15. Je bent niet je gevoel

Charlie belde me meteen op na de corona-maatregelen. ‘Fuck hen. We gaan feesten! Ik laat me niet opsluiten door een of andere overheid. Revolutie! Revolutie!’

‘Ik weet niet, Charlie,’ zei ik. ‘Dat virus klinkt als een serieuze bedreiging.’

‘We gaan na het feest wel in lockdown. Maar wij hebben dit nodig. Godverredomme. We laten 2020 niet verpesten door zo’n kut virus. Wij gaan parteeeyen.’

‘Ik twijfel,’ zei ik.

‘De laagste vorm van vrijheid. Net zoals wat premier Rutte met je doet. Hij beperkt je vrijheid. Ze verbieden de meest basale behoeftes van mensen en dat is feesten met elkaar. Knuffelen. Zoenen. Zuipen. Slikken. Snuiven. Eenzaamheid is volksziekte nummer één. Feesten is het medicijn daartegen. Jij weet het. Ik weet het. Premier Rutte weet het. Als dit virus serieus is en onze aarde voor jaren in zijn greep houdt, denken we elke dag met spijt terug aan het feest waar we niet naar toe zijn gegaan. Dat is dit feest. Nu kan het nog. We zitten nog in een soort van grijs gebiedje. Voordat de politiestaat ons land overneemt en de agenten aan het einde van de straat staan te posten en ons het leven zuur maken met vragen als “Én waar denk jij naar toe te gaan, meneertje”?’

Dus gingen we onverantwoord naar dat feestje toe, want ik was levensmoe, dus wat zou het nou echt uitmaken?

In een loods. Zoals de meeste Psychokiller feesten in een loods waren vroeger.

Ik danste. Voor het eerst in jaren. Op zand en puin. Naast een plas met regenwater. Naast kapotgetrapte plastic flesjes en verroestende frisdrankblikjes. Als ik naar boven keek kon ik drie verdiepingen zien via een groot gat in het plafond.

Ik danste alleen.

Want Charlie hing continu om de nek van ene Yara. Het leek wel alsof hij verliefd was en zij ook, maar diep van binnen moesten ze beiden weten dat een relatie met Charlie iets uitzichtloos had.

Misschien waren alle relaties in het leven wel gedoemd om te eindigen. Het leven eindigde. Net zoals dat de zon ooit ging stoppen met branden. Wat betekende dat de mensheid sowieso niet voor eeuwig ging leven.

Ik danste daarom nog heftiger. Om te voelen dat de zon nu nog brandde ergens op planeet aarde. Net zoals de mensheid nog ademde. Net zoals ik hier was.

Tijdens het bewegen kwam Liselotte in me op. Net zoals Anna. Maar nu vergezeld van een vleugje optimisme. Het leek wel alsof ik hier op de tonen van de bass mijn zonden aan het overdenken was zonder erin verstrikt te raken. De geluksstofjes gaven me perspectief.

Dingen liepen zoals ze liepen. Ik was ook maar gewoon een mens. Een Nik.

Ik was niet mijn gevoel.

Pijn zou vanzelf uitdoven.

De schaamte zou vanzelf wel wegtrekken.

Het enige wat ik ervoor hoefde te doen was het te vergeten.

Door meer te dansen. Meer te genieten. Meer mensen te zien.

Zoals vannacht.

Toen de dj “Sound of da Police” opzette wisten we allemaal hoe laat het was. Ik liep zo rustig mogelijk als het kon achter een groepje mensen aan. Via een aantal tochtige ruimtes kwamen we uit bij een raam die open kon.

We klommen eruit en ik zag via het gebouw aan de overkant het blauwe zwaailicht van de politie weerkaatsen.

Al banjerend door de struiken hoorde ik de muziek uit gaan.

Sommigen probeerden terug te gaan voor hun fiets.

Ik besloot door te lopen naar de stad.

Ik liep zo lang dat mijn gedachtes vanzelf uitdoofden. Af en toe keek ik op mijn telefoon of Charlie me had proberen te bereiken. Maar nee. Waarschijnlijk lag hij nu met Yara in bed.

Ik liep langs het gebouw waar Anna woonde en keek naar boven. Ik probeerde te ontdekken welk raam van haar was en of er nog een lampje brandde.

De ramen leken te veel op elkaar.

Charlie zei dat ik meer moest feesten om de oude Nik terug te vinden.

Ik wilde de oude Nik niet terugvinden. Ik wilde doorreizen naar een nieuwe versie van mezelf. Zonder Liselotte. Zonder dat idee dat ik een aantal jaar geleden gelukkiger was.

Ik moest mezelf herontdekken. Wie ik nu was. Wat me nu blij maakte. Wat ik wilde in een relatie. Met mijn leven.

Het leek erop dat dit virus de samenleving stil aan het leggen was. Dat ik nu de tijd ging hebben om mijn zonden te overdenken.

Deze nacht was van mij. Ik kwam om half 7 ‘s ochtends thuis en vond Robby aan de keukentafel met een shake, met zijn andere hand ondersteunde hij zijn kin.

‘Hé,’ zei ik met een schorre stem, en merkte hoe de kou van de nacht in mijn lijf was getrokken. Ik vulde de waterkoker en zette die aan. ‘Moet je niet sporten?’

‘Sporten? Sporten? Zelfs de sportscholen hebben ze dichtgegooid. Het is verschrikkelijk. Wat moet ik met mijn ochtenden aan? De sportschool is mijn kerk. In dit land hebben we vrijheid van religie. Ze ontnemen me mijn geloof. Het is ongehoord. Ongehoord dit.’

Hij bleef maar schudden met zijn hoofd.

‘Kan je zelf niet wat oefeningen thuis doen?’ vroeg ik.

‘Ik ben fucking verkouden. Dat betekent dat we allemaal thuis moeten blijven. Dat we geen boodschapje meer mogen doen. Misschien heb ik wel corona. Maar volgens de huisarts kom ik niet in aanmerking voor een test.’

‘Zou wel heel kut zijn als jij corona hebt,’ zei ik. ‘Ik heb net uren zitten dansen en schreeuwen op een illegaal feestje.’

‘Een fuck corona feestje?’

‘Het had geen naam.’

‘Een naamloos feestje. Wat onverantwoord van je man.’

‘Vind je?’

Hij knikte.

‘Misschien wel,’ zei ik. ‘Toch had ik het nodig.’

‘Ik heb het sporten ook nodig. Maar het is wel heel treurig als ik nu ga inbreken in de sportschool en daar aan de apparaten ga hangen en dan wordt opgepakt en ze vragen naar mijn reden en ik dan antwoord: Ik had het nodig.’

‘Je hebt gelijk,’ zei ik. ‘Het was onverantwoord.’

‘Dat was het ook.’

Ik ging aan de keukentafel zitten en we zonken beiden weg in onze gedachtes. Toch had ik het feest nodig.

‘Weet je wat het gekke is?’ vroeg ik met een glimlach.

Hij keek me verward aan en vroeg: ‘Heb je een pilletje in je systeem?’

Ik knikte nee.

‘Je kijkt zo raar,’ zei Robby. ‘Als een maniak.’

‘Nou,’ zei ik. ‘Ik heb het idee dat ik weet wat ik voel. Zou Eva al wakker zijn?’

‘Waarschijnlijk aan het yogaën.’

‘Oh ja, kut. Ik heb beloofd mee te doen.’

Ik sprintte twee trappen op naar de hoogste verdieping en luisterde bij de deur. Ik hoorde geluid van leven. Twee tikken op de deur. ‘Eva?’

‘Nik? Kom binnen.’ Ik deed de deur open. Ze stond net op van de grond, in haar sport-bh en strakke legging met een witte handdoek in haar hand. ‘Aaah. Precies op tijd.’

‘Ik weet wat ik op dit moment voel!’ zei ik enthousiast.

‘Vertel!’ Ze begon te wapperen met haar handen alsof het kippenvleugels waren.

‘Optimisme,’ zei ik.

HET EINDE

Dit was voorlopig de laatste blogpost.

Ik ga me de rest van jaar concentreren op mijn dagelijkse teksten en mijn woensdagmail. Ik weet niet wanneer er weer een nieuwe blogreeks verschijnt op mijn site. Ik publiceer wel elke week week een tekst uit mijn dagelijkse mail op psychokiller.eu.

Meer teksten van me lezen? Ga naar www.tomsondarko.nl of naar store.psychokiller.eu.

🚬 Je leest een verhaal uit de reeks Uitbraak.
😏 Ik heb een nieuw boek geschreven. Het heet 'Ze gingen samen het toilethokje in.mp4'.
👀 Ik ben een dagelijkse e-mail begonnen. Over naar bed gaan met iemand die je niet mag. Je eenzaam voelen in een club vol mensen. Over de toxiciteit van je eigen perfectionisme. Abonneer je via https://petje.af/tomsondarko/. Als je niet zo goed weet wat je kan verwachten, schrijf je dan in voor mijn wekelijkse e-mail (gratis) of luister naar mijn wekelijkse spraakberichten (gratis).