#2. De verhalen die ik niet vertel aan mijn ouders
‘Ik zag je wel naar me kijken toen mijn truitje omhoog kroop.’ Ze bewoog haar beiden wenkbrauwen op een neer en tuitte toen haar lippen en maakte zoengeluidjes.
Ik drukte mijn computer uit en schoof met mijn bureaustoel richting haar bureau.
Ze keek me zo blij aan. Als een kind van 8 jaar. Ze klapte in haar handen zelfs.
Ze zei vorige week tegen me dat ze 19-jaar was. Maar ze zag er nu jonger uit. Speelser. Onschuldiger. Kinderlijker.
‘Leto? Van de God bedoel je?’, vroeg ik.
‘30 seconds to Mars pik.’
‘Noem me geen pik.’
‘Dus, meneer serieus. Je komt zo slim over, waarom deze baan?’, vroeg ze. Ze wreef met haar rechterarm over haar linkerarm heen alsof ze daar aangeraakt wilde worden.
‘Het is tijdelijk’, zei ik.
‘Hmm, tijdelijk. Vind je het werk dan wel leuk?’
‘Uitdagend. Tot op zekere hoogte.’
‘Ha!’ Ze proestte het uit van het lachen. ‘Een man van vijftig jaar versieren is uitdagend. Tien minuten op een been staan is uitdagend. Staren naar het plafond is fucking uitdagender dan dit, wat wij 8 uur per dag doen. Het is tyfus tering geestdodend als je het mij vraagt. Ik ga hier levend dood. Zo saai.’
‘Je hebt gelijk. Het is saai.’
‘Weet ik. Ik heb altijd gelijk.’
Ze kwam zo jong over qua gedrag. Alsof ze nog aan het puberen was.
Was ik zo vroeger, als 19-jarige? Waarschijnlijk niet. Ik voelde me als twaalfjarige al oud. Nu ik ouder werd had ik nog steeds het idee dat ik mijn daadwerkelijke geestelijke leeftijd nog niet had bereikt. Misschien was ik een oude ziel van wel 90 jaar oud. Dat betekende dat ik pas als ik 90 jaar was geworden mezelf begon te zijn.
Treurig…
‘Je weet dat het in het leven niet gaat om gelijk krijgen, toch? Dat het geen wedstrijd is wie er slimmer is?’, vroeg ik.
Ik moest discussies met puberale mensen vermijden. Die gingen nooit vertellen dat de ander misschien een beetje gelijk had. Toch kon ik het niet laten.
Ze drukte met haar hand via haar wangen haar twee lippen bij elkaar, alsof ze een vis was en zei bijna onverstaanbaar: ‘Waar gaat het dan wel om in het leven, punk?’
Zij was echt erg.
‘Laat maar’, zuchtte ik.
‘Jij geeft snel op. Ik deed Clint Eastwoord na. Dirty Harry. Die film ken je toch wel? Beetje uit jouw tijd denk ik?’
‘Hoe oud denk je wel niet dat ik ben?’
‘Ik loop maar met je te sollen.’
‘Maar, je liet me net Tinder zien toch? Die gast met dat petje? Tinder toch?’
‘Ja Tinder. We zijn een match. Verrassend, niet?’
‘En nu?’
‘En nu wacht ik op zijn openingszin. Oh nee. Hij heeft al gereageerd.’
‘Wat zegt hij?’
‘There is a light that never goes out. Com on baby, light my fire.’
‘The Doors?’
‘Dat is wel lief toch? Had ik niet achter hem gezocht. Ik dacht dat het zo’n kermisfreak was. Je weel wel. Frikandellen eten met appelmoes op zondag-gast. Maar hij quote gewoon The Smiths en The Doors. Ik ben nu al verliefd.’
‘Word je altijd zo snel verliefd?’
Ze deed een wenkbrauw omhoog. ‘Best wel. En raak ook best wel weer snel uitgekeken op mannen. Niemand kan me echt vermaken. ‘Oh, sorry dat ik geïnteresseerd overkwam. Dat was ik niet.’ Beetje dat verhaal. Ja, zo’n meisje ben ik. M'n ouders moesten eens weten.’
‘Ik ontliep zulke vrouwen vroeger. Daar komen alleen maar gebroken harten van.’
‘Ja Peter. Je kan beter van me weglopen.’
‘Want?’
‘Ik zag je wel naar me kijken toen mijn truitje omhoog kroop.’ Ze bewoog haar beiden wenkbrauwen op een neer en tuitte toen haar lippen en maakte zoengeluidjes.
‘Waarom zeg je dat nou.’
‘Je wordt rood. Zo schattig!’
‘Ik moet weer verder met m’n werk’, zei ik boos.
‘Jij moet weer verder met je werk...’
‘Larissa.’
‘Ja, Peter?’
‘Je kan echt een bitch zijn.’
Ze stak een middelvinger op. Ik begon bijna te denken dat ze echt beledigd was.
Het was een grapje. Soort van.
Ze was echt beledigd. Ze slikte hoorbaar haar tranen weg en keek humeurig naar haar scherm.
Hoe stom kon ik zijn. Ze was pas 19 jaar…
Ik moest me niet uit de tent laten lokken. Het was allemaal een act wat ze deed, om te zien hoe ik zou reageren. Maar als ik terug blafte moest ze huilen.
Ze kon zo gevoelig zijn.
Paar minuten later veranderde haar boze gezicht in een verveeld gezicht. Ze nam een slok van haar blikje cola, al slurpend.
Ze begon weer zenuwachtig te tikken op haar muis met haar nagels. Tenslotte trok ze ongegeneerd haar witte shirt weer naar beneden, alsof niemand keek.
Toen zei ze: ‘Peter. Später. Dat rijmt. Wist je dat?’
🚬Je leest een verhaal uit de 12-delige reeks Millennia
📖 Mijn nieuwste boek is op 1 november 2018 uitgekomen: > Ze volgt me niet terug
📗 Ik heb een boek over Charlie geschreven: > Vrouwen die Charlie haten
📜 Bezoek m'n store met posters en boeken en stickers
📷 Foto van Romy Vanwelsenaers
Volg me via 📞WhatsApp. 1 op 1. Geen groepschat. Als ik wat geschreven heb, app ik je de link.
Doe dit en doe het goed:
- Voeg het nummer 06-44796441 toe aan je contactpersonenlijst
- Stuur vervolgens 'confetti AAN' met je voornaam naar mij of klik op deze link
- Verwijder dit nummer nooit en te nimmer uit je adresboek. Anders ontvang je geen appjes.
Als je er geen zin meer in hebt, app je me met de zin: 'Het is UIT'.