6. De veganist die blijft verlangen naar een grote dikke vettige worst

Ze liet me manloos voelen. Zo verzekerd en overtuigd door haar eigen idealen. Daardoor viel het me nog meer op dat ik geen moraal of idealen had. Waar stond ik nou eigenlijk voor? Zij was vegetarisch. Betaalde graag de rekening op een date. Was anti-Tinder. Ik was anti-niks. Pro-niks.

6. De veganist die blijft verlangen naar een grote dikke vettige worst

Ze was niet vegan voor het milieu, al baarde het haar wel zorgen. Ze gebruikte gewoon liever boter zonder palmolie, omdat het zo goed voelde. Ze at liever geen vlees, omdat daar zoveel antibiotica in zat. Dat was het minste wat ze kon doen. Ze wilde zich graag goed voelen bij de producten die ze kocht.

Ze vroeg aan me of ik nog tegen mijn ex praatte, Liselotte. Zij praatte wel tegen haar ex, ook al hadden ze elkaar al anderhalf jaar niet gezien of gesproken. Ze zei tegen hem ‘goedemorgen’ na het openen van haar ogen en keek dan naar de lege plek naast haar. Door de verbazing in mijn gezicht fluisterde ze: ‘Too much information dit zeker?’

Het was cute. Op een aandoenlijke manier. Hoe ze soms zonder filters in haar hoofd praatte met me.

Ze deed niet aan Tinder. Ze vond het maar een maffe wereld met maffe etiquette. Direct intenties uitspreken als ‘Ik wil je gewoon neuken’ of ‘Je ziet er zo geil uit in je bikini’ schrok iedereen af. Het was meer een indirecte dans van suggesties. Zoals: ‘Ik ga even douchen,’ waarna het standaard “hahaha”-grapje volgde met: ‘Mag ik dan mee?’ Of van die mannen die visten om selfies in nachtkleding.

Ze was opgelucht dat wij gekoppeld waren via the old fashioned way. Dat dat nog kon in deze tijd. We hadden een gezamenlijke vriend, Tim.

Ik wist niet zo goed wat ik van haar vond. Ze praatte best veel. Haar kont mocht er wezen. Net zoals van die aparte lichaamstaal dingetjes. Zoals ze haar haarlok achter haar oor schoof als ze uitgesproken was. Het had iets erotisch.

We zaten al een uur in een restaurantje aan de Oudegracht te wachten op het voorgerecht.

Ze had zichzelf bubbelwater ingeschonken in een wijnglas en vergat te vragen of ik ook wat wilde.

‘Weet je. Ik zeg het maar gewoon. Op avonden zoals deze mis ik gewoon het vlees. Het heeft iets culinairs. Iets gezelligs. Ik weet niet. Ik mis het gewoon vanavond.’

Ik knikte. Ik deed alsof ik het begreep.

‘Snap je dat?’ vroeg ze toen.

‘Je mist gewoon een groot stuk worst.’

Een wenkbrauw ging omhoog. ‘Dit lijkt op een opmerking die meer thuishoort in een Tinder-chatgesprek.’

Mijn gezicht liep rood aan. Ik pakte de fles bubbelwater en schonk mezelf wat in. Ze was veel te serieus.

‘Oh, sorry!’ zei ze. ‘Ik heb jou helemaal niets ingeschonken.’

‘Het is oké.’

Ze zei: ‘Ik betaal de rekening straks, omdat mannen niet alles hoeven te betalen in deze samenleving.’

Ze liet me manloos voelen. Zo verzekerd en overtuigd door haar eigen idealen. Daardoor viel het me nog meer op dat ik geen moraal of idealen had. Waar stond ik nou eigenlijk voor? Zij was vegetarisch. Betaalde graag de rekening op een date. Was anti-Tinder. Ik was anti-niks. Pro-niks.

‘Mannen,’ zei ik hardop en schrok ervan dat ik mijn eigen gedachtes liet ontsnappen via mijn mond.

‘Mannen?’ vroeg ze.

‘Mijn pa. Die is pas een man. Fit. Zijn grijze haren nog steeds in model geknipt.’ Ik keek naar mijn eigen buik in mijn blauwe gestreken overhemd. De stof zat strak om mijn buik heen. Dat was niet toen ik ‘m kocht.

Vroeger. Toen stond dit overhemd me nog goed. Was ze zo’n vrouw die van buikjes hield? Van een buiksnor? Van mannen die niet per se man waren?

De tweede date – al noemde ze het liever een afspraakje,  dat maakte het vrijblijvender – gingen we naar de film in de bioscoop bij het Jaarbeursplein. Ik wachtte bij de ingang op een plek waar alle wind van de stad samenkwam en de gel uit mijn haren blies.

Ze gaf me een zoen op de wang als begroeting.

Bij de trailer van de nieuwe James Bond-film kreunde ze naast me: ‘Dat is nou een echte man.’

Na de film wandelden we over de Europalaan, langs het park waar het Bevrijdingsfestival werd gehouden. ‘Parallel aan deze straat tippelen de prostituees,’ zei ze.

‘Weet ik,’ zei ik, en besefte hoe stom dit klonk. Hoe betweterig. Alsof ik een hoerenloper was.

Alsof zij dezelfde gedachte had: ‘Zou jij dat kunnen dan? Seks hebben met een hoer?’

‘Je weet de context niet van de mannen die het doen,’ zei ik.

Misschien was dat mijn visie. Dat de mening die we hadden over de ander op niets was gebaseerd. Dat we nooit exact wisten wat de ander nou voelde, zag en echt wilde.

We waren mysteries voor elkaar.

Hoe goed kenden we nou de ander? Hoe goed kende ik nou mezelf?

‘Maar… Zou jij het kunnen?’ vroeg ze.

‘Het is gewoon seks,’ zei ik. ‘Met een onbekende. In ruil voor geld.’

‘Dat is het niet,’ zei ze fel. ‘Dat is het niet. Seks is liefde. Seks is passie. Seks is lust. Dat wat daar gebeurt is geen seks. Ze moeten er een ander woord voor verzinnen. Iets afstandelijks. Want dat is het. Mentaal gezien is het afstandelijke seks.’

Bij de ingang van de Max-toren, naast de Coolblue-winkel, kwam de wind van de stad wederom samen. Hier woonde ze.

Ik wist niet zo goed of we gingen knuffelen als afscheid. Het voelde niet aan als een moment om te zoenen. Misschien als ze me mee naar binnen zou vragen zou het nog gezellig worden.

Alsof ze mijn gedachtes las: ‘Ik ben heel moe. De volgende keer drinken we thee bij mij binnen.’

Ze gaf me een knuffel en verdween in het gebouw.

Ik dacht niet dat er een volgende keer zou komen.

De bus reed net voor me weg toen ik een stap zette op de eerste stoeptegel van de halte. Ik wilde niet wachten en naar mijn telefoon staren waar niets op te beleven viel.

Ik wandelde terug richting het station. Nu via de parallelweg van de Europalaan.

‘Hé, darling,’ zei de een. Een graatmagere lange vrouw met een bleke huid en een peuk in haar mond.

‘Hi, sugar,’ zei de ander. Donkergekleurd. Zwaar. Perfect balancerend op haar hakken. Alsof ze voor elkaar gemaakt waren.

Ik gaf ze een vriendelijk knikje en liep door langs de langzaam rijdende auto’s.

Bij het station kreeg ik een appje van haar: ‘Wat wordt ons volgende afspraakje?’

‘Bij jou thee drinken?’ antwoordde ik.

Ik wist niet precies of er een “vonk” was. Een vibe. Ze was prima vermaak. Wat heel oppervlakkig klonk, maar ik meende het. Ze had iets intrigerend. Ik zou er seks mee kunnen hebben. Ook al was het iets wat ik graag wilde om mijn ex Liselotte te vergeten. Om te ervaren hoe dat zou zijn.

Ik was voor haar de eerste man met wie ze afspraakjes had nadat het over was met haar ex.

Misschien dacht zij wel hetzelfde. Seks met mij om haar ex te doen vergeten...


🚬Je leest een verhaal uit de reeks Uitbraak.
‌📗 Ik heb een nieuw boek geschreven. Het heet 'Ze gingen samen het toilethokje in.mp4'.