Dit vertelt niemand je over liefdesverdriet

Het was op schoolplein toen ze zei: ‘Ik wil niet meer.’

We verzamelden ons buiten om in een lange rij naar de gymzaal te fietsen in een andere wijk. Tassen op de rug. Net voordat we vertrokken: 'kan ik je even spreken?'

'Sorry,' zei ze nog toen ze van me vandaan fietste.

Sorry.

De rest van de dag was een waas. Proberen te verwerken wat er was gebeurd. Ik begreep het echt niet. Waarom zou ze het uitmaken? We hadden het toch goed?

Tijdens sporten begon ik het door te hebben. Ze hing om de nek van een goede vriend van mij.

De lul.

Pas thuis in mijn eentje op mijn eigen kamer kwamen de tranen.

Toen ze de relatie verbrak, voelde ik zo veel. Wekenlang. Ik kon het verdriet nauwelijks delen met mensen, want ik zag in hun ogen wat ze dachten: ‘Wat een aansteller zeg.’

Get over yourself.

Geen hand vol maar een land vol.

Maar ik snapte het gewoon niet.

Waarom had het universum ons bij elkaar gebracht, als het zo snel weer stopte? Wat had ik verkeerd gedaan? Wat maakte het dat ik niet goed genoeg was voor haar?

• Ik was te onbewust geweest in de relatie.
• Ik had te weinig mijn liefde onder woorden gebracht.
• Te weinig grootse gebaren gemaakt.

Dat moest in de toekomst anders.

Dus deze pijn was niet voor niets.

Het was een test. Het was een spiegel.

Er zaten lessen in verborgen. Ik moest het alleen zien.

Toen begon ik mezelf wijs te maken dat ze op een dag in zou zien wat ze had gemist.

• Ik ben geweldig.
• Ik ben onweerstaanbaar.
• Je bent goed gek als je mijn liefde niet wil hebben.

Ik ging nog meer mijn best doen met alles wat ik deed. Niet zomaar voetballen. Maar spectaculair voetballen. Niet zomaar lachen om andermans grapjes. Maar spectaculair lachen.

Zie mij dikke lol hebben dan!?!?!

Terwijl ik eigenlijk probeerde te zeggen met een cry face: Houd van me! Houd van me dan!

Ugh.

Liefdesverdriet doet rare dingen met je.

Weet je.

Ik voel tot op de dag van vandaag pijn in mijn buik als ik denk aan het moment waarop ze zei: ‘Het is over.’

Zelfs mijn gezicht verkleurt bij deze gedachte.

Terwijl het allemaal gebeurde in groep 7.

Groep 7!

Kun je het je voorstellen?

Groep 7. Als ik nu kinderen uit groep 7 zie, zie ik pas hoe kind ze zijn.

Waarom voelde ik zulke grootse dingen in groep 7?

We zijn nu meer dan twintig jaar verder en ik voel nog steeds dat gekke gevoel van verlies en teleurstelling. Van pijn. Van verdriet. De verwarring.

Het doet nog steeds pijn.

Mein Gott. Waarom?

Never get over yourself. Blijf voor altijd gevoelig.

Als jong jochie zoveel grootse dingen voelen in mijn lijf, terwijl mijn leeftijdgenoten vooral druk waren met lego, de sims en paardje spelen.

Dat is raar om anno nu te beseffen.

Dat ik zulke volwassen dingen voelde in mijn kinderlijfje met mijn kinderbrein.

Ik besef ook nu pas dat liefdesverdriet  geen puzzel is die opgelost hoeft te worden.

Er komt geen moment: Ik heb het verwerkt! Ik ben genezen!

Nooit.

We maken het onszelf wijs.

Ik ben weer oké hoor.
Maar niet heus.

Dit is wat niemand ons vertelt:

Sommige pijnlijke momenten in ons leven zullen nooit verwerkt worden.

Het enige juiste wat je kan doen, is het er laten zijn.

Niet accepteren.

Niet doorvoelen.

Gewoon. Het er laten zijn.

Man. Wat klinkt dat als Boeddha.

Maar toch.

Als ik aan groep 7 denk, denk ik er niet over na of ik nu anno 2022 nog een kans maak.

Het lot had bepaald dat ik nog jaren met haar in de klas heb gezeten op de middelbare school. Ik heb al haar vriendjes gezien die langskwamen. Ik heb haar zelfs enkele malen getroost als zij liefdesverdriet had.

Stiekem droomde ik toen nog regelmatig over een ons. Tot ik zelf begon in te zien dat zij not my kind of girl is.

Maar zelfs daar denk ik niet aan.

Als ik eraan denk, denk ik aan wat ik toen voelde. Die periode. Toen ze in groep 5 in mijn leven verscheen.

Jup. Toen ging de verkering aan.

Hoe groots, mysterieus en heftig de liefde voelde in mijn lijf. Al die nachten dat ik wakker lag in mijn bed. Dat gekke gevoel in mijn buik en bij mijn geslacht. In dat kleine kinderlijfje van me.

Weet je waarom ze het uitmaakte?

Ze had liever verkering met die vriend van me. Want die had een paard.

Ja.

Zo banaal was het.

Ik vraag me nu af of zij wist wat liefde was. Of zij het al voelde, of gewoon een volwassen wereld na probeerde te doen, wat zoveel kinderen uit mijn klas deden.

Verkering nemen om het verkering nemen.

Maar ik weet zeker wat ik voelde.

Dat is waar ik aan denk als ik eraan denk.

Dat ik een gevoelig lijf heb.

Dat mijn hoofd met me aan de haal gaat.

Dat mensen me in een dromerige sfeer kunnen brengen. Dat die sterke, onbreekbare connectie ook weer zal breken.

Dat pijn het resultaat is.

Dat pijn uiteindelijk ook zal vervagen, zonder dat die ooit vertrekt.

Het is er.

Deze tekst komt uit mijn vijfdaagse e-mail. Ontvang ook dagelijks een tekst van tomson darko over de melancholie van het leven.

Deze tekst is in mijn digitale bundel Ik mis je nog steeds opgenomen. Koop het in mijn shop.