1.2 Hustle life: lekker tot in de middag uitslapen en mijn bed niet opmaken
Ik wil nu even de druk niet voelen van falen. Nu even niet. Ik wil vooral genieten van hoever ik ben gekomen en dat ik hier mag zitten. De reis die ik heb afgelegd. De shit die ik heb meegemaakt. De obstakels die ik ben tegengekomen. Dat de volgende stap in mijn leven snel gaat beginnen.
‘Waarom sta je elke dag op Charlie? Wat motiveert je nou echt?’, vroeg Arnold toen.
‘Geen idee. Ik heb eigenlijk elke dag wel zin in de dag. Ik kom altijd wel vrolijk en opgewekt binnen. Ik ben niet zo’n persoon die per se koffie nodig heeft om de hel van de nacht te laten verdwijnen. Of nou ja. Eigenlijk wel. Maar ik laat het niet merken. Snap je?’
‘Dat is niet wat ik bedoel. Wat motiveert je?’
‘Jeetje.’ Ik dacht even na. Antwoorden met ‘vrouwen’ en ‘neuken’ was misschien te eerlijk. ‘Ik snap niet wat je bedoelt’, zei ik toen.
‘Hoe vind je dit gesprek zelf eigenlijk gaan?’ Vroeg John.
‘Het is de eerste keer dat ik zo’n gesprek heb meneer. Voor een serieuze baan.’
‘En hoe werd je euh, even kijken, master hardcore wrapper & sorter dan precies?’
‘Ik had mijn gesprek in zo’n hok bovenin de hal, op een bureau dat vol lag met brieven, rapporten en mapjes. Hij scande vluchtig mijn cv, zei: ‘je doet het niet voor het geld hè?’. Ik antwoordde dat ik het voor zijn klanten deed. Daar moest hij om lachen en toen had ik de baan. Een bijbaan overigens hè? Ik heb ondertussen gewoon gestudeerd.’
‘Ja dat snappen we allemaal Charlie. Dat snappen we’, zei Arnold die zijn snor weer omhoog bracht richting zijn neus. John vermeed oogcontact. Ik merkte dat mijn handen klam waren geworden. Dit gesprek deed me meer dan ik vooraf had gedacht.
‘Ik weet niet. Ik heb het verkloot niet?’, vroeg ik.
‘Charlie’, zei John, ‘we hebben vier kandidaten gesproken, minstens drie daarvan hebben daadwerkelijk ervaring in deze branche. Wat maakt jou beter dan de andere kandidaten?’
‘Euh, geen idee meneer. Ik heb echt geen idee wat me beter maakt.’
‘Denk er eens over na.’
Ik probeerde na te denken, maar het enige wat me opviel waren de snorharen op Arnolds lip. Ze bewogen mee door zijn ademhaling. Alsof het de Veluwe op zijn lip was en zijn ademhaling de wind uit het noorden.
‘Sorry, ik kom op niks’, zei ik toen maar.
‘Neem je tijd’, zei Arnold.
Stilte. Van dertig seconden. Ik wilde wat zeggen, maar ik overrulde deze gedachte meteen dat het niet uitmaakte of ik nog wat zou zeggen. Alsof het enig verschil zou maken. Alsof…
‘Oké. Ik denk dat we genoeg weten’, zei Arnold uiteindelijk.
‘Behalve dan, als ik nog iets mag zeggen?’ Vroeg ik toen.
‘Ga je gang’, zei John.
Ik slikte. Zeg iets slims. Zeg iets verbluffends. Zeg iets eerlijks. Eerlijks? Dat klonk als kwetsbaar. Als eng.
‘Spreek’, zei Arnold.
Ik schraapte mijn keel:
‘Eerlijk gezegd weet ik niet of ik beter of slechter ben dan de ander. Ik kan dat niet beoordelen. Ik zou het niet eens mogen beoordelen. Wat ik wel weet is dat als jullie mij aannemen dat je een harde werker ervoor terugkrijgt met doorzettingsvermogen. Sorry dat ik misschien arrogant klink, maar ik ben van ver gekomen. Ik snap je punt over wat je zei net, met jongeren die reizen. Je bedoelde te zeggen wat er zo stoer en vrij aan is om in Azië te reizen als er altijd wel ergens in een rijk Europees landje je pappie en mammie voor je klaarstaan als je blut raakt of in het ziekenhuis belandt of heimwee krijgt. Ik voel je man. Ik heb die hele CMD opleiding zelf bij elkaar gespaard en gewerkt en klein beetje geleend. Ik was niet in een positie dat mijn ma me financieel kon ondersteunen. Mijn pa heb ik nooit gekend. Net zoals ik niet echt het geluk had op de middelbare school dat leraren in me geloofden of zo. Ondanks dat mijn cijfers best hoopgevend waren, kreeg ik niet het advies om door te stromen naar de havo. Via een mbo-opleiding ben ik alsnog op het hbo gekomen. En gezien mijn financiële situatie, geloof me, die stuffi stelt niets voor en lenen beangstigt me nog steeds, heb ik het uiteindelijk toch afgerond. Ja, met zesjes en een zeven. Ik heb ook proberen andere dingen te doen. Zoals feestjes organiseren genaamd psychokiller. En ∆Lost-boys-fest. Maar wel met één taak: mijn diploma halen. Zo snel mogelijk. En ja, het is me gelukt. Niet supersnel. Maar toch. En nu zit ik hier. Aan een tafel. Tegenover twee managers. Na het versturen van wel tientallen brieven, waarvan de helft met een suffe tikfout erin die ik over het hoofd heb gezien, maar toch. Hier zit ik dan. Uitgenodigd. Met wallen onder mijn ogen. Met een waardeloos slecht verhaal, omdat ik gewoon de zenuwen had en al dagen niet kon slapen en tegelijkertijd zo blij ben dat ik hier mag zitten. Ik wil nu even de druk niet voelen van falen. Nu even niet. Ik wil vooral genieten van hoever ik ben gekomen en dat ik hier mag zitten. De reis die ik heb afgelegd. De shit die ik heb meegemaakt. De obstakels die ik ben tegengekomen. Dat de volgende stap in mijn leven snel gaat beginnen. Om terug te komen op je vraag. Ik weet niet wat anderen te bieden hebben, je weet nu wel wat ik hier te bieden heb voor jullie. Als jullie me straks een brief sturen of weet ik veel hoe dat werkt, dat ik het niet ben geworden. Prima, weet je. Niet dat het me sterker maakt. Die onzin geloof ik niet. Maar het maakt me meer ervaren. En als je me wel aanneemt. Besef ik elke dag wat ik ervoor gedaan heb om hier te mogen zijn. En dat ik geen enkele dag zou verprutsen. Nooit meer. Mark my words. Nou ja. Dus dat eigenlijk.’
Lees verder 1-3 Er zit hoop in valse verwachtingen
🚬Je leest een verhaal uit de reeks Charlie op kantoor. Begin bij verhaal 1.1 De enige manier...
📗 Ik heb een boek over Charlie geschreven: > Vrouwen die Charlie haten. Die kan je prima lezen zonder voorkennis van de andere blogverhalen.
📷 Foto via @mycamshoots
Bezoek mijn store voor > boeken en merchandise
