#13.1 We zijn gewoon fuck buddies, oké?

Vier weken was ze verdwenen uit mijn leven. Kee. Mijn soort van vriendin slash scharrel. Ze wilde zichzelf terugvinden.

Wie niet?

Ik wist zelf niet eens wanneer ik mezelf kwijt was geraakt.

New York was haar bestemming geworden. Om zichzelf te verliezen in de tijdloosheid van geen verplichtingen en zichzelf te laten gaan in menselijk contact in een vreemd land en stad. Whatever. New York. Utrecht. H&M. McDonald's. Subway. Ik zag het verschil niet meer.

Ik had vlinders in mijn buik. Niet echt van liefde.

Gewoon van blijdschap dat ik haar weer terug ging zien.

Niet dat ik haar echt gemist had. Alhoewel. De eenzaamheid van het alleen zijn…

Het was zo eenzaam, omdat ik wist dat iemand op me zat te wachten. Of nou ja. Dat ik op iemand hoorde te wachten. Eén specifiek persoon.

De tijd dat ik aan niemand iets verplicht was kon ik zo verlangen naar een lichaam. Het hield me wel eens wakker ’s nachts. Zelfs na drie keer rukken, bleef ik aan een vrouwenlichaam denken. Het maakte me niet uit wie het was. Gewoon. De warmte. Iemand om me te vergezellen.

Nu verlangde ik naar haar lichaam. Kee’s lichaam. Van niemand anders. We hadden geen relatie. Maar het was wel serieus genoeg om niet met iemand anders te gaan slapen. Ik was niet verliefd. Ik wilde niet met haar trouwen.

Ze was gewoon mijn loneliness cure. Kee was mijn medicijn. Tegen dat holle gevoel. Was dat oppervlakkig? Misschien wel. Maar ja. Ik had een lul. Zij een kut. Ik had oren. Zij een mond om mee te praten. Ik had graag iemand om me heen. En zij had een lichaam dat om me heen kon zijn.

Ik en Kee waren niet voor elkaar gemaakt. Het kwam meer zo uit dat we tijd met elkaar doorbrachten. En af en toe seks hadden.

Er was een uitdrukking: In between days. Misschien was dit wel in between different girls.

Ook zij had niet het idee dat we echt heel veel verplichtingen tegenover elkaar hadden. Ze zei zonder enige vorm van medelijden dat ze vier weken naar New York ging. En ik haalde mijn schouders op, alsof ze zei over een kwartier terug te zijn van de supermarkt. Wat voor relatie was dat?

En nu ze terug was (ik zag het op Facebook), had ze me 24 uur genegeerd. Om me vervolgens een dag later te appen dat ze me wilde zien. Op zondagmiddag, in de kroeg. Neutraal terrein.

Dit betekende vast het einde. Omdat ze waarschijnlijk een of andere baardmans in zo’n pyjamabroek had gevonden. Zo’n gozer met een kralenketting om zijn polsen. Zo’n gast die niet geloofde in een leven in de stad. Zo’n persoon die de wereld zag als zijn huis. Waar hij was, was zijn bezit en zijn zijn. En hij luisterde vast de hele dag Fleet foxes.

Ik probeerde me voor te stellen hoe ik zou moeten reageren als ze ging zeggen dat ze iemand ontmoet had. Moest ik een cynisch lachje laten horen? Zou ik zeggen: Ik wist het? Of was ik de kalme Charlie zelf: Misschien is het beter zo, schat. Wat zou Walter zeggen uit de film The Big Lebowski?

Fuck it, Dude, let's go bowling.

Dat zou ik zeggen.

Fuck it, Kee, let's go bowling.

Foto: Yoad Shejtman http://www.instagram.com/yoadsh
/ https://www.instagram.com/psychokillerblog /