De illusie van groei: waarom we blijven terugvallen

Tessa vertelde me dat ze was veranderd.

• Geen foute mannen meer in haar leven.
• Geen eenzame avonden meer op het balkon met een joint in haar hand.

Ze zei dat ze aan het groeien was. Dat ze haar ware zelf aan het worden was.

Haar stem klonk hoopvol en in haar ogen zag ik een glinstering van oprechtheid in haar eigen verhaal.

Maar toch…

Ik geloofde haar niet.

Niet omdat ze loog, maar omdat ik weet hoe hardnekkig wennen aan verandering is. Dat wat zich niet laat wegduwen door mooie woorden of een oprechte glimlach. Het is dat stille, koppige deel in ons dat telkens opnieuw opduikt – of we nu willen of niet.

Er zit iets dieps in ons. Iets dat we niet volledig begrijpen, laat staan dat we het beheersen. Verlangens die we niet eens hardop durven uitspreken.

We vertellen onszelf verhalen over groei. We zeggen dat we sterker zijn, wijzer, anders. En misschien geloven we dat ook echt. Maar dan – op een onverwacht moment – keren we terug naar wat ons ooit brak.

Niet uit zwakte, maar omdat het ons vreemd genoeg vertrouwd is.

Hopeloos

Denk maar eens aan hoe vaak je terugkeert naar hetzelfde punt, ook al zitten er jaren tussen:

• Weer een conflict op je werk.
• Weer een misverstand met iemand die dichtbij je staat.
• Weer die twijfels over je relatie.
• Weer het gevoel dat je niet goed genoeg bent.
• Weer de angst om iemand kwijt te raken die je lief is.
• Weer die impuls om alles achter je te laten en opnieuw te beginnen.
• Weer jezelf verliezen in iets of iemand om de leegte te vullen.
• Weer dezelfde beloftes aan jezelf die je uiteindelijk toch breekt.
• Weer dat ongemakkelijke gevoel dat je iets belangrijks mist in het leven.

Dat is het idiote: je dacht dat je veranderd was.

Maar uiteindelijk herhalen we steeds dezelfde patronen.

Je bent ouder geworden. Hopelijk iets wijzer. Maar eigenlijk ook net zo verloren.

Misschien is dat wel de essentie van mens zijn: niet het vermogen om vooruit te gaan, maar om altijd weer op hetzelfde punt terug te komen.

Wat ligt eronder?

Tessa vertelde me dat ze haar donkere patronen achter zich wilde laten. En ik hoop dat het haar lukt. Echt.

Weg met de mannen. Weg met de drugs.

Maar ik weet ook dat ze opnieuw geconfronteerd zal worden met zichzelf.

Er zit iets in ons dat zich blijft vastklampen aan wat ons pijn deed.

Er zit iets in Tessa dat opnieuw naar boven gaat komen:

• De drang naar bevestiging van buitenaf als je je minderwaardig voelt.
• Dat gevoel van machteloosheid wanneer emoties elkaar te snel opvolgen.

Alsof het ons eraan wil herinneren dat zelfs in de herhaling een soort betekenis schuilt.

Misschien is dat wat het betekent om mens te zijn: niet veranderen, maar steeds opnieuw proberen.

Nu een vraag voor jou:

Ben je bereid te accepteren dat sommige delen van jezelf nooit veranderen?

Liefs,

Tomson