Het strand aan de zee was zanderig, winderig en frisser dan ik me had kunnen voorstellen.

Binnen vijf minuten kwam ik tot de conclusie dat dit een plek was waar ik zelfs levend niet gevonden wilde worden.

‘Best leuk dat strand, alleen jammer van al dat zand,’ zei ik. Maar niemand lachte om me. Ik zag Nik opzettelijk mijn oogcontact negeren.

Hij schaamde zich gewoon voor me.

‘Al dat zand op mijn handdoek, al die onaantrekkelijke mensen in onaantrekkelijke zwemkleding. De zoute onaangename geur van de zee. De wind die het zand in mijn ogen blaast.’

Weer reageerde niemand. Ze konden me als vreemdeling niet peilen. Ik had opeens zin om in bed op m’n laptop de hele middag naar Netflix te kijken.

Mijn enige troost vandaag was de blauwe bikini van PJ, die ze helaas verborg door op haar buik te gaan liggen om te zonnen en een boek te lezen. Haar borsten: Wauw.

Hein vond het strand en de zee (uiteraard) fantastisch. Hij had binnen drie seconden zijn broek, shirt en sokken uit. Hij kwam toen tot de conclusie dat hij zijn zwembroek was vergeten. Maar dat hield hem niet tegen.

Een minuut later trotseerde hij naakt de golven van de Noordzee, met Nik. Wat me deed beseffen dat ik alleen met PJ was.

‘Wat doe je zoal,’ vroeg ik aan haar.

‘Ik wil dierenarts worden. Maar ik heb nog geen geld om te studeren, dus geniet ik van het leven met Hein, weet je.’

‘Heb je werk?’

‘Nopes.’ Ze draaide zich om op haar rug en staarde naar de zee.

Ik staarde naar haar borsten.

‘Waar woon je?’

‘Ik en Hein wonen in een woongroep waar we voor elkaar zorgen. Waar we zelf biologisch eten verbouwen en zo. Het is heel gemoedelijk. En fijn. Wat doe jij?’

‘Ik organiseer Psycho killer met Nik. Dat zijn ondergrondse feestjes vol met eenzame meisjes. De feesten organiseren we op vreemde locaties.’

‘Daar hoor ik Nik nou nooit over praten. Het lijkt wel alsof Psycho killer jouw bestaansrecht is.’

Ze probeerde een goede zithouding te vinden op haar handdoek, waardoor haar borsten heen en weer bleven drillen. Wat zou ik graag naakt naast haar willen liggen om te praten over biologische bloemkolen en het verzorgen van kamelenbulten.

Ze keek me aan en zei: ‘Ik weet het niet met feesten. Het is soms zo moeilijk om in contact te komen met anderen. De harde muziek, het gebrek aan zitplaatsen. Bij de woongroep hebben we echt met elkaar contact: samen eten, drinken, spelletjes doen, elkaar steunen en helpen.’

In de zee waren Nik en Hein twee kleine stipjes geworden zag ik. Ik vroeg me af of ik in een woongroep zou kunnen overleven. Wat een vermoeiende gedachte.

• Gezeik om de vuilniszakken
• Gezeik om het schoonmaakrooster
• Gezeik om de afwas
• Gezeik om anderen
• Gezeik over mij

‘Hoe lang ken je Nik al,’ vroeg PJ me.

‘Lang.’

‘Gek, niet? Hoe Hein alle aandacht van Nik opslokt?’

‘Geen idee,’ zei ik maar.

‘Hein is bijzonder. Hij slokt iedereens aandacht op,’ zei ze toen.

Vorig bericht Volgend bericht >

Blijf op de hoogte
Facebook
Instagram
Twitter
Charlie West op Google +
Tumblr