🪐 Verloren momenten: Je onthoudt minder van je leven dan je denkt

Lieve vreemdeling,

Herinneringen zijn echt vreemd.

Als je een beetje je best doet, kan je je bijna elke dag van je laatste vakantie herinneren.

Maar over tien jaar is daar, zonder hulp, niet veel meer van over in je hoofd.

Je hebt echt foto’s en verhalen van je medereizigers nodig om die beelden weer op te roepen. En dan nog is het vager.

Over twintig of dertig jaar zijn het nog maar flarden of slechts een gevoel.

Diepe zucht.

Meer weten dan je denkt

Ik heb zo’n One-day-dagboekje. Daar schrijf je elke dag in een paar zinnen wat over je dag op. Elke pagina bestaat uit vijf jaar.

Het is echt absurd hoe een klein zinnetje dat ik drie jaar geleden heb genoteerd de herinnering van die dag weer oproept. Maar als ik het niet had gelezen, had ik nooit meer geweten dat ik het wist.

Herinneringen verdwijnen niet. De weg ernaartoe wel.

Hoe minder je aan iets denkt, hoe minder sterk de verbinding in je hoofd ernaartoe wordt.

Daarnaast heb je ook nog eens dat herinneringen elke keer opnieuw worden opgeslagen als je eraan denkt of erover praat.

Dit is een van de redenen dat verhalen over vroeger steeds sterker en dramatischer worden.

En ook dat je gevoel over vroeger vooral wordt bepaald door hoe je je nu voelt.

Je jeugd voelde zo vrij, omdat je nu heel veel verantwoordelijkheid hebt.

In je jeugd kende je dat ‘vrijheidsgevoel’ helemaal niet. Toen wilde je vooral ouder worden, omdat je elke keer werd geconfronteerd met de beperkingen van je leeftijd. Van achtbaanritten waar je te jong voor was, tot het bestellen van je eerste biertje.

Dan is er ook nog het fenomeen herinneringen aanmaken.

Leven ervaren voor de verhalen

Het eerste jaar nadat ik mijn kantoorbaan had opgezegd, heb ik zoveel geschreven.

Bijna elke dag was hetzelfde. In de routine vond ik mijn geluk.

Ik heb er alleen geen ‘actieve herinneringen’ aan. Maar er zijn wel 400 teksten geproduceerd.

Bij het herlezen van sommige stukken kan ik me wel een boek herinneren dat ik las of een gevoel dat ik had. Maar echt een volwaardige herinnering van die dagen?

Als de dagen hetzelfde zijn, onthoud je zo weinig en dat voelt zo verloren aan.

Je hebt piekmomenten in je leven nodig.

Maar tegelijkertijd: als je leven van sociale afspraak, naar feestje, naar event, naar festival gaat, wordt het ook troebel in je hoofd.

Bij te veel prikkels, blijft ook niet veel ‘hangen’.

Het stomme is ook nog dat sommige mensen gewoon niet zo’n goed geheugen hebben.

Een vriendin van een goede vriend van mij heeft zich in anderhalve maand tijd vier keer aan mij voorgesteld.

Het kan uiteraard zijn dat ze niet goed is in gezichten onthouden. Maar vier keer is wel heel veel.

We hadden hele gesprekken met elkaar. En zelfs bij een hint aan die gesprekken ging er geen lampje in haar hoofd branden.

Waarschijnlijk is ze een echte ‘nu’-lever, want er is geen vroeger in haar hoofd. Hahahaha.

Sorry.

Anyhow.

We gaan minder over onze herinneringen dan we denken. Maar we kunnen wel beter ons best doen om ons geheugen te helpen.

Verzamel herinneringen in de vorm van objecten, foto’s, dagboeknotities en ansichtkaarten.

• Omring je met herinneringen in je huis.
• Plak je wc vol met foto’s.
• Maak een altaar in je woonkamer met je jaar in objecten.
• Begin een plakboek.
• Of houd actief de mooiste foto’s die je maakt met je telefoon bij en print ze elk half jaar bij de Hema uit.
• Schrijf elke film of elk boek op dat je hebt gezien of gelezen.

Het doet echt wonderlijke dingen met het gevoel dat je leeft. En met je geheugen.

Liefs,

Tomson