#9.10. Een ongewenste zwangerschap is het beste te vergelijken met een ongewenst gesprek

Onafgebroken lang keek ik naar Kurt en Rachel. Zij zat op de barkruk en was met haar haren aan het spelen. Hij stond naast haar als een don juan met een hand in zijn broekzak en een andere hand om haar regelmatig aan te raken.

Hij begreep het vroeger al dat het niet om je eigen uiterlijk ging. Zelfs niet om de vlotte babbel. Waar andere jongens faalden door hun macho gedrag, het luisterende oor of gestuntel, slaagde hij altijd.

Aandacht.

Als een meisje je fascineerde moest je haar alle aandacht geven die ze verdiende. Kurt had een natuurlijk zelfverzekerdheid en een kalmte over zich heen die als een katalysator werkte. Waar anderen er 100 uur in moesten steken, had hij - bij wijze van spreken - aan een uurtje genoeg om een meisje volledig voor zich te winnen. Met zijn talent deed hij weinig. Op de middelbare school verbond hij al vrij snel zijn lot aan zijn toenmalige vriendin Sasha.

Hij had zoveel lekkere vrouwen kunnen hebben. Hij had zoveel meiden met zijn charme kunnen verrijken.

Blijkbaar was vastigheid een belangrijkere voorwaarde in zijn leven. En nu het al een tijdje uit was met Sasha liep hij verdwaald met zijn ziel onder zijn armen rond. Met zijn studie gestopt voor ‘Psycho killer’. What ever that means.

Ook was hij aan het sparen voor een grote wereldreis.

Studentikoze retoriek van een generatie die ‘later’ chronisch kon uitstellen. Kurt was een doelloos object geworden die het allemaal niet meer wist.

Ik gaf hem daarin geen ongelijk. Ik was al sinds mijn dertiende jaar een stuurloze gast zonder missie of einddoel. Een gast die vanaf dag een besefte dat het ooit ging eindigen. En als dat een gegeven van het universum was, waarom moest ik dan nog mijn best doen voor dingen?

Mijn moeder zei eens dat het een existentieel argument was om te verbloemen dat ik diep van binnen extreem lui was.

Mijn moeder had ongelijk. Ik was niet lui. Ik was stuurloos. Dat kon het beste beantwoord worden met niets doen.

Ik zag dat Rachel het gezicht van Kurt vastpakte en haar gezicht naar hem toetrok. Ze fluisterde iets in zijn oor en streelde zijn gezicht.

Ik had Rachel graag geneukt een paar maanden geleden. Van achteren. Staand. Rammend tegen die strakke billen van ‘dr. En dan vlak voor ik klaar kwam aan haar haren trekken en vieze dingen in haar oor fluisteren.

Maar ze was niet gevoelig voor mijn houding. Ze prikte er doorheen. Als een van de weinigen. Kurt had blijkbaar wel de sleutel tot haar ziel.

Ik had niet anders verwacht. Such a waste of talent. Hij gebruikte het zo weinig.

Toen ze naar het toilet liep, kwam Kurt weer tegenover me zitten bij het raam. Hij had een grijns op zijn gezicht die ik al in meer dan een jaar niet had gezien.

‘Ik maak me zorgen om Psycho killer’, zei ik. ‘Ik had bij de laatste editie zelfs de gedachte om ermee te stoppen als dit het is.’

‘Wat denk je dat er anders moet dan?’, vroeg Kurt verveeld.

‘Stoppen met alle mensen uitnodigen die we zogenaamd ergens van kennen. Blijkbaar hebben we allemaal te veel leipo’s in onze kenniskring die de wereld van Psycho killer verkeerd interpreteren. Ze zien het als een plek om naar de klote te gaan. Dat is het niet. Het is meer.’

‘Oké, interessant punt.’

‘Ten tweede. Die fucking locaties. Echt. Dat mag wel wat sfeervoller. Ten derde. De fucking dj’s. Man, man, man. Kappen met die Duitse ongrijpbare tekno-shit de hele nacht lang. Waar is de variatie?’

‘Als je het allemaal zo goed weet. En je bent tenslotte een medeorganisator. Waarom heb je dan geen fuck gedaan de afgelopen edities?’

‘Hoe bedoel je.’

‘Het ergert iedereen. Ik zeg het je daarom maar, omdat we ver teruggaan. Je doet geen fuck, maar je hebt wel een grote bek tegen iedereen dat jij van Psycho killer bent. Gedraag je dan ook als iemand van PK.’

We zagen beiden tegelijkertijd Rachel terugkeren. Ze ging op dezelfde barkruk zitten aan de bar. Kurt stond op en keek me ernstig aan.

‘Ik respecteer je bro. Jij hebt altijd het verschil gemaakt in de groep.’ Kurt zei even niets. ‘Snap je? Ik ga nu nog even met Rachel praten. Zullen we over een kwartier naar een andere kroeg gaan? Haar vrienden komen zo. Ik heb niet zoveel zin om daar tussen te staan.’

‘Wat jij wil’, zei ik. ‘Wat jij wil.’

Mis niets. Ontvang het volgende verhaal direct in je mailbox

< Vorig bericht Volgend bericht >

Volg Psycho killer op Facebook, Twitter, Instagram

Fotograaf: Theo Gosselin