#3. Het strand bij het meer gaf me een koud winters gevoel
Het viel me nu pas op hoe belachelijk mensen eruit zagen als ze dronken waren. Ze hadden continu de behoefte om elkaar te overschreeuwen in hun discussies. Ze raakten elkaar continu aan. En ze hielden niet op met boeren. Het liefst midden in iemands gezicht.
Ik probeerde me voor te stellen waar ik zou zijn als de roostermaker me niet jaren geleden bij Nik in de brugklas had gezet.
Nu jaren later zat ik op mijn hurken bij de branding van een uitgegraven meer te staren naar het kampvuur.
Overal waar ik keek, scheen de zon hinderlijk in mijn gezicht.
De mensen rondom het kampvuur stonden met elkaar te praten terwijl ze vlees en stokbrood aten. Het waren oud-studiegenoten van Nik. Te vieren dat ze sinds een paar weken een diploma hadden en een werkloos leven tegemoet gingen.
Wat hun allen verbond was hun afgeronde opleiding, die de mijne niet was.
Ik had thuis moeten blijven. Maar sinds Berlijn (zie episode 6) had ik het idee dat ik iets goeds moest maken met Nik.
Bovendien wilde Nik me erbij hebben. Ondanks het feit dat ik niemand kende. Soms had ik het idee dat hij het uit medelijden deed. Omdat ik naast Psycho killer weinig andere vrienden had.
De gesprekken met Nik’s studiegenoten gingen moeizaam:
"wat doe jij zoal?"
"Psycho killer feesten organiseren met Nik."
"Ohja, wel eens van gehoord. Nou ik ga even bier halen."
Ik voelde de urgentie om te praten met deze mensen, steeds verder wegzakken, toen ik zag dat de alcohol de overhand nam. Ze veranderden in een stelletje beesten. De mannen schreeuwden vreemde zinnen, de vrouwen gilden onverklaarbare dingen.
Het viel me nu pas op hoe belachelijk mensen eruit zagen als ze dronken waren. Ze hadden continu de behoefte om elkaar te overschreeuwen in hun discussies. Ze raakten elkaar continu aan. En ze hielden niet op met boeren. Het liefst midden in iemands gezicht. Gek dat ik het pas kon concluderen bij een groep mensen die ik nauwelijks kende. Hoe belachelijk zag ik eruit als ik dronken was?
De mensen waren onbekenden waar ik niets voor voelden en geen verantwoordelijkheid voor had. Alleen Nik en zijn vriendin Liselotte kende ik. Maar ze negeerden me de hele avond.
Ik was op het verkeerde feestje beland.
Als iemand van deze groep gasten een hartaanval kreeg zou ik er naar staren zonder emotie, bedacht ik me.
Als ik een EHBO-cursus opzak had, zou ik ingrijpen. Wat betekende dat ik een leven redde, omdat de roostermaker mij en Nik jaren geleden in een klas had gezet.
Maar ik had geen EHBO-opleiding. En niemand kreeg een hartaanval vanavond.
Niemand ging dood vannacht.
Alleen ik, van binnen. Omdat praten zo moeilijk ging met vreemden.