#9.12. We dansen
De groene discolichten vielen precies op Kurt. Hij bewoog met zijn hoofd en armen alsof ze een waren. Hij was een van die gasten op de dansvloer die zonder arrogantie of zelfverzekerdheid danste alsof niemand keek. In zichzelf, vol zelfvertrouwen en plezier. Kurt was die onbereikbare gast waar elk meisje van droomde.
Ik stond aan de zijkant met een biertje met mijn hoofd mee te bewegen met de beat. Ik zag twee meiden naar me kijken. Ik knikte terug.
Toen zag ik de meiden naar Kurt kijken. Hij zag het niet eens.
Dat was het verschil. Ik lette op de omgeving en dus op mezelf. Hoe anderen me zagen en of ik dat beeld moest corrigeren. Hij zag niks van de mensen om hem heen, omdat hij alleen maar met zichzelf bezig was. Hoe hij zich voelde en welke dansbeweging daar bij hoorde.
Daar. Onder de groene discolichten stond hij dan.
Te dansen met zichzelf. Te praten in zijn hoofd met zichzelf. Om al zijn demonen te vergeten. Om mij te negeren. En al die hunkerende ogen van de meiden…
Pas na drie nummers zag ik zijn ogen de ruimte afgaan, tot hij die van mij ontmoette. Ik had een peuk in mijn hand en wees in de richting van de uitgang. Hij knikte en tuitte zijn lippen iets. Hij had duidelijk geen zin om mee te gaan voor de nicotine.
Ik liep langs de bewegende en bezweette lichamen richting de uitgang en zag al die mensen naar me kijken.
Toen de uitsmijter de deur voor me open deed en me waarschuwde dat ik niet te veel kabaal mocht maken in verband met de buren, begroette de koude lucht van de nacht mijn gezicht.
Ik besloot op de hoek van de straat te gaan staan en in alle stilte alleen mijn sigaret op te roken. Ik had geen zin in een gesprek met een vreemde.
‘Zo mister Charlie. Nooit bang voor longkanker?’
Ik keek in het blije gezicht van Sasha. Ik blies als een reflex de rook uit in haar gezicht.
Sasha ergerde me al toen ik voor de eerste keer haar hand schudde en me voorstelde als Charlie. Haar slappe hand, haar te gemaakte glimlach inclusief giecheltje. Maar het meest vervelende was dat ze vroeger het hart van Kurt had veroverd. Ik was toendertijd stikjaloers.
Sasha zag er vrij nuchter uit. Ze trok haar jas dicht en keek me kort aan:
‘Heb je een sigaret voor mij?’
Mis niets. Ontvang het volgende verhaal direct in je mailbox
< Vorig bericht Volgend bericht >