Je hebt te veel

Je hebt te veel sigaretten opgerookt.
Je hebt te veel porno gekeken.
En te veel harten gebroken.
Je lichaam is aan het afsterven nu.
Het einde is nabij.
Je hebt te veel geleefd.

Je hebt ontelbaar verschillende tongen geproefd.
En te veel drieletterige pillen geslikt.
En veel te weinig aan voorbehoedsmiddelen gedacht.

Maar wees gerust, mijn kind.
Je bent nog te redden.
Ga elke dag om 22.00 uur naar bed.
Sta om 7.00 uur op.
Knipoog naar jezelf in de spiegel.
Neem genoeg vitamines in.
Drink genoeg water.
Zet 10.000 stappen.
Sport twee keer in de week.
Adem in en uit met je ogen dicht, tien minuten lang.
Neem geen alcohol. Say no to drugs. Zero nicotine. En absoluut geen cafeïne.
Leef als iemand die al gestorven is.
Leef. Zodat je 100 jaar kan worden. Minstens.
100 jaar.

100 jaar worden en in een verzorgingshuis eindigen. Al je vrienden onder de grond of in een urn.
Je kinderen druk met hun eigen belangrijkere problemen...
Gewassen worden door meisjes van twintig jaar die hun glimlach acteren.
Bij de koffie luisteren naar dezelfde verhalen van je incontinente buurman die nog geen goed boek in zijn leven heeft gelezen.
En dan het enige wat je nog plezier geeft, is staren uit het raam en denken aan toen.
Toen je nog de deur uit ging om dingen te voelen.
Avonturen.
Nachtelijke escapades.
Onvergetelijke grapjes.

Maar het is nog niet te laat, mijn kind.
Je kan vanaf nu elke ochtend opnieuw besluiten: ga ik vandaag leven of ga ik vandaag langzaam sterven.

Als je gaat leven, vergeet dan het einde.
Want het daadwerkelijke einde is niet wat we echt vrezen.
De manier waarop boezemt ons angst in.
Lig je aan een infuus? Ga je aan de chemo? Zullen je dierbaren bij je zijn? Voel je veel pijn?

Je hebt niet te veel bier gedronken.
Je hebt niet te veel sigaretten opgerookt.
Je hebt niet te veel porno gekeken.
En je hebt niet te veel harten gebroken.
Je lichaam is aan het afsterven ja.
Dat deed het al een seconden nadat je geboren was.

Het einde bestaat niet. En zelfs als er wel iets is, doet het er echt toe?

Je hebt niet te veel geleefd.
Je hebt te veel nagedacht.

Laat me dit zeggen met een zekere ernst:

Doe wat je moet doen.
Zonder verwachtingen.
Zonder spijt.
Doe wat moet.
En alleen jij weet hoe je dat gaat doen.
Zet ‘m op.