De architect van je eigen leven

Ik heb eens een architect ontmoet op een verjaardag. Ik viel bijna flauw van opwinding. Schrijven is leuk: werelden verzinnen op papier die niet bestaan. Maar een architect verzint het en het wordt ook nog uitgevoerd!

Je bepaalt gewoon het uitzicht en het karakter van een dorp of stad. Voor misschien wel honderd jaar. Of duizenden jaren.

Man.

Zoals die lelijke blokkendozen die langs de snelweg staan. Duidelijk waar die bedrijven op bezuinigd hebben: de architect met een visie.

Helaas had ik een te romantisch beeld bij de architect. De gast op de verjaardag werkte slechts als een van de velen voor een architectenbureau. De hoofdarchitect verzon alles. De rest mocht het uitwerken. Kamertjes in kantoorgebouwen tekenen en zo. Wc-hokjes. Wasbakken. Het voelde voor hem soms net als fabriekswerk.

Ik heb ook eens een personal assistent ontmoet van een internationaal bekende toparchitect. Ik werd niet heel vrolijk van dat verhaal.

Zij kon gerust ’s nachts wakker worden gebeld door hem, omdat op zijn hotelkamer in Shanghai de juiste zeep miste of de straat te lawaaiig was. Of iets anders onbenulligs. Dan begon die te schreeuwen en haar persoonlijk aan te vallen, om vervolgens weer op te hangen.

Joe.

Als dat het effect van wereldberoemd zijn is? Je als een klein kind gedragen?

Architecten kunnen sowieso maf doen. Bij het huis waar ik nu inzit, heeft de architect afgedwongen dat alle bewoners voor minstens vijf jaar niets aan de omheining van de tuinen mogen doen. Dat is allemaal copyright protected of zoiets. Het gaat om de sfeer en het beeld in de wijk. Daar mag niemand aankomen.

Drie keer raden waar niemand zich aan houdt? Allemaal leuk en aardig architect, maar je laat toch niet mensen vijf jaar lang je tuin inkijken, omdat die planten van je er vier jaar over doen voor ze dichtgegroeid zijn als ‘natuurlijke schutting’?

Je kan plannen maken architect… Maar je gaat niet over de uitvoering. Zelfs als je denkt van wel.

Net zoals het leven.

Natuurlijk loopt ons leven nooit zoals we van tevoren hadden bedacht. Bijna niemand wordt daadwerkelijk waar die voor is opgeleid.

Dat is ook de grootste les die corona ons heeft gegeven. Al onze vanzelfsprekende plannen voor 2020 en 2021 zijn als sneeuw voor de zon verdwenen.

Vakanties. Festivals. Opleidingen. Planning voor een killer body. Nieuwe bedrijfjes oprichten. Optreden met je bandje.

Man…

We hebben geen controle over de toekomst. Alleen over het plan. Niet over de uitvoering.

Zo gaat het leven. Ik wilde journalist worden. Tot ik erachter kwam dat je binnen zo’n mediabedrijf onderaan begint. Saaie persberichten overtikken. Mensen telefonisch opbellen voor een quote. Een column schrijven? Ha. Werk eerst maar eens dertig jaar aan je reputatie. Een diepte-interview doen? Dat is alleen voor de beste journalisten weggelegd.

Voor wie was ik dit aan het doen? Mezelf? In ieder geval niet voor die saaie onderwerpen die ik naar me toegeschoven kreeg. Ik kon me nauwelijks motiveren.

Daar ging mijn gedroomde toekomst als whiskydrinkende journalist, die onrecht bestreed met grootste tekstproducties in dagbladen.

We kunnen het nog zo goed bedenken, als architect. Maar ja… Het lot beslist vaak anders.

Ik kan er teleurgesteld over zijn. Het kan pijn doen. Maar het beste medicijn hiertegen is nieuwe plannen maken in plaats van erover zeiken of me verdrinken in weemoed.

Gewoon nieuwe plannen maken, proberen uit te voeren en zien wat er van komt.