Waar ken je Chuck van dan?’ Vroeg Jennifer.
‘Ik ken hem pas sinds eind van de middag. Jij?’
‘Van het uitgaansleven. Ik zie hem eigenlijk alleen als we beiden dronken zijn. Zijn jullie lovers?’
Ik dacht even dat ik het niet goed begreep. Lovers?
‘Wat? Nee. Nee. Hoe kom je daar nou bij?’
‘Oh sorry hoor. Kon toch?’
‘Ik val gewoon op vrouwen,’ zei ik. Al begreep ik niet helemaal waar dit gesprek heen ging. Ik voelde me zo wazig. Als ik hier zou sterven was mijn leven voor niets geweest.
‘Ik ook hoor.’ Ze pakte haar telefoon en keek er in.
Ik wist niet wat ik moest zeggen. Hoe minder ik me bewoog, hoe beter ik me voelde. Mijn hartslag ging omlaag, het trillen verminderde. Ik kon zelfs kort aan seks met Jennifer denken. Heel kort.
‘Heb ik wat fout gezegd?’ Vroeg ik verward.
‘Ik weet niet. Je reageerde zo heftig net. Heb je wat tegen lesbo’s?’
‘Nee.’
‘Maak je dan niet zo druk,’ zei ze. Toen verliet ze de studentenkamer. Iemand deed het licht uit. Wat overbleef was een brandende lavalamp naast het bed en een klein lampje bij de boekenkast.
Ik moest me inderdaad minder druk maken. Om Chuck en Hein. Sjezus. Ik stond hier als een gespannen drugsgebruiker ziek van het afkicken te shaken als een malle. Wat was er mis met mij. Omdat zij mij negeerden?
Deze avond kon niet meer gered worden. So what?
Maar dat sombere gevoel dat ik hier niet hoorde te zijn ging maar niet weg. Mijn lichaam protesteerde op elk mogelijke manier. De gedachte dat Jennifer weer met me zou gaan praten, bracht een misselijk gevoel naar boven. Elke vreemde die me passeerde probeerde ik niet aan te kijken. Niemand moest met mij praten.
Als ik hier zou flauwvallen, zou dat echt het einde van de wereld betekenen.
Gewoon rustig op twee benen blijven staan. Ademend door mijn neus. Niets aan de hand. Ik leefde nog. Het afgelopen half uur was ook voorbij gegaan zonder dat ik op de grond was gevallen.
Toen ze met elkaar gingen zoenen (en het niets met me deed)
Even later kwam Jennifer weer met haar vriendin de duistere studentenkamer ingelopen. Ze gingen op het eenpersoonsbed zitten en begonnen elkaar naast de lavalamp innig te zoenen. Jennifer streek met haar hand over de borst van haar vriendin. Toen pakte ze met haar andere hand haar nek vast en begon haar zoenpartij te intensiveren.
Ik keek er naar zonder gevoel of emotie. Zelfs geen geilheid. Het was alsof ik het aanschouwde vanuit de ruimte (alles leek zo klein en betekenisloos).
Ik zag nu pas dat hun haarbanden fluorescerend licht gaven in het donker.
Ik was totaal afgevlakt. De berusting in mijn lichaam kwam terug. Mijn gedachtes kwamen tot rust. Ik kwam in een staat van totale gevoelloosheid.
Gedachtes over hoe Chuck en Hein mij de hele avond negeerden, verdwenen langzaam.
Jennifer gleed met haar hand onder het shirt van haar vriendin. Toen begon ze haar in haar nek te zoenen. Haar vriendin sloot haar ogen van genot en boog haar hoofd naar achteren. Een zachte kreun was te horen.
Ik keek om me heen en zag een aantal andere mensen naar hun kijken.
Het deed me helemaal niets.
Wat was er mis met mij.
Ik besloot maar weer naar de wc/badkamer te gaan.
Ik ging op de pot zitten. Te staren naar de deur tegenover me. Toen verborg ik mijn gezicht in mijn handen. Ik deed toen de lamp uit. Ik voelde hoe de alcohol mijn ziel had overgenomen. Mijn wereld draaide en draaide en draaide maar door.
Ik wilde hier niet zijn. De tijd ging veel te langzaam. Ik wilde naar huis. Naar Utrecht. Naar mijn echte vrienden. Die me niet dit gevoel gaven dat ik niets voorstelde.
Het besef van tijd was ik kwijtgeraakt op de pot.
Toen de zoveelste persoon op de deur bonkte, stond ik op, trok mijn broek omhoog, spoelde het toilet voor de vorm door en verliet ik de badkamer.
Ik had nog geen drie stappen in de studentenkamer gezet en ik wist ergens diep van binnen dat er iets niet klopte.
Ik had geen controle meer over mijn lichaam.
De vloer kwam op me af.
Daarna was er
Mis niets. Ontvang het volgende verhaal direct in je mailbox