#C1.2. Als je scharrel opeens zonder aankondiging voor je deur staat en je echt denkt ‘wtf moet je hier’

‘Ik kan haar niet laten staan’, zei ik.

#C1.2. Als je scharrel opeens zonder aankondiging voor je deur staat en je echt denkt ‘wtf moet je hier’

Ik zette mijn Batman-mok onder het Senseo-apparaat en drukte een tweetal knoppen in. Mijn haren door de war, mijn huid waarschijnlijk te bleek, mijn ogen rood doorlopen en mijn wallen zwarter dan zwart.

Bovenal: mijn blik op ellende.

De koffie leek zo langzaam uit het apparaat te stromen, recht mijn mok in.

Vandaag ging alles langzaam.

‘Jezus gast, wat is er met jou gebeurd?’

Ik keek niet eens op.

Mike. Mijn enige huisgenoot. Twee meter lang, twee meter breed, een enorm zware stem. Hij was overdag sportinstructeur en deed in zijn vrije tijd de studie filosofie.

‘Ze schonken gisteravond Amstel’, zei ik.

‘Ik snap je. Ik snap je. Kut Amsterdammers met hun kut bier en hun kut mentaliteit en hun vieze vuile kut stinkstad. Echt waar. Volgens mij halen ze het water direct uit die smerige vieze kut grachten van ze. Ik zweer het je.’

Ik hoefde hem maar een aanwijzing te geven en hij ging los op de Randstad. Geboren in het óósten. Dat deed blijkbaar wat met iemands psyche. Je altijd achtergesteld voelen. Altijd maar zeiken, zeiken, zeiken. Het had wel wat grappigs, op vrijdagavond na vier bier. Niet nu, op deze zondagmorgen, in onze keuken.

Mike begon een shake voor zichzelf te maken. Hij leek willekeurige dingen in de blender te gooien. Bramen, kersen, yoghurt, melk, poeder. Hij maakte er ook geluidjes bij zoals ‘hup’ en ‘zo’ en het tenenkrommende woord ‘hupsakee’.

Hij was op de een of andere manier elke ochtend optimistisch en vrolijk.

Wat wist hij dat ik niet wist?

‘Over rioolwater gesproken’, zei hij vervolgens. ‘Volgens mij moeten we iemand laten komen voor de wc boven. Het stinkt er echt naar riool.’

Dat was ik.

Ik had het gered.

Ik was op tijd aangekomen. De hele fietsrit had ik op de trappers gestaan. Als ik namelijk te ver bukte, kwam er te veel spanning op... Nou, vul de rest zelf maar in.

‘So, tell me something about last night’, zei Mike.

‘Het was wel geinig’, zei ik.

‘Heb je geneukt?’

‘Niet eens. Wel in het bed van een vrouw beland. We hebben alleen gezoend en geknuffeld eigenlijk.’

‘Je houdt me voor de crazy, toch? Toch? Toch?’

‘Ze is speciaal.’

‘Speciaal’, zei Mike en floot erachteraan.

‘Nee, niet op die manier. I dunnow. Ik ken haar ook pas net, paar daagjes.’

‘Wilde ze niet neuken?’

‘Van mij hoefde het ook niet, per se.’

Mike keek mij onderzoekend aan terwijl hij op het knopje van de blender drukte. Het ding begon een vreselijke herrie te maken. Daarna stopte het weer.

Ik zei: ‘Ik was te dronken man. Ik was gewoon te dronken.’

‘Je kreeg ‘m niet omhoog. Ha. Gaaay!’ Toen drukte hij de blender weer op volle snelheid aan.

‘Dat is nog nooit een probleem geweest’, mompelde ik.

‘Ik wil het niet over jouw lul hebben Charlie. Niet vandaag’, schreeuwde Mike boven de herrie uit.

Ik kreeg er spontaan nog meer katerkoppijn van.

De shake was klaar. Hij haalde de deksel eraf en bracht het naar zijn mond.

Ging hij nou echt? Ja, hij ging het echt doen.

Met grote slokken nam hij de shake direct tot zich. Hij dronk zo snel dat de shake langs zijn mondhoeken stroomde en via zijn kin op zijn gespierde blote borstkas terechtkwamen.

‘Wat ben je toch een beest’, zei ik.

Hij stopte met drinken, liet een harde ‘aaaaah’ horen en zei toen: ‘Weet ik.’

De bel ging. We keken elkaar aan. We hadden nooit bezoek op zondagochtend.

‘Je vriend?’, vroeg ik aan Mike.

‘Hij ligt boven, nog te tukken.’

Ik keek via de keukenraam naar de voordeur.

Yara.

‘Shit, Yara, m’n chick van afgelopen nacht’, zei ik.

‘Heilige poep’, zei Mike. ‘En nu?’

We waren beiden verward.

‘Ik kan haar niet laten staan’, zei ik.

Ik ging de keuken uit en opende de voordeur voor haar.

She was thunderstorm.

‘Wat doe je hier’, zei ik.

‘We hadden gisteravond aan elkaar beloofd dat we ‘s ochtends bij het wakker worden samen koffie zouden drinken. Dat was de deal. Dus. Waar is mijn koffie?’

‘Hoe wist je waar ik woonde?’

‘Ben je dat echt vergeten?’

‘Nou ja. Ik denk het.’

‘Je kan niet sneaky van me weglopen Charlie. I’m not that kind of girl. We maken af waar we gisteravond aan begonnen zijn. Ik zweer het je.’

Ik wist niet wat ik moest doen. Ze bleef me maar doordringend aankijken en ik schuifelde wat met mijn schoen over de grond.

‘Sure. Oké. Tuurlijk. Kom binnen.’

Ze had ballen. Verdomd, wat vond ik dit sexy en wat voelde ik me ongemakkelijk.

We liepen samen de keuken in. Met beton in mijn benen.

Mike’s borstkas zat nog steeds onder de witte shake, waardoor het net leek alsof iemand zijn borstkas had... Nou ja, dat.

Hij keek ongemakkelijk naar mij en toen naar haar. Daarna vermande hij zich en spoelde de blender af onder de kraan.

Ik zag Yara kijken naar zijn gespierde rug en armen en borstkas. Mike had een lichaam dat ik nooit zou kunnen krijgen. Ik voelde wat jaloezie opkomen.

Bovenal was hij zo netjes en geordend en gestructureerd. Ik schrok er elke keer weer van.

‘Dit is mijn holmaat, Mike’, zei ik.

‘Hoi holmaat’, zei Yara.

Mike gaf haar een knipoog en ging toen verder met het afwassen van de blender.

‘Koffie dan maar?’, vroeg ik.

‘Graag.’

Ik deed het klepje van het Senseo-apparaat open, haalde de gebruikte koffiepad er met mijn vingers uit, gooide het in de vuilnisbak, rook aan mijn vingertoppen en stopte die toen onder de neus van Mike.

‘Dude. Kap daar nou eens mee.’

‘Jullie zijn echt twee holmaatjes’, zei Yara. ‘Schattig.’

Ik zette een nieuw kopje koffie. Terwijl Mike zijn blender afdroogde, stonden ik en Yara zwijgend te kijken hoe het senseo-apparaat met een hoop kabaal zijn ding deed.

‘Je kan niet weggaan zonder afscheid te nemen, Charlie. Zo ben ik niet. Ik zoek je op, zoals ik het nu doe. De volgende keer doe ik je wat aan. Ik zweer het je.’

Mijn hoofd werd rood. De eerste vrouw in mijn leven die me aansprak op mijn hufterige klootzakgedrag. Ik hield nu al van haar. Nu al.

Ik knikte, maar kon geen woorden vinden die nu zinnig zouden klinken. Alles uit mijn mond zou een slecht excuus lijken. Ik wilde niet zo’n sukkel zijn die zijn verhaal afsloot met ‘echt waar’ of ‘ik zweer het je’. Ik kon beter zwijgen, of de waarheid zeggen.

Maar misschien moesten sommige dingen gewoon privé blijven. Zoals dat ik aan de schijterij raakte van te veel bier. Of dat ik niet kon klaarkomen als ik te veel had gedronken en daarom liever geen seks had. Of dat...

Misschien moest ik het juist wel allemaal vertellen, omdat het toch geen verschil zou maken.

Ik liep hopeloos vast in mijn hoofd. Voor vs. tegen. Nuance vs. niets zeggen.

‘Waarom zeg je nou niks’, zei ze.

‘Geen antwoord is ook een antwoord, toch?’, zei ik. Ik werd weer de klootzak. Mijn afweermechanisme als het me te moeilijk werd.

‘Wil jij koffie’, vroeg ik vervolgens aan Mike, wat eigenlijk een hint was dat hij weg moest gaan.

Mike lustte geen koffie. Rare vent.

‘Nee hoor, ik ga even naar boven.’ Zijn vertrek leek uren te duren. Hij ruimde eerst zijn blender op, veegde toen met een natte doek het aanrecht schoon en depte hem daarna met een andere droog.

Toen zei hij: ‘Ik check je later.’

Ik keek Yara aan. Ze was diep geraakt door mijn vertrek vanochtend. Ik zag het aan haar gezicht.

Ik voelde me schuldig. Echt schuldig. Voor het eerst in een lange tijd. Ik had moeten blijven voor haar. Ik had haar gewoon kennis moeten laten maken met mijn eigen aroma’s.

Ik gaf haar een kop koffie. ‘Wil je suiker of iets?’

‘Nee hoor’, zei ze.

‘Je moet weten’, zei ik.

‘Wat?’

Ik kon het niet zeggen. Ik durfde het niet te zeggen. Ik kon niet kwetsbaar zijn.

‘Je had gisteravond wel meer praatjes’, zei ze.

‘Nou ja.’

‘Sorry’, zei ik toen maar.

‘Het is oké Charlie.’

‘Nee. Ik meen het echt. Sorry. Ik wilde niet weggaan. Maar.’

‘Maar wat?’

‘Als ik bier op heb...’

‘Echt? Ja?’ Ze liep rood aan van woede.

‘Nee, nee, nee. Zo bedoel ik het niet joh. Gek. Nee. Ik bedoel… ik raak aan de schijterij van veel bier. Nou ja. Dat.’

‘Waarom vertel je dit tegen me?’

‘Omdat ik eerlijk wil zijn?’

‘Heb je nog meer te bekennen?’

‘Ik kan niet klaarkomen als ik te veel bier heb gedronken.’

‘Echt?’

‘Dus sorry voor afgelopen nacht.’

‘Je lijkt wel een vrouw. Al die sorry’s.’

‘Sorry?’

‘Je bent best romantisch. Op je eigen manier. Hoe je zo ongemakkelijk sorry zegt. Ja Charlie. Je bent cute.’

Ze glimlachte verlegen, zette haar kop koffie op het aanrecht en deed een stap naar mij toe. Ze twijfelde even, toen ging ze er vol voor.

Ze drukte haar lippen hard tegen me aan en met haar andere hand grabbelde ze naar mijn ballen. Ik snapte niet helemaal wat hier romantisch aan was, maar de uitkomst was wel plezierig.

‘Je bent zo eerlijk Charlie. Dat had ik nooit achter je gezocht. Ik houd zo van eerlijke mannen. Echt zo. Het laat me dingen voelen op intieme plekken’, fluisterde ze.

Ze deed een stap naar achteren, pakte haar koffiemok en nam een slok.

‘Wil je mijn kamer zien?’, vroeg ik toen.

‘Eerst koffie opdrinken hoor.’

‘Wat?’, vroeg ik. Ze had een ondeugende blik op haar gezicht.

‘Die Mike hè?’

‘Hij valt op mannen. Dus pech voor jou.’

Lees verder #C1.3. Liefde op het eerste Tinder-gezicht


🚬Je leest een verhaal uit de reeks Charlie
📖 Ik heb een boek geschreven: > Vrouwen die Charlie haten
📗 Ik heb enkele blogs gebundeld in een boek: > Digital love
📜 Bezoek m'n store met posters en boeken
📞 Laten we appen (en ontvang een appje bij het volgende verhaaltje) >
🌌1 november 2018 verschijnt na 2,5 jaar schrijven mijn nieuwe boek Ze volgt me niet terug. Meer weten? Laat je e-mailadres achter en ontvang wekelijks exclusieve updates over het boek.
📷 Foto via @iamwinter


Volg me via 📞WhatsApp. 1 op 1. Geen groepschat. Als ik wat geschreven heb, app ik je de link.

Doe dit en doe het goed:

  1. Voeg het nummer 06-44796441 toe aan je contactpersonenlijst
  2. Stuur vervolgens 'feest is AAN' met je voornaam naar mij
  3. Verwijder dit nummer nooit en te nimmer uit je adresboek. Anders ontvang je niks.

Als je er geen zin meer in hebt, app je me met de zin: 'Het is UIT'.