10. Als je niet kan dansen (hoofdstuk 6)

‘Ik ga even pissen,’ zei ik vervolgens, en ik merkte met elke stap die ik dichter naar de wc toe zette dat mijn benen zwaarder en zwaarder werden. Daar was iets aan de hand. Ik wilde niet nadenken wat, maar ik ging iets verschrikkelijks aanschouwen. Dat kon niet anders.

10. Als je niet kan dansen (hoofdstuk 6)

Dit verhaal is onderdeel van een blogreeks. Ik deel elke maandag deel 1 (van de vier delen) van mijn boek Ze gingen samen het toilethokje in.mp4. Hier vind je een overzicht van de reeks.

We konden niet dansen. Geen van allen. Maar het hield ons niet tegen. Dit was het medicijn dat we als stelletje vreemden met een gezamenlijk verleden nodig hadden. De broze connectie repareren door met z’n zessen in elkaars buurt te bewegen in een bijna uitgestorven kroeg, met een jochie achter de draaiknoppen dat elke 40 seconden een nieuw hitje instartte. We haalden om de beurt bier voor elkaar. We deelden een pakje sigaretten uit de automaat van de toiletten.

We konden echt niet dansen. Het zag er niet uit. Hannah en Leo hadden geen ritmegevoel. Berend bewoog een beetje met zijn hoofd heen en weer. Naomi deed alsof ze Michael Jackson was, maar eigenlijk leek het meer op slapstick. En ik? Ik bewoog met mijn ogen. Ik probeerde oogcontact te maken met andere meiden in de danszaal. Ze konden me niet eens negeren, want ze zagen me niet staan.

Paul danste het meest uitgesproken van iedereen. Met zijn losse veters. Naar hem keken ze wel. Met bewondering, verbazing en een lach. Ik was blij dat hij mijn neef was. Voelde ik me toch nog een beetje gezien.

Berend en Hannah hadden elkaar niet meer aangekeken sinds we hier waren. Na haar Michael Jackson moves verstopte Naomi zich achter haar haren en wiegde haar hoofd heen en weer. Het viel me nu pas op hoe breed haar heupen waren en hoe warm me dat maakte. Leo hing om mijn nek en zei dingen als ‘Lekker nummertje’, ‘Lekker wijf daar’ en ‘Ga je een beetje lekker vanavond?’

Paul begon op de tonen van ‘Everybody was kung fu fighting. Hoe. Haa’ bewegingen te maken als een krijgskunstenvechter. Hannah volgde zijn bewegingen en ze hadden diep oogcontact tijdens deze aparte dans. Berend bekeek het aandachtig aan de zijkant van de zaal.

Toen de dj het tijd vond voor een zwoel schuifelnummer van Mariah Carey pakte Berend Hannah bij haar schouders vast, gaf haar een een innige omhelzing op de maat van de muziek en trok haar weg van Paul.

Paul keek naar mij, begon te grijnzen en gaf me een knipoog. Naomi was weer tevoorschijn gekomen achter haar haren en had ze in een staart geknoopt. Alsof ze wakker was geworden uit een diepe winterslaap. Ze staarde vanaf dat moment de hele tijd naar Paul. Ik werd er ongemakkelijk van. Paul had het ook gezien, maar negeerde een tijdje haar blik.

‘Ik ga lekker pissen hoor. Schijtnummer,’ zei Leo in mijn oor.

Ik wist niet hoe ik me moest bewegen op deze slow-music. Ik probeerde daarom maar een foto te maken van Berend en Hannah met mijn Sagemtelefoon. Het was helaas te donker om het beeld scherp genoeg te krijgen. Ik probeerde de foto iets helderder te maken via enkele instellingen op mijn telefoon. Misschien was het dan wel HEMA-printwaardig. Leuk voor later, als ze kinderen kregen.

Naomi begon met haar heupen heen en weer te wiegen en zette kleine subtiele stapjes richting Paul. Toen ik weer opkeek van mijn telefoon zat het been van Paul tussen haar benen in en maakte ze er schurende beweging tegen aan.

Well. That escalated quickly.

Ik voelde de energie wegtrekken uit mijn lijf. Mijn buik deed raar. Het zalige gevoel was weg. Zij en Paul? Was het de drank? Was het all in the game? Ze hadden geen woord met elkaar uitgewisseld sinds mijn ‘valse’ bekentenis in de keet over haar en Berend. Ik snapte het niet meer. Het verleidingsspel was een spel waar ik de regels niet van kende. Ik had ook nog nooit gezoend met iemand. Laat staan dat een vrouw als pleziertje mijn been ging berijden.

Nadat het nummer af was gelopen en Berend en Hannah uit elkaars omhelzing waren gekomen, stonden Paul en Naomi naast elkaar met hun armen over elkaar heen te wachten op de volgende tune. Ze boog naar het oor van Paul, fluisterde iets en liep weg.

Paul keek naar mij en knipoogde weer. Berend kwam bij me staan en klopte me op mijn borstkas. ‘Is het niet jouw beurt om wat te halen, pik?’

‘Ik wacht even tot Leo terug is.’

‘Je kan je hele leven blijven wachten op anderen,’ zei hij. ‘Of je haalt gewoon bier, kut.’

‘Doe mij maar water,’ zei Hannah. Ik draaide me om naar Paul. Die was verdwenen, net als Naomi. Ik liep met een net gepind briefje van twintig euro naar de bar in een ruimte naast de danszaal toe. Ook hier was het niet druk. Een stelletje zat op de bank te tongzoenen. Vier mannen stonden me in de hoek zwijgend aan te kijken met een dood biertje in hun hand. De barman had een Hawaiishirt aan en had een woeste baard met grijze plukken erin.

‘Wat zou je willen?’ vroeg hij.

‘Water en vier bier, alsjeblieft.’

Ook hier geen Naomi of Paul te bekennen.

Ik liep met de glazen terug naar de danszaal en gaf er een aantal over aan Berend.

Ook Leo stond er weer, diep in zichzelf gekeerd. ‘Hier, bier.’

‘Lekker,’ antwoordde hij. ‘Waar is Paul?’

I dunnow.’

‘Ik ga even pissen,’ zei ik vervolgens, en ik merkte met elke stap die ik dichter naar de wc toe zette dat mijn benen zwaarder en zwaarder werden. Daar was iets aan de hand. Ik wilde niet nadenken wat, maar ik ging iets verschrikkelijks aanschouwen. Dat kon niet anders.

Ik deel elke maandag deel 1 (van de vier delen) van mijn roman Ze gingen samen het toilethokje in.mp4. Verder lezen? Bestel de paperback of hardcover in mijn shop en ontvang het boek met een persoonlijk bedankje in je huis.