gezien. Ze kenden elkaar al sinds de kleuterklas, maar een week met mij legde een verborgen frustratie in hun vriendschap bloot. Ik heb het nooit helemaal begrepen.

5 De artiest

Jij bent een artiest.

Jij begint een rockband.

Jij neemt een EP op.

Jij verstuurt het.

Jij krijgt een aanbieding van een internationale gerenommeerde platenmaatschappij.

Jij weigert, want je wil nog aan je geluid werken.

Jij vertelt op feestjes dat je hebt geweigerd.

Jij bent in controle.

Jij bepaalt je eigen succes.

Jij hebt niemand nodig.

De hype is voorbij. Niemand lijkt om je te geven.

Jij raakt depressief.

Jij put daar inspiratie uit.

Jij maakt een album. Niemand wil het hebben.

Jij voelt je onbegrepen.

Jij vindt dat je de tijd ver vooruit bent.

Jij weet dat iedereen het over tien jaar zal zien en zeggen: ‘Jij was je tijd ver vooruit’. J

ij pleegt zelfmoord op je 27ste, omdat dat moet.

Jij wordt een cult artiest.

Jij hebt het lot in eigen hand, jij bent niet burgerlijk. Jij bent dood. Jij bent in de hemel, te genieten van alle kansen die je nooit hebt gegrepen. Jij
bent **de artiest. **

6 Cocktails in de nacht

Ik was zo dronken dat ik verdwaalde op weg naar huis, in de stad waar ik al 20 jaar woonde.

Eerder die nacht pikte ik een aantal te dronken in te dunne jurkjes en te hoge hakjes geklede minderjarige dames op.

Vijf giechelende meiden en ik. Dwaalden door de stad. Op zoek naar een hippe dure bar. Het leek het begin van een mop.

Gespreksstof hadden we niet. De vijf waren zo op elkaar gefixeerd dat ik me buitengesloten voelde.

Ze wilden shotjes drinken, dus dronken we in een hippe bar vijf shotjes en een cocktail. De rekening: 150 euro. Zij betaalden, met papa’s creditcard, die ze stiekem hadden geleend, zonder dat moeder het zag.

Ik had een oogje op de minst jong uitziende dame die waarschijnlijk vorige week voor het eerst een BH had gekocht.

Ik was haar naam alweer vergeten voordat ze het had uitgesproken.

Ze was te melig en te dronken om met me mee te gaan. Ze lachte me uit toen ik probeerde een lief woordje in haar oor te fluisteren. We gingen naar club Monza, waar ik zo dronken werd, dat ik niet meer kon dansen en vervolgens de vijf meisjes kwijt raakte in de mensenmassa op de danszaal.

Toen viel ik in slaap, staand, midden in de discolichten en besloot na een onverwachte valpartij, stomdronken naar huis te gaan, die ik pas drie uur later bij daglicht terugvond.

7 Meisje met de sigaret

Het enige wat ze deed was een sigaret roken in een donkere hoek van een oude fabriekshal. De blauwe lasers verlichtten de ruimte als een slechte trip.

Ze stond alleen, met haar haren voor haar gezicht, te bewegen op de techno-beats van een dj met te weinig creativiteit. Jongens die haar aanspraken, negeerde ze door niet terug te praten. Sommige mannen reageerden geërgerd en gaven haar als laatste wanhopige versierpoging een duw, maar zelfs dat liet haar niet praten.

Ze kwam vaak in mijn blikveld, maar ik was teveel bezig met mezelf zijn, dat het nooit in me opkwam om haar aan te spreken. Ik was liever interessant aan het doen bij mensen die ik niet kende. Ik was liever dronken, voelde me liever belangrijk en super dat, toen ze plotseling dood neerviel, me het nog nauwelijks kon boeien.

In de hoek, viel ze in elkaar, als een introdanser, om nooit meer wakker te worden. De ambulance kwam te laat, de politie brak het feestje af en ik stond er maar in een andere hoek, met een half biertje, te grijnzen, omdat de avond anders liep dan gepland en daar genoot ik van. Want dat was mijn leven, elk uur een andere verassing. Ik was daar trots op.

Het enige wat zij deed was een sigaret roken, in de hoek van onze reizende club circus. Wat kwam ze doen? Waar kwam ze vandaan? Voor wie was ze gevlucht? Wat was haar naam? Sheila, vertelde iemand me. Ik haalde mijn schouders op en stak zelf een sigaret op en ging opzoek naar iemand die me kon vertellen waar de afterparty was. Psycho killer.

8 Meisje met de sigaret (2)

Die nacht kon ik niet slapen en de enige manier om Sheila uit mijn hoofd te krijgen was te zoeken naar haar bron. Sheila kon me niet loslaten. Toen ze daar opeens dood neerviel op de discovloer. Alsof het leven uit haar was gezogen.

Wie was ze en wat deed ze op ons feestje. Ze wilde met niemand praten. Het enige wat ze wilde was met rust gelaten worden op de beat van een dj. Wat was haar overkomen dat ze zich zo antisociaal opstelde en geen contact wilde met de medemens.

Ik fietste door de binnenstad en kwam uit bij de studentenflat van Barbara. Mijn ex, ging ooit met haar om, had een kennis tegen me gezegd.

Barbara was verrast door mijn bezoek. Ik had me niet zo netjes gedragen toen ze met Floris zat te zoenen, terwijl ik had voorgenomen om haar mee naar huis te nemen. We keken elkaar onwennig aan en ik zei maar direct dat ik kwam om te praten over Sheila. Ze lachte vals en zei toen: ‘Oh, kom je voor haar…’ Ze gaf me het adres van de moeder van Sheila, want ze had bij haar in de klas gezeten. Maar wie ze was en wat ze deed interesseerde haar niet.

Ik stond voor het huis van de moeder, een gigantische villa in de wijk Witte Vrouwen. Ik begon te twijfelen en vroeg me af wat ik daar deed en wat ik verwachtte van die moeder.

De dood van Sheila deed me toen het gebeurde niets. En nu zat ik vol berouw, sombere gedachtes en een drang om meer te weten.

9 Dood van een discodanser

De moeder van Sheila, een onverzorgde lang zwart harige dikke dame zette een kop dampende koffie voor me neer en keek me lang en bezorgd aan. ‘Ik heb Sheila nooit begrepen. Het leek wel alsof het mijn kind niet was. Ze zat zo anders in elkaar, dat we altijd ruzie hadden. Het maakte haar ongelukkig en ze voelde zich onbegrepen. Ik heb erg mijn best gedaan om in haar wereld te komen en haar te begrijpen, maar ze liet het niet toe. Ze is gestorven in haar eigen eenzaamheid.’ De moeder keek me aan en vroeg waar ik haar van kende.

‘Psyho killer,’ zei ik, ‘ik zag haar neervallen.’

‘Het is schokkend om te zien hoe zo’n jonge geest met vrienden en toekomst plannen opeens voor je ogen wegvalt en nooit meer terugkeert in onze levens. Wat vind jij?’ Vroeg ze.

‘Ik ben geschokt door het toeval van een fataal lot. Ik hoorde dat een oud-klasgenoot van me verlamd is geraakt tot aan zijn nek. Hij dook bij een strand het water in en brak toen zijn rug. Als hij drie stappen verder had… Als hij dat mooie meisje op het strand niet had gezien om indruk op te maken. Als hij tien minuten later van huis was vertrokken die dag. Als zijn moeder niet haar hand voor de mond deed toen ze nieste, zat hij misschien wel ziek… Nu is hij getekend voor het leven. Ik hoorde dat hij zich schaamde en enorme spijt had van de duik.’

De moeder van Sheila keek me lang bestuderend aan. Het maakte me onzeker.

‘Ik denk dat die duik die hij nam pas het eindstation was van heel veel keuzes die hij zijn hele leven heeft gemaakt,’ zei ze. ‘Als elke ontmoeting in je leven afhangt van een samenloop van ontelbare omstandigheden, hoe zeker ben je dan van je leven als je ooit zes maanden geleden besloot tien minuten later op te staan dan je werkelijk had gedaan? Misschien was je door dat moment weken later geschept door een auto. Je kunt je niet laten leiden door na te denken over in het verleden gemaakte keuzes. We hebben geen controle op ons leven. We moeten doorgaan in de flow, zonder om te kijken en passief toekijken wat er op ons pad komt. We hebben geen controle. Totaal geen controle.’

10 Gabberwijf

Ik had een hekel aan krakers. Net zoals ik gabbers haatte. Op Rianne na. Lang geleden had ik een relatie met haar.

Zij was prachtig. Hoe zij schold over allochtonen, hoe zij hakte op stampmuziek, hoe zij een pilletje slikte.

Het bracht mij in hogere sferen. Het is niet dat ik haar gedrag zo interessant of fascinerend vond. Ook niet haar kledingstijl met haar kisten en haar strak achterover gekamde kapsel en haar niet verzorgde uiterlijk. Maar haar stem en haar verhalen die ze met mij deelde…

Ik prees mezelf gelukkig dat zo’n mooi meisje het met mij wilde delen. We hadden altijd een goed diepgaand gesprek over haar gevoelens en haar onzekerheden en haar pijn en angst. Om daarna de liefde te bedrijven. Uren lang. Niets luchtte beter op na een zwaar emotioneel gesprek dan seks.

Het was alsof we elke keer dichter bij elkaar kwamen. Ik was de luisteraar en wilde alles weten en zij was de gever en voedde me met haar trieste verhalen.

Onze relatie was totaal niet in evenwicht. Maar we hadden elkaar op dat moment nodig. Zij had een luisterend oor nodig om tot het idee te komen wie ze was en ik had iemand nodig die me belangrijk liet voelen, dat ik haar mocht helpen en bij haar mocht zijn en uiteindelijk ook in haar mocht komen.

Rianne. Met je mooie gabberkop en je pilletjes en je gekke humor. Ik heb je jaren niet gezien. Was je maar hier. Voor een laatste vrijpartij. Ik heb je nodig. Jij hebt mij nodig. Geile magere chick van me.

11 Muze

‘Ik ben verliefd op een meisje. Ze heet Rianne. Ik heb het gevoel dat we voor elkaar gemaakt zijn,’ zei Martijn. ‘Ze is mijn muze.’

Hij liet me vijf kleine Moleskine pocketboekjes zien, volgeschreven met zijn vrouwelijke handschrift.

‘Ik ben een loopband. Sinds ik haar heb ontmoet vijf weken geleden, blijf ik schrijven. Alsof ze de poort naar alle rondzwevende verhalen van de wereld voor me heeft geopend. Ik hoef het alleen maar op te pikken en op te schrijven.’

Ze hadden elkaar ontmoet op een schrijfcursus. Ze scheen in Amersfoort te wonen.

‘Ik ken haar,’ zei ik. ‘Ze was mijn sekspartner. Er was weinig bijzonders aan.’

Martijn keek me onderzoekend aan.

‘Wat een naar idee dat ik met mijn geslacht op een plek zit waar jij ooit ook hebt gezeten,’ zei hij vol afschuw.

Ik haalde mijn schouders op en was jaloers op het meisje dat jaren geleden mijn hoofd op hol had gebracht en nu lief en leed deelde met Martijn.

Stinkend jaloers op een meisje dat ik al jaren niet meer had gezien.

‘Wanneer komt ze eens langs in ons huis?’ Vroeg ik.

Martijn haalde zijn schouders op: ‘Snel genoeg.’

12 Hoe ik de vriendin van een vriend versierde

Daar stond ze, bij de bar, in het café. Het was middag. Martijn kon door omstandigheden niet op tijd in Utrecht zijn. Dus vroeg hij of ik Rianne wilde opvangen.

Ze was veranderd, dat was zeker. Geen trainingspak, geen kaalgeschoren hoofd, geen Nikes, geen afschuwelijke party animal uiterlijk. Ze was veranderd in een dame.

Ze keek me met een glimlach aan dat ze wist wat ik dacht.

‘Lang geleden,’ zei ze. Haar stem was hetzelfde gebleven.

‘Dus, met Martijn,’ zei ik zo neutraal mogelijk.

‘Jep. Jij bent huisgenoot en vriend van Martijn?’ Ik knikte.

‘Hoe gaat het?’

‘Goed, met jou?’ Ik knikte.

We hadden niets te bespreken. Alsof we ooit wel wat hadden besproken. Ik zag haar ogen over mijn lichaam glijden. Ik voelde dat mijn lichaam naar haar hunkerde. Wat had ik vaak gefantaseerd om haar weer naakt onder me te hebben.

‘Dus, hoelang hebben we voordat Martijn komt?’ Vroeg ze.

13 De Chinees bracht ons niets goeds

Martijn keek me zo lang en doordringend aan dat ik het vermoeden had dat hij het wist.

We zaten met z’n allen in een Chinees- Indisch restaurant te eten, ten ere van Psycho Killer en het studentenhuis.

We proostten met halve liters bierglazen op de onzin van het leven.

Nik voerde het hoogste woord over vier vrouwen die tijdens het vorige Psycho killer-feest bij het damestoilet met elkaar aan het zoenen waren tot een van de dames de andere drie onderkotste.

Kurt vulde zijn verhaal aan, alsof hij er zelf bij was. Maar dat was niet het geval, want Kurt had familieweekend van zijn vriendin Sasha, in Ameland.

‘Je was er niet eens bij!’ Riep ik dwars door zijn betoog heen. Kurt keek me verbaasd aan.

‘Net zoals ik er niet bij was toen je met mijn vriendin Rianne aan het neuken was,’ zei Martijn.

Kurt, Nik, Sjoerd en Martijn keken me doordringend aan.

‘Zoals ik al eerder tegen je zei Martijn. Ze was ooit mijn sekspartner. Er was weinig bijzonders aan,’ antwoordde ik. ‘Ze is het niet waard. Welke vriendin gaat nu direct een vriend verleiden?’

‘Je had nee kunnen zeggen,’ zei Kurt.

‘Dat zei ik ook, alleen het had geen effect.’

Ik zag de teleurgestelde blikken van mijn vrienden. Ik zag de tranen in de ogen van Martijn.

‘Waarom moest je in godsnaam met mijn ex-vriendin aankomen Martijn? Laat me een ding duidelijk zijn: van exen blijf je af!’

Ik stond op, gooide theatraal mijn servet op mijn bord bami-pangang en liep weg.

14 De WC Sessie

Ze kwamen hand in hand aan op het feestje van Nik. Ik zag Rianne naar me kijken. Ze wilde me. Ik zag Martijn naar me kijken. Hij haatte me. Ik praatte met Nik over Utrecht en met Sjoerd over poesjes en laffe honden. Ik zag Rianne kijken. Ze knipoogde. Ik zag Martijn gluren. Hij wilde me doden. Toen liep Rianne naar de wc, zag ik Martijn diep in gesprek met Sjoerd en liep ik achter Rianne aan. Toen ik op de wc deur klopte, liet ze me binnen.

15 De voordracht

Hij klopte op zondagochtend op mijn deur. Ik deed open. De tranen stonden in zijn ogen. ‘Rianne heeft het uitgemaakt, mijn muze,’ zei hij snikkend. Met zijn Moleskine boekje opengeslagen dwong hij me te luisteren:

Met haar poes, veroverde ze mijn hart. De manier waarop ze danste, verlang ik met smacht.

Pijn, in mijn hart, omdat je afnam wat ik was.

Haat, constant, omdat je mijn identiteit hebt afgenomen

*Ik dacht dat ik de eenheid had gevonden, nog zo fragiel nog zo kwetsbaar.
Ik dacht dat zij hetzelfde dacht, de basis om verder te groeien.
*
Maar jij was een intrigant. Maar jij was een manipulator.

Je denkt aan jezelf en niet aan mij. Dat doet pijn. Dat geeft me haat.

*Eer zal een dag komen dat je inziet. Er zal een dag komen dat ik je ga vergeven. *

Ik geloof, ik geloof.

Hij klapte zijn Moleskine boekje dicht en keek me met tranen in zijn ogen aan.

‘Ik vond het een waardeloos gedicht,’ zei ik. ‘Echt waardeloos.’ Hij draaide zich om en liep weg zonder een woord tegen me te zeggen.

16 Een crisis dwong me om sorry te zeggen

Omdat ik mijn problemen nooit onder ogen kwam en uit principe geen sorry zei, kwam ik in een spagaat terecht toen Kurt en Nik tegen me brulden dat mijn gedrag ongehoord was en ik er iets aan moest doen.

Maar ik wist niet wat ik moest doen, dus stak ik mijn kop in het zand en hoopte dat het overwaaide.

Maar dat gebeurde niet. Ze nodigden me niet meer uit toen ze ‘even de stad ingingen’ om een borrel te drinken. Ik mocht niet meer mee doen met het bordspel Risk en boven alles mocht ik geen gebruik meer maken van de Playstation.

Dus tikte ik Martijn, toen ik hem tegenkwam op de badkamer, gemoedelijk op zijn schouder. Dit signaal van verbroedering werd niet opgepakt.

Toen haalde ik zijn lievelingsmerk kratbier. Ook dat werd niet gezien. Toen ik alleen in bed lag en een vermoeden had dat mijn huisgenoten Nik, Kurt, Sjoerd en Martijn de stad in waren en ik ze hoorde thuiskomen, besloot ik uit bed te stappen en slechts gehuld in mijn Calvin Klein ballenknijper op de gang te staan wachten, tot ze de trap opgelopen kwamen.

Martijn kwam als eerste boven met een grimas op het gezicht.

Toen hij me zag met zijn dronken kop keek hij me lang aan. Ik knikte. Hij knikte. We begrepen elkaar.

Het was een non-verbale sorry. Hij accepteerde het.

17 Ratelslang

Liselotte had een probleem. Een praatprobleem. Elke stilte vulde ze op met gekwebbel.

Aan een stuk door praatte ze over de meest onzinnige dingen die elk normaal mens in een zin kon samenvatten. Zij had er minstens vijf voor nodig.

Het erge was dat je wachtte tot het moment dat ze even een adempauze nam om te kunnen reageren op haar verhaal.

Maar zij was een natuurwonder. Zonder luchtgebrek vloeide haar ene onderwerp over in een ander onderwerp en na tien minuten leek jouw punt dat je zo graag wilde zeggen niet meer van toepassing.

Ik wilde haar wurgen. Regelmatig wurgen. Met mijn twee handen om haar smalle keel gebonden tot haar gezicht blauw werd en dan schreeuwen: zwijg! Ik wist nu al wat op haar grafsteen kwam te staan: EINDELIJK STIL.

Het was niet alleen haar eindeloze luchtverplaatsing uit haar mond. Het was ook haar stem en intonatie. Een iets te hoge vrouwenstem doordrenkt met een zeurderige verongelijkte toon. Heel de wereld sabbelde zij neer met haar toon en van elk onderwerp was de conclusie hetzelfde; het lag nooit aan haar.

18 Ratelslang deel 2

Het dieptepunt van mijn relatie met Liselotte was een doordeweeks verjaardagsfeestje (80 procent kans op oersaai, 20 procent kans verrassend beste feestje van het jaar).

Ze kletste aan een stuk door tegen haar vriend Sjoerd over haar shopervaringen van die dag.

Toen Sjoerd zonder mededeling besloot weg te lopen uit het gesprek om de deur open te doen, richtte ze haar aandacht naar mij toe en begon te kletsen over wat ze had gekocht en met welke reden, tot in detail. Laten we eerlijk zijn: mode interesseerde me niet. Ik werd er niet koud van maar vooral niet warm.

Ik wilde het niet horen, ik wilde het niet zien, ik wilde er niet over nadenken. 20 minuten lang heeft ze er over gekletst zonder dat ik ook maar iets terug kon zeggen.

Ik zat in een hoek ingeklemd tussen twee andere mensen. Ontsnappen was onmogelijk. Ik werd openbaar gemarteld. Die avond heb ik een brief geschreven naar Guantanamo Bay gevangenis waarin ik ze een tip gaf om Liselotte te gebruiken als martelmethode. Ik wed dat elke terrorist na twee uur onafgebroken naar haar gekwebbel te luisteren zou bekennen. Alles. 11 september. JFK.

19 Mijn oorbeschadiging is jouw falen

Het gerucht ging dat Liselotte anderhalf uur lang zonder onderbreking van een slok water of een hap lucht zat te kletsen tegen Sjoerd, dat er maar een reden was om haar het zwijgen op te leggen, tong erin. En dat deed hij.

Sjoerd zelf zei dat het zijn piemel was, maar dat wilde niemand geloven. Want gezien de grote van zijn piemel, was er nog genoeg ruimte…

Niemand heeft begrepen waarom die twee het jarenlang met elkaar hebben uitgehouden. Het leek een eeuwigheid. Ze hadden niets en dan ook werkelijk niets gemeen.

Hij snurkte, zij praatte in haar slaap. Hij hield van zon zee en strand vakanties, zij van backpacken in het buitenland. Zij hield van ijs, hij hield van thee. Zij wilde vrijen, hij wilde bruut neuken. Prodent/aquafresh, zeep/sop, smerig/schoon, metal/hiphop, kaas/chocoladepasta, schaap/koe, zoet/zout, zee/lucht. Hij had weinig vriendinnen gehad.

Psycho killer was voor hem een ontgroening geweest op seksueel gebied. Alleen hij was vaak te dronken om iets te proberen.

20 Dans voor je plezier divisie

Boris, een lange slungelige man met rood lang vies haar liep vaak gebogen over de dansvloer van de Psycho killer. Hij was veel ouder dan de gemiddelde bezoeker. Ik vond hem een trieste clown. Hij dronk altijd alleen zijn biertjes op, sprak met niemand. Tot ik tegen hem aanliep bij de wc en we aan de praat raakten. Hij praatte monotoon en bedroefd. Hij fascineerde me. Hij was docent Geschiedenis op een middelbare school in Utrecht. Maar hij was geschorst.

‘Ik heb een stoel naar de leerlingen gegooid.’ Dit was niet alles. Zijn vrouw had hem pas het huis uitgezet. ‘Ik heb haar betrapt met twee piemels in haar hand en eentje in haar mond. En dat werd allemaal gefilmd door de buurman, in onze  slaapkamer,’ zei hij droevig. ‘Nu slaap ik bij mijn zus. Want m’n vrouw weigert sorry te zeggen.’ Hij zuchtte diep. ‘Ik weet het. Het is de omgekeerde wereld, maar ik ben te zwak om tegen haar in te gaan.’

Hij knikte en glimlachte als een man die de klappen geheel vrijblijvend incasseerde.

‘Soms wil ik wakker worden in Spanje en niets meer herinneren van vroeger; je familie, vrienden, buren, je vrouw, je huis. Je begint helemaal opnieuw. Je staat op, voelt je een beetje raar, maar het voelt ook wel vertrouwd. Je loopt in je onderbroek naar de zee toe, neemt een duik, komt eruit en je glimlacht. Niemand ken ik, niemand kent mij. Je maakt nieuwe vrienden, je zoekt een nieuwe liefde. Je geniet van de zon en alles is puur en nieuw. Vroeger bestaat niet meer, je bent er niet nieuwsgierig naar en het heeft geen effect gehad op je karakter, je instinct en je gedachten over mensen.’

Toen begon hij zachtjes te snikken, herpakte zich na een minuut en we dronken samen een biertje. Op het leven. Op de triestheid.

21 Doperwten

Ik kwam Boris tegen in de supermarkt. Hij stond droevig een pot doperwten te bestuderen. Toen hij me zag knikte hij bescheiden. Ik gaf hem een hand en vroeg of hij alweer bij zijn vrouw terug in huis mocht komen. Hij haalde zijn schouders op. ‘Dat wijf is gek. Ik weet niet of ik nog wel met haar om wil gaan.’

Toen begon hij in zichzelf te lachen en toen ik vroeg wat er was haalde hij zijn schouders op en zei monotoon

‘Niets’.

Hij keek mij aan.

‘De dag dat ik mijn vrouw betrapte met een vinger in haar vagina, terwijl ze zichzelf uitgebreid zat te bewonderen in de spiegel, was de dag dat ik de Griekse mythologie als mijn nieuwe religie zag en Freud mijn grote inspirator is geworden. Ik had toen al beter moeten weten.’

Hij begon kort te snikken. Ik besloot de kroeg met hem in te duiken om het nare gevoel weg te drinken.

22 Spongebob bereed me

Pas 13.00 uur en we zaten al aan de derde halve liter bier in de Ierse pub bij de Dom. Boris keek me glazig aan. Met alcohol in zijn bloed klonk hij nog droeviger, al had hij wel een grimas op zijn gezicht. ‘Ik geloof in Griekse mythologie. Het is de reden dat ik op Griekenland heb gewed tijdens Euro 2000.’ Ik keek hem met grote ogen aan.

‘Ik houd niet eens van voetbal,’ zei hij treurig. 30.000 euro had hij gewonnen. ‘Ik ging de stad in om het te vieren. Toen kwam ik een vrouw tegen, Avie. Normaal ga ik nooit vreemd, maar die nacht voelde ik me zo gelukkig en dronken dat ik mezelf trakteerde op een vrouw. We belandden in een hotelkamer en ze lag boven op me in haar lingerie kleding. “Ben je al geil?” Vroeg ze.

Ik zei: “Ik word alleen geil van een goede nachtrust geloof ik. Ik ben niet meer in staat om een erectie te krijgen op dit moment.” Toen pakte ze een ijsklontje uit de emmer met een fles wijn erin. Ze streek met de ijsklont langs haar nek langzaam naar haar borsten toe. Toen vroeg ze of ik al opgewonden was, maar ik had alleen maar dorst. Dus zette ze een kop thee. Ze gebood het me op te drinken. Het was de meest ranzige thee wat ik ooit had gehad. Toen begon ze me te slaan. Hard. Met haar vuisten op mijn gezicht. “Ik sla en verkracht jou toch ook niet als je dronken bent,” schold ik.

“Bek houden! Ik ben je meesteres,” zei Avie. Toen zag ik alles bewegen. Kleuren verschenen in de kamer. Vierkantjes. Rondjes. Opeens zag ik Micky Mouse en Catwomen hand in hand staan. Ik voelde me beroerd worden en het leek wel alsof Spongebob op me aan het rijden was. Toen viel ik flauw.’

Ik keek Boris aan. ‘En toen?’

‘Toen niets.’ Boris nam bedroefd een slok van zijn bier. ‘Toen was ik 30.000 euro armer. Ik weet niet hoe ze het geflikt heeft, maar toen ik wakker werd was zij als mijn portemonnee weg en mijn bankrekening was geplunderd.’ Boris had haar en zijn geld nooit meer gezien.

23 Het titelloze boek

Zij was aan het trippen op een Psycho Killer feest. Ze omhelsde me de hele avond en zei dat ik mooi was. Toen sprak ze: ‘Ik had eens een nachtmerrie. Ik liep daar door de woestijn naar een altaar toe. Twee kaarsen brandden. En op dat altaar lag een boek. Een titelloze boek. Ik opende het boek en er zaten geen bladzijdes in. De wind kwam. En het blies honderden korrels zand voort. Ik voelde me even een… Een engel. Ik voelde me een engel. Geloof je in engelen?’

24 De stoel

Ze hing languit in de stoel in haar net te kleine roze hemd en spijkershorts. Om haar polsen bevond zich een kleurrijk ketting. Ze rookte een sigaret alsof ze ermee was geboren. ‘Geloof je in poëzie?’

25 De aanraking

Ze zei wanhopig tegen mij: ‘Ik smacht zo naar een aanraking, dat ik je direct een klap geef als je naar mijn huid reikt.’

26 Een ode aan mezelf

Mijn terrein.

Mijn mens.

Mijn leven.

Psycho killer.

27 Stripclub

Boris en ik belandden na een nacht zuipen in een stripclub. Ik ging over op cola, Boris bleef whisky drinken. We zaten aan een tafeltje te staren naar paaldansende vrouwen. Boris zat lang uitgezakt op de stoel, te mompelen in zichzelf. Een half naakte rondborstige dame in een rode bikini en zwart rokje zette een nieuw glas cola voor me neer. Ze knipoogde met haar bruine ogen en klein beetje sproetjes rond haar rond slank gezichtje.

Ze was seks.

Toen liep ze naar Boris toe en bleef hem lang aankijken. Ze ging tegenover hem zitten. Ze likte met haar tong langs haar lippen en streelde met haar vinger langs de rand van het whisky glas van Boris. Ze heette April.

**Boris: **Hoe oud ben je?

April: Twintig.

Boris: Waarom dit leven?

April: In een maatschappij als deze moet je uiterlijk uitbuiten. Ik word door mijn schoonheid niet serieus genomen.

Boris: Hoe bedoel je.

April: Ik heb atheneum gedaan en ben daarna psychologie gaan studeren. Mensen wisten van mijn geldproblemen en probeerden daar misbruik van te maken. Zou jij misbruik van mij willen maken?

Boris: Je seksuele houding en flirtgedrag maakt je een seksobject zonder hersens en zonder eigen mening. Tenminste, in de ogen van de mensen die je hebben misbruikt.

April: De maatschappij werkt tegen mij. Ik heb geprobeerd een fatsoenlijke baan te vinden, maar ze nemen me alleen aan om m’n uiterlijk. Mensen praten op kantoor achter mijn rug om over mijn geilheids factor, m’n tieten en mijn hese stem. Niemand neemt me serieus. Mijn stagebegeleider wilde me neuken. Toen ik weigerde heeft hij een negatief advies ingediend bij de universiteit. Ik ben van de opleiding afgetrapt voor onzedelijk gedrag. Ik zou geprobeerd hebben studiepunten te krijgen door mijn lichaam te delen met mensen die ik niet ken. En nu zit ik hier. Je kan beter gebruik maken van het talent dat god mij gegeven heeft.

**Boris: **En dat is pronken met je lichaam en bemind worden door tientallen ogen. Elke dag weer…

Boris: Waarom doe je dit werk?

April: Voor het geld.

**Boris: **Waarom doe je dit werk?

April: Aanzien.

Boris: Waarom doe je echt dit werk?

**April: **Omdat ik hier geef wat mannen blijkbaar willen van mij. En nu ben ik in de positie om seks te weigeren. Ik word betaald om mijn lichaam te laten zien en niet om geneukt te worden om een baan te krijgen. Ik moest zelfs een huisbaas neuken om een woning te kunnen krijgen… Gods schoonheid werkt tegen me.

Boris: Volgens mij dwing je het mensen op om een seksueel voorstel te doen met je flirtgedrag en de manier waarop je kleedt. Je denkt - door de ogen die over je lichaam gaan - dat je alleen via seks dingen voor elkaar krijgt. Het is de enige manier waarop jij het gevoel hebt dat je geaccepteerd wordt.

April stond beledigd op, rukte mijn glas cola uit m’n hand en gooide inhoud in het gezicht van Boris. Een serveerster zette gelijk een nieuw drankje neer. April pakte het op en gooide het nog een keer in Boris gezicht.

Boris veegde zijn gezicht af met een servet. Hij keek nog droeviger dan hij al was.

**April: **Je kunt hier wel Freudiaanse onzin vertellen, maar ik ben nooit misbruikt door wie dan ook! Mijn ouders zijn gescheiden, maar dat was al toen ik pas drie jaar was. Ik heb een goede band met mijn beiden ouders. Dus door wie moet ik geaccepteerd worden om een goed eigenwaarde te krijgen?

Boris: Mooie charmante jongens die je niet kon krijgen, ondanks je mooie uiterlijk en je intelligentie. Mensen die niet doen wat je wil, zelfs niet toen je lichaam in de strijd gooide.

April: Toch vreemd om jou hier aan te treffen, menneer Boris. Ben je in de tussentijd zo uitgeblust geraakt als Geschiedenis leraar, dat je vertier gaat zoeken met tientallen lieve geile wanhopige achterbakse mannen om je heen?

**Boris: **Raar om juist jou werkzaam te zien in een stripbar. Ik dacht dat je psychiater wilde worden.

April: Waarom gunde jij me nooit een hoog cijfer op school?

**Boris: **Omdat ik niet ben zoals al die andere leraren. Ik beoordeel mensen niet om hun uiterlijk bij een presentatie. Ik beoordeel mensen om hun kwaliteit, niet om de kwantiteit.

April: What ever… Toch vreemd dat bepaalde gasten een hoog cijfer kregen, toen de ouders jou opbelde en chanteerde met mooie praat. Waar waren je principes toen?

Boris: Ik liet me in ieder geval niet pijpen; in ruil voor hoge cijfers.

April: Je denkt nog elke dag aan het moment dat je me weigerde om in je broek te gaan. Je fantaseert dagelijks over mij en je hebt spijt dat je niet ja had gezegd. Wat betekent dat cijfer, nu hier, op dit moment.

Ze keek Boris lang aan.

April: Wil je nog seks met me?

Boris: Hoeveel is het?

April: Voor mijn vroegere leraar wil ik je graag een korting geven.

Boris schudde nee. Ze liep weg. Boris keek me aan.

Boris: Een oud leerling van me, niets bijzonders.

**Ik: **Ik krijg een glas cola van je.

29 Dansen in de gym

Pak me.

Op de discovloer.

Verleid me met je lichaam.

Dans voor me.

Ik zal je bevestigen in je zijn dat jij een interessant persoon bent. Ik zal je laten dansen voor me. Wind me op en laat me zweten en verlangen.

Dans voor me. Pak me vast en streel de binnenkant van mijn hand, zoen me plagerig kort op mijn mond.

Raak me aan. Voor even. Hier, in een oude gymzaal, op het 25ste psycho killer feest.

Samen met 300 andere mensen, ben jij de enige die ik zie.

Ik zie je lange bruine haren, je blauwe sweater, je bruine ogen, je rode gloed op je wangen. Je onschuldige stoute ogen.

Jij wilt me en ik wil jou. Toen je opeens naar de wc ging en ik zelfverzekerd vijftienminuten lang doordanste.

Toen ik een drankje ging halen en ik je zag zoenen met een jongen in een Nike T-shirt en ik dacht waar is het fout gegaan?

Daar was ze, mijn redding van de avond. Jessie. Mijn ex. Ze slofte rond, was niet blij me te zien, maar na 10 wijntjes ging ze maar al te graag mee.

Ik heb haar die nacht onliefdevol kapot geneukt. De frustratie bleef.

30 Geboren om te dansen

Ik was geen geboren danser. Nooit geweest, maar wel in mijn dromen. Jessie hield van dansen. Ze heeft me 1x meegenomen naar haar stijldansschool.. Ik heb haar nog nooit zo gelukkig gezien, zwiepend met haar heupen, diep oogcontact met haar danspartner. Dieper dan ze ooit in mijn ogen heeft gekeken. Ik was jaloers, dat hij dichter bij haar kwam dan ik ooit zou komen. Zo sensueel zat hij aan haar heupen, draaiden om elkaar heen en lachten van plezier naar elkaar. Ik zal het nooit ervaren. Ik zou het nooit willen, omdat ik niet los durf te gaan zonder drugs of alcohol. Zij wel, elke week weer.

31 De waanzin van een vrouw

Ze zei: ik voel me echt niet vrouwelijk.

Ik: Want?

Jessie: Ik heb te korte nagels

32 Vooruitgang is achteruitgang

Je negeert me. Je haat me. Je laat me in de steek en alleen.

Je schopt me. Je scheldt me uit en laat me voelen als een minderwaardig mens.

En bovenal, je beantwoordt je e-mail niet.

33 Hoe een konijn me een levensles leerde

Jessie had een konijn gekocht. Alsof het een slavenmarkt was. Een konijn hoorde niet in een kooi voor het vermaak van een mens. De hele dag zitten snuffelen en plassen in een klein benauwend donker hok wachtend om na vijf jaar te sterven.

Ik zei dat ze een tiran was. Ze vond me hypocriet, want ik at vlees.

‘Vlees is moord!’ Zei ze agressief.

Ik zei dat ik liever de doodstraf kreeg dan de rest van mijn leven in een benauwend donkere cel te zitten, wachten om te sterven.

Deze paradox begreep ze niet.

Een konijn hoorde te huppelen, opgevreten te worden door een uil, het hoorde te neuken in het bos.

Het hoorde verre van niet thuis in een klein hok op haar kamer om vijf minuten per dag aangehaald te worden.

Tiran. Tiran!

Helaas kwam ik erachter dat ik werkelijk waar geen enkele invloed had op mensen. Het konijn bleef in een kooi op haar kleine studentenkamer.

34 Gladiators van de dood

Ik dacht absoluut dat ik dood ging als ik weer eens als een dronkenlap boven de wc hing en mijn maag zich omdraaide en ik in mijn eigen kots lag te rollen en te huilen van de pijn en liep te roepen dat ik nooit meer een glas bier zou aanraken. Maar Jessie wilde echt dood.

Zonder argumenten. Zonder reden. Zonder filosofisch slotstuk wilde ze sterven.

Ze huilde aan een stuk door in bed en ik had nog niet in de gaten dat ze pas zou ophouden als ik interesse in haar toonde. Ze speelde theater, dacht ik. Tot ze na veertig minuten vol tranen schreeuwde, dwars door Dr. Pill heen,

‘Ik wil sterven!’ En ze met een nog hogere gil krijste ‘sterven!’ Ik schrok.

Het was een oerkreet. Dit was menens. Ik vroeg haar wat er aan de hand was en of ik wat kon betekenen, toen ze koelbloedig antwoordde: ‘geef me een mes’.

En ik nog gehoorzaamde ook en naar de keuken liep en met het grootste slagersmes die je maar kon vinden in de keuken terugkwam en het haar aanreikte.

‘Ik wil dood,’ fluisterde ze toen ze het mes naar haar polsen bracht. Ik kon haar aandachtsactie met fatale gevolgen net voorkomen en heb uren op haar ingepraat en verteld dat het leven mooi is (of zo) en dat ze prachtig is en niet verdrietig hoeft te zijn, maar het enige wat ze antwoordde was: ‘ik wil dood.’

Ze legde uit dat ze het lef niet had om voor de trein te springen. Ze had het geprobeerd, maar toen de trein eraan kwam was ze verstijfd van angst. Ook had ze eens drie vitamine C potjes in een keer naar achteren gewerkt en gehoopt dat de vitamines haar zouden ombrengen.

Helaas, ze ging er alleen maar oranje van plassen. Het deed me pijn dat ik haar duistere gedachtes niet weg kon nemen. Na uren op haar ingepraat te hebben, glimlachte ze naar me en zei dat ze zich beter voelde, maar ik zag dat ze het tegenovergestelde meende.

35 De duivel weet waar ik ben

Ditmaal ging het goed fout. Het ging altijd fout, maar nu wist ik dat we beiden een grens over waren gegaan. Dit ging niet meer goed komen. Ik heb het verkloot. We waren beiden te dronken om seks te hebben, maar toch te geil om te slapen, probeerden we iets wat er op leek. We vielen halverwege in elkaar's armen in slaap.

Om de volgende ochtend nog geiler en opgewonden wakker te worden. Het was de sekspartij van de eeuw toen ze mijn naam begon te schreeuwen en ik antwoordde met ‘oh Barbara’.

Jessie keek me in de war aan en ik had het nog niet in de gaten. Toen ik twee minuten later weer ‘oh Barbara’ zei schopte ze me uit haar en sloeg beledigd de dekens over zichzelf heen.

Ik zei ‘sorry’ en wist zelf ook niet waar ik last van had. Ik kreeg Barbara niet uit mijn hoofd. Ik kroop achter Jessie en begon haar weer te neuken en zei toen expres en uit rancune ‘oh, Barbara, oh Barbara, oh Barbara.’

Ik ging een grens over. Ik was onbeheersbaar geworden. Jessie wilde stoppen, maar ik pakte haar met al mijn kracht vast en bleef stoten tot ik klaar kwam.

Ik duwde haar toen, als een sloerie, van me af en zei ‘was lekker Barbara’ tegen haar. Jessie pakte me bij de ballen en draaide ze terecht om. Ik sloeg als een reflex met mijn vuist in haar gezicht en ik kwam toen pas bij zinnen.

Ik kleedde me aan en vertrok snel, haar achterlatend in verdriet en pijn.

36 In het hol

Jessie was al een tijd kwijt. Het konijn zat naast me zich af te vragen wanneer de tijd stopte in zijn leven. Er was niets te doen, behalve wachten op haar kamer en staren naar een pak spelkaarten met een bos bloemen op mijn schoot. Een huisgenote was zo vriendelijk om me binnen te laten. Ik wachtte op haar terugkeer uit het hol van de beruchte.

Zij was altijd opzoek naar de zin die ik nooit zou vinden. Ik bewonderde het. Ik wilde haar zeggen dat het me speet dat ik een puinhoop van haar leven heb gemaakt omdat ik helaas bestond.

Ik wilde zeggen dat het me speet. Maar ze kwam niet. Uren heb ik gewacht tot het 0.03 uur was en ik terug naar huis liep, me af te vragen wat Bono haar te vertellen had. Waarschijnlijk niets. Net zoals ik haar niets te vertellen had als ik nuchter was en als een bezetene tv keek in haar bijzijn. Elke keer als ze wat te zeggen had, zette ik het geluid harder, omdat ik ervan hield om haar te negeren.

Ik dacht dat ze begreep wat ik echt dacht. Ik dacht dat ze hoopte dat ik wilde weten wat zij in mij zag.

De straten waren leeg. De maan was nergens te bekennen om me uit te lachen om mijn eigen triestheid. Ik was gebroken en eenzaam. Ik wilde alleen zijn in een gezelschap vol pratende mensen die ik kende, maar me niet zagen staan omdat ik alleen maar kon zuchtten als antwoord. Ik besloot maar te gaan slapen, met een zwaar gevoel dat de volgende dag nog niet verdwenen was.

37 Waarom engelen vallen

Ze stond voor mijn deur. ‘Ik hoorde dat je de hele avond op me hebt gewacht op mijn kamertje, wat lief!’ Oh ja, ik had een tijdje geleden een zwaar gevoel. Ergens verstopt in de mist. Ik had geen zin in het verklaren waarom ik er was en ik had ook geen zin in haar gezelschap. Ik haalde mijn schouders op en zei dat het niet belangrijk was. ‘Heb je nog wat anders te melden?’ Vroeg ik.

‘Lul!’ Zei ze en ze stormde weg met haar kontje swingend van links naar rechts. Ik sloeg de deur dicht, stormde naar boven, plofte op mijn Ikea-bank neer en ging verder televisie kijken.

##einde

Ga verder naar episode 4