#8.18. Verlangen naar een treurige winterse dag
Ik voelde me ouder en ouder worden. Mijn verleden rekte zich steeds meer uit in mijn hoofd. De pijn van schaamte en afkeer was nu nog vers. Maar ik wist nu al dat over een paar jaar het gevoel was vervaagd. Dat ik dan zou beginnen te twijfelen aan mijn eigen ooggetuigenverslagen. Wat wist ik nou wat ik tien jaar geleden precies deed. Wat zou ik over tien jaar weten van mijn tijd hier en nu.
70x365dagen. We waren hier te lang om memorabele momenten te onthouden. Onze hersenen waren gemaakt om gezichten te onthouden. Niet om elke minuut dat we met mensen hadden doorgebracht te kunnen herbeleven in ons hoofd. Zelfs de avonden die zo perfect aanvoelden verdwenen op een gegeven moment uit mijn geheugen.
En hopelijk ook de momenten waar ik me zo voor schaamde:
• Toen ik in bed porno zat te kijken met mijn hand rondom mijn lul en mijn moeder binnenkwam.
• Toen ik bij een wildvreemde meid mijn onderbroek uitdeed en ik mijn achterwerk rook en wist dat zij ‘m ook rook.
• Toen ik flauw was gevallen van de alcohol in Groningen omringd met vreemde mensen.
Maar gedachten vervaagden. Mijn schaamte vervaagde. Het werd losgekoppeld van de herinnering.
Het werden anekdotes. Waar ik hard om kon lachen als niemand me zag. En toen kwam het moment dat ik het durfde te delen met mijn vrienden. En zij er samen met mij om lachten. En daarna zal het moment komen dat ik in een melancholische bui terugdacht en mezelf triest en verdrietig vond.
Alleen er was één verschil. De momenten waarop ik mezelf knullig voor schut zette, waren de verhalen die anderen wilden horen. De momenten waar ik voor schut werd gezet, wilde ik met niemand delen.
Het moest vervagen. Voor altijd.
EINDE EPISODE 8
Begin opnieuw | Lees een andere episode
Krijg een e-mail wanneer episode 9 begint