Houden van het leven in jezelf

Schrijver Kafka (rip) kon diep in de nacht zo hard lachen om zijn geschreven teksten, dat zijn buren er wakker van werden.

Het ontroert me, deze vorm van zelfliefde.

Sowieso dat je jezelf zo grappig vindt. Dat betekent dat je een goed gezelschap hebt aan jezelf. En dat hij zichzelf toestaat om heel hard te lachen, ongeacht of anderen hem horen.

Dit is echt een voorbeeld van houden van het leven in jezelf.

Of iets je nou ontroert, of als grappig beschouwt. Je staat jezelf toe om het op te merken en er uiting aan te geven.

En als de melancholische ziel iets goed kan, is het wel voelen…

Sommige mensen zijn niet in staat om gevoelens diep te voelen.

Ik ben er nog niet over uit of ik blij voor ze ben of medelijden met ze heb.

Toen ik in het Mauritshuis oog in oog stond met het Rembrandtschilderij De anatomische les van Dr. Nicolaes Tulp kreeg ik kippenvel. En ik voelde me licht in mijn hoofd worden.

Het is echt een beetje raar om te typen, maar het overviel me. De schoonheid van dit schilderij.

Net zoals ik met een koptelefoon op weleens op mijn bank ga liggen, mijn ogen sluit en me volledig laat meevoeren door een muziekstuk.

Mijn hele lijf doet mee.

Tranen springen me in de ogen. Een warmte verspreidt zich door mijn lichaam. Een lichtheid komt in mijn hoofd.

Ik heb medelijden met mensen die dit nog nooit ervaren hebben.

Het is houden van het leven in jezelf.

Dat begreep Kafka ook.

Zoals dit bekende aforisme van hem (te lezen in het boekje Brief aan mijn vader en ander proza):

Je hoeft je huis niet uit te gaan. Blijf aan tafel zitten en luister. Luister zelfs niet, wacht alleen maar. Wacht zelfs niet, wees volledig stil en alleen. De wereld zal zich aan je aanbieden om ontmaskerd te worden, in vervoering zal ze voor je kronkelen.

Mede mogelijk gemaakt door mijn petje-af community. Als mijn teksten je wat doen, word ook lid 😁 via petjeaf.com/tomsondarko.