Episode 1: Het begin

Charlie organiseert met zijn vrienden illegale feesten genaamd psychokiller.

Episode 1: Het begin

Gepubliceerd tussen 2 oktober 2011 - 9 december 2011

1 De wandeling

genisis

‘Het enige wat ik wilde was een slok Pepsi, voordat ik zelfmoord zou plegen.’ dacht ik te horen uit een stereo, ergens in een tuin.

Ik slofte door het park op zondagochtend, zonder portemonnee met een groene trui aan die ik niet kende. Er zaten vreemde rode bruine vlekken in mijn broek en ik had een ontzettende dorst. Het was 11.00 uur zag ik op een analoge klok staan, verbonden aan een trieste inspiratieloze lantaarnpaal.

Ik kende het park niet, ik wist niet hoe ik er was gekomen, ik wist niet wat ik gedaan had en waar ik naartoe ging.

Ik stond strak van de cocaïne, ik voelde me vies en ik dacht aan ‘een slok pepsi’. Een slok Pepsi voordat god me zou vinden. Ik dacht dat ik de smaak van een vrouw op mijn tong had zitten: Wie had mij in godsnaam betast.

Ik tastte in het duister.

Ik zocht en ik vond in mijn broekzak een gebroken kromme sigaret in een verfrommeld in elkaar geplet pakje Marlboro sigaretten. Een hond liet zijn baasje uit en keek me kwispelend en kwijlend aan. Het viel in een lange slijmerige sliert op de grond.

Pepsi.

Ik vond een bankje, ging erop hangen, voelde een vermoeidheid in mijn voeten, rook een vieze sigarettenrook en alcoholgeur om me heen en ik wist dat het einde nog niet was gekomen.

Ik dacht ‘waar is de volgende afterparty.’

Ik stak mijn gehandicapte sigaret op en keek rond in het park en zag de Dom in de lucht prijken, ver weg.

Ik groette hem hardop en viel toen dronken van het bankje af.

Ik gorgelde wat, rookte mijn sigaret op en slofte verder de ochtend in.

2 Ik wil je niet

Ik hoorde hier niet te zijn.

  • Ik zag het aan de blik van de vader
  • ik zag het aan de glimlach van de moeder
  • ik zag het aan de lichaamshouding van de zus

Het voelde niet goed naast Barbara.

Dit was een uit de hand gelopen sekspartij geworden.

Ik pikte haar amper drie weken eerder op voor een eenmalige wip en nu zat ik aan de keukentafel bij haar ouders.

Haar moeder deed alsof ik er voor altijd zal zijn en gaf me cadeaus en had mijn favoriete bier gehaald en fantaseerde over een familiereis naar Mexico volgend jaar.

'Je houdt wel van reizen, toch?’

Ik zat daar met mijn goede gedrag.

Zwijgzaam.

Mijn hart in mijn keel, te kloppen van angst.

Arme Barbara.

Ze dacht dat het echt was.

Ze glimlachte vol trots.

Eindelijk was het haar beurt om een vent mee naar huis te nemen. Eindelijk kon zij haar vriendinnen vertellen dat ze een relatie had. Ik keek haar aan en lachte van medelijden naar haar. Ze keek me zo onschuldig en lief aan dat ik het niet over mijn hart kon verkrijgen om het vandaag uit te maken.

Misschien morgen.

3 Een straatauto genaamd verlangen

straatauto
zoenen

Ik snapte Martijn niet. Hij hield van jaren ’40, ’50 en ’60 films waar niemand ooit van had gehoord.

Volgens mij deed hij het puur om interessant te doen.

Iedereen kende de klassiekers, maar niemand had ze ooit gezien.

Laten we eerlijk zijn: een zwart-wit film was saai. Mensen die zeiden dat ze van dit soort films hielden, moest je wantrouwen. Ze wilden wat winnen. Ze wilden aan de dames laten zien dat ze een aparte smaak hadden.

Vrouwen hielden van aparte jongens. Ik kon het weten...

What The Fok moest hij met films als Vertigo, North by Nortwest en East of Eden?!?

‘Ik houd er gewoon van, laat me,’ zei hij dan.

Om vervolgens zijn nieuw gekochte DVD’s te laten slingeren op tafels, met het hoesje mooi zichtbaar naar boven gericht.

Of per ongeluk expres een dvd uit zijn tas te laten vallen.

Aandachttrekker.

4 Leeg

Noem het oppervlakkig, ik noemde het mistroostig.

Barbara had niets te zeggen, ze had niets te vinden.

Mode was haar leven. Ze kopieerde lifestyleverhalen uit de Yes, Viva en Marie Claire.

Ze had nooit een mening, ze gaf nooit aanstalte tot seks. Ze verwachtte niets van mij. Ze had geen eisen. Ze wilde gelukkig worden. Ze wilde een hond. Ik had ook Ronald kunnen zijn of Benjamin of gewoon haar kat.

Ze hield van rituelen. God, wat hield zij van rituelen.

Het maakte me misselijk. Het deed me denken aan mijn ouders. Mijn ouders hielden ook van rituelen:

  • Om 18.00 uur journaal kijken
  • Om 19.00 uur een kopje thee zetten
  • Om 20.30 uur een glaasje fris
  • Om 22.00 uur naar boven om tanden te poetsen
  • In bed gaan liggen
  • Om 22.45 uur lamp uit
  • Boek dicht
  • 23.00 uur in dromenland.

Elke dag weer.

Barbara ook. Elke dag om 07.00 uur opstaan, school of niet.
In het weekend om 9.00 uur eruit. Om 10.00 uur thee en een koekje. Elke dag om 12.00 uur lunchen. Om 15.00 uur een tussendoortje.

Mijn ritueel was dat ik geen ritueel had.

Dit botste. Vaak.

Vooral toen ik op zaterdag nog om 15.00 uur in bed lag, bij haar ouders thuis.

Toen ik om 15.30 uur in mijn pyjama beneden televisie ging kijken en twee uur later ongeschoren aanschoof aan tafel voor het avondeten, waren de rapen gaar.

  • Moeder in shock
  • Vader in paniek
  • Zus onder de indruk
  • Barbara kwam niet meer van haar rode gezichtskleur af.

Het deed me niets.

5 De gouden kooi

‘Je durft niet,’ zei Martijn wijzend naar een kapot raam van een groot vrijstaand huis, tussen de bomen tussen Zeist en Utrecht in.

Ik antwoordde niet, omdat ik zelf niet wist wat ik wel of niet durfde. ‘Je bent een mietje,’ zei Martijn, ‘altijd al geweest.’

‘Moet je geen vage film kijken waar niemand van gehoord heeft?’ Antwoordde ik terug.

We stapten door het kapotte raam het huis binnen.

Te trendy ingericht, te weinig smaak.

We dwaalden er uren in rond.

Martijn ging in bad. Ik keek tv op een flatscreen met duizend zenders. Toen ik ze allemaal was afgeweest, begon ik opnieuw.

’s Avonds organiseerden we ons eerste illegale feestje.

Drie meiden die ik nauwelijks kende kwamen langs.

Kurt, Nik en Sjoerd waren er ook.

We proefden alle wijnflessen uit de wijnkelder tussen jaartal ’88 en 2000.

We werden dronken. We werden energiek. We werden baldadig. We werden droevig. We werden moe.

We zette toen alle objecten in het huis op de kop.

Servies, televisie, kasten, banken en zelfs het bed.

De omgekeerde wereld. Gewoon in je huiskamer

Toen rolden we met z'n allen door de tuin.

Toen fietsten we naar huis en vergaten we deze avond voor altijd.

Omdat het moest.

6 Nik in je Mik

God, wat hield Nik ervan om zichzelf te horen.

Zijn monologen konden soms dagen en nachten duren.

Hij was recht door zee, weloverwogen en altijd eerlijk in zijn oordeel over een ander. Een echt leidersfiguur. Zijn favoriete bezigheden waren pizza’s eten, Camel roken en Coca cola drinken. Hele dagen door.

Zijn onderkin was het bewijs, zijn rokershuid een feit en zijn eigen ontkenning prachtig. Hij had al jaren met Liselotte, maar zoende regelmatig andere dames. Want ‘dat zou iedereen toch doen?’.

Psycho killer was voor hem een ontsnapping uit de realiteit. Zijn moeder lag maanden in coma om er vervolgens half verlamd uit te komen. Zijn eigen carrière moest nog beginnen, maar zijn CV puilde uit van bezochte jeugddetenties, heropvoedingskampen en pleeggezinnen. Deze ervaringen wilde hij gebruiken om als mental coach aan de slag te gaan. Het enige wat hij daarvoor nodig had was een verzorgingsdiploma. Maar de verleiding naar jointjes, zuipen en niets doen was groot. Te groot.

Toen hij op het punt stond om met zijn opleiding te kappen, begonnen we met Psycho killer. Een mooi moment voor hem om door te dromen over zijn eigen adviesbureau voor Jeugdzorg. Met al het geld dat we zouden verdienen (wat we nooit deden) kon hij zijn eigen bedrijf opzetten.

Hij heeft er zoveel monologen over gehouden dat hij waarschijnlijk zelf vergeten was dat je moeite moest doen om zoiets uit te voeren...

7 Pyscho killer

psychokiller

Het eerste feestje was een succesje. De tweede begon er al meer op te lijken. Het derde feestje was onze doorbraak. Geen opgepompte boos kijkende uitsmijters, geen gebedel om geld bij het toilet, geen dure biertjes, geen 1 euro garderobe. Het was het feestje waar iedereen voor de stad in ging. Verassend, geen gedoe, vrijheid.

We vierden het derde feestje in een grote schuur aan de rand van de wijk Overvecht. We verspreidden mysterieuze posters en flyers in de stad met de aankondiging van het feestje. De locatie werd op de Neude, bij de straatlantaarn bekend gemaakt: een klein geplastificeerd briefje. En ze kwamen. Honderden mensen. Honderden nieuwe vrienden.

Ze zopen. Ze kochten onze drank. Ze gaven fooi voor de moeite. Ze dansten op de beats van onze dj’s. Ze omhelsden ons. Mensen vonden liefde en geluk op Psycho killer. We werden een cult. Een exclusief feest waar mensen het vijf dagen later nog over hadden.

Het feestende collectief.

We hielden van een feestje. Feestjes hielden van ons. Het werd zo’n groot succes dat we allen op willekeurige tijdstippen met sabbatical gingen van onze studie en daar nooit meer naar terug wilden keren.

8 De presentatie van je leven (en je verpestte het)

Het was niet het beste moment om het te vertellen, dat geef ik toe. Maar ik moest het kwijt. Ik kon niet meer leven in het toneelstuk van mijn eigen leven, met Barbara. Vijf minuten voordat haar haar eindpresentatie over haar onderzoek begon confronteerde ik haar.

Het was me even ontgaan dat ze een half jaar keihard had gewerkt.

Haar ouders en haar oma zaten in de zaal. Samen met haar klasgenoten, enkele docenten en ik.

Ik had geen respect voor haar en geen angst.

Ze nam het niet al te licht op.

Ze sloeg me op mijn schouders en stopte maar niet met huilen en schelden. Ik kon er niet uit opmaken wat ze nu erger vond: dat de relatie uitging of dat ik het vijf minuten voor de belangrijkste prestatie uit haar schoolleven had mede-gedeeld.

Als support ging ik maar in de zaal zitten. Als toegift aan de relatie die er niet meer was.

Het deed haar niet goed. Met rode ogen probeerde ze er iets van te maken. Ze hakkelde en stotterde en als ze naar me keek moest ze weer janken.

De docenten waren onverbiddelijk en gaven haar een 4. V-I-E-R.

Precies het cijfer dat ik voor de relatie gaf.

Ze vroegen waarom ze er niet bij was met haar hoofd. Ze wees naar mij en zei dat ik het had uitgemaakt. Ik voelde me opgelaten en zei dat ze loog.

Je loog! Toen liep ik de zaal uit.

9 Laten we dansen

dansen

Hipsters, hiphoppers, emo’s, junks, blowers, rockers, grungers, rukkers, boeren, kakkers, gothics, skaters, linkse rakkers, homo’s en mocro’s. Psycho killer was een Multi-subculturele meltpot. Muziek was onze religie, de dj onze priester en god maakte van deze twee concepten er een eenheidsworst van. Wij bouwden om de drie weken een eigen kerk voor al onze feestgangers. In schuren, vervallen kerken, oude supermarkten, daken en kraakpanden. Wij waren de werelds besten.

In een zaal zonder wife of 3G-netwerk. In een ruimte waar tijd niets had te betekenen. Dansten we tot de zon weer opkwam.

10 Stierenstront

Sjoerd lulde bullshit.

Al ruim voor Zeitgeist überhaupt was bedacht, vertelde hij al zulke verhalen. Alles was een complot. Jezus Christus was Julius Cesar, Hitler een jood en Bill Clinton een alien. Zijn overtuigingskracht was zijn gave. Vrouwen waren graag bij hem. Aan zijn gigantische neus met grote stuiterbal gaten kon het niet liggen.

Hij was een feestbeest en riep daarom ook dat hij van feestjes hield: ‘Ik houd van feestjes!’

Vroeger was ik graag bij hem. Op de NES Mortal Kombat spelen. Of voetballen op het pleintje. Of stiekem kijken naar oudere jongeren die minuten lang met elkaar aan het tongen waren. Maar toen Psycho Killer begon was ik ver verwijderd van zijn belevingswereld. Hij leek nauwelijks volwassen geworden. Zijn studentenkamer zat naast mijn kamer.

Het enige wat hij deed, was X-boxen en porno kijken. Hij had nauwelijks mensen op bezoek, laat staan meiden. Het was dat hij de baard in de keel had, anders dacht ik dat hij 14 jaar was.

11 Iedereen gaat dood mijn vriend

dood

Iedereen.

12 Exodus

Ze was aan het zoenen met Floris, in de Ierse pub waar ik altijd kwam.

Amper drie dagen eerder verpestte ik haar presentatie. En nu dit.

Opgezet spel. Notabene met een gozer die Geschiedenis studeerde.

Ik was jaloers. Ik ging naast Barbara staan. Ik zei dat ze de slechtste sekspartij uit mijn leven was en eens nodig haar schaamhaar moest bijknippen.

Ik zei dat ze kon stikken in haar gejammer en me niet meer diep in de nacht hoefde te bellen als ze een wip nodig had.

Toen liep ik weg.

Ik voelde me goed door mijn eigen slechtheid.

Ik was god.

Floris kwam scheldend achter me aan. Ik greep hem bij de keel en keek hem aan. HIj durfde niets te zeggen.

Toen liet ik hem los en liep hij terug naar Barbara.

Ze stak een middelvinger naar me op. Ik liet er twee terugzien.

13. De stijve tepels van Sjoerd

nat shirt

We waren dronken. We zaten met vijf man op een amper 50 centimeter diep en twee meter breed balkon, in ons studentenhuis, vlakbij de watertoren.

We waren stoned. We spraken onzin. We hadden het over heimelijke genoegens.

Nik zei: ‘Ik wil zwemmen in een poel vol bier.’

Kurt sprak: ‘Modder worstelen met twee porno actrices.’

Martijn: ‘De straten vol geopende groene bierflesjes. Overal.’

Sjoerd fluisterde: ‘Een spontane hete dag in een kille koude week. Zo’n hete dag dat iedereen weet dat het maar eenmalig is en daarom elke dame haar beste luchtige kleding aantrekt. Shorts, jurkjes, hemdjes, rokjes, bikini’s. Midden op de dag, waar ieder individu buiten op een plek is, ver weg van huis, breekt spontaan de hemel open met regen, terwijl de zon blijft schijnen. Iedereen rent, iedereen fietst, iedereen danst naar huis. En dan kom ik naar buiten met mijn paraplu en zie ik bij alle meiden hun kleding natgeregend, geplakt en doorschijnend tegen het lichaam aangedrukt zitten. Tepels overal. Fuck. Dat moet de hemel zijn.’

14 Het meisje van drie deuren verder

drie deuren verder

Sasha ergerde me al toen ik voor de eerste keer haar hand schudde en me voorstelde als Charlie. Haar slappe hand, haar te gemaakte glimlach inclusief giecheltje. Maar het meest vervelende was dat ze het hart van mijn beste vriend Kurt had veroverd.

Ze eiste al zijn aandacht op. Ze belde hem ’s nachts schreeuwend op om direct seks te hebben en als hij niet binnen 30 minuten kwam, zou ze de komende acht dagen zijn piemel niet aanraken.

Het erge was dat hij gehoorzaamde. Als zij wilde vertrekken op een feestje, volgde hij direct.

Ik snapte wel waarom hij haar nodig had. Ze was knap, dominant en inteliggent.

Ze ademende seks, klasse en vooral onbereikbaarheid uit. Ze moest een tijgerin in bed zijn, het kon niet anders.

Lucky Kurt.

15 Gekke Jessie

lohan

Als er iemand opgenomen moest worden, dan was het Jessie, mijn knipperlicht relatie wel. Iedereen had een dame of jongen waar die mee knipperde. Er waren te veel gevoelens aanwezig om het als een scharrel te zien, maar de ruzies waren te heftige  om het ooit tot een relatie te laten komen.

Jessie was mijn knipperlicht bitch.

Ze was onafhankelijk, prachtig, had een grote bek en was fucking smerig. Ze was zo gek als een psychopaat.

In haar armzalige smerige studentenflat op haar kleine kamer in Zuilen bracht ik zo nu en dan veel tijd door.

Naakt naast elkaar liggen en muziek luisteren of elkaar smerige erotische verhalen vertellen over dikke ranzige bezwete harige mannen die dikke wijven oppikten voor een vluggertje.

Jesse had iets raars. Als ze praatte bewoog ze altijd haar hoofd en nek naar voren zodat de aandacht werd gevestigd op haar decolleté.

Ze droeg vaak te uitgesneden truitjes en jurkjes, praatte te snel en keek te lang in de ogen van mannen.

Wat zag ik toch in haar?

De eerste keer dat ik haar tegenkwam op de danszaal fluisterde ze in mijn oor dat ze me ‘een bloeduitstorting wilde zuigen’.

Ze wond er geen doekjes om en deed die nacht wat ze had aangekondigd. Ik kon bijna twee weken niet normaal meer over straat lopen met mijn zuigvlekken, verspreid over m’n hele lichaam.

Menig man knapte af op haar sekspraat, ik kickte erop. Ze bracht een smerige Charlie in me naar boven die alleen zij wakker kon maken. En ik hield ervan om een smerige Charlie te zijn. Maar zij was pas echt smerig.

Gatverdamme.

16 Dromen over Ameland

Als ze niet van Kurt was, had ik vast ooit in een dronken bui een poging gewaagd om haar aan de bar te versieren en te weten dat ik een blauwtje zou lopen. Het was een ramp om iets gezamelijks te gaan doen met Sasha in dezelfde ruimte.

Ongevraagd en altijd gaf ze haar mening over alles en iedereen. Ze commandeerde graag en als ik haar streng toesprak dat ik haar slaaf niet was, glimlachte ze met een giechel en zei: ‘Ik weet dat ik een prinsesje ben.’

Ook vroeg ze ongegeneerd in het bijzijn van leuke dames hoe het er met mijn seksleven stond.

Als ik niet snel genoeg antwoordde riep ze in een zin mijn laatste vijf veroveringen op en glimlachte dan lief naar de andere dames.

Ik vertelde nooit aan iemand mijn veroveringen. Mijn veroveringen vertelden het juist aan anderen.

Het ergerde me dat ze daar misbruik van maakte.

Zij zou elke toenadering tot een leuk meisje verpesten.

Ze haatte me. Ze haatte me net zoveel als ik haar haatte.

Wellicht omdat ik de beste vriend van Kurt was. Maar zij trok aan het langste eind. Altijd.

Zij was degene met wie Kurt mee naar huis ging. En met zijn familie naar Ameland en naar alle feestjes waar ik niet mocht komen maar graag wilde zijn.

Het ergerde me dat zij altijd won en ik haar nooit op een fout kon betrappen want zo was ze niet. Zelfs als een man haar probeerde te versieren, wimpelde ze hem binnen drie minuten af. Te weinig minuten om Kurt jaloers te maken.

‘Jij bent nep,’ zei ze eens dronken tegen me. ‘Jij bent zo nep dat het me doet denken aan mijn vader. Ik haat mijn vader.’ Ik dacht dat ze een grap maakte en ik lachte hard als antwoord, om mijn eigen onzekerheid te verbergen.

Ze lachte mee, om de volgende dag haar excuus aan te bieden. En twee weken later me weer dronken te beledigen.

Ik heb het nooit helemaal begrepen. Kurt wilde er nooit veel over kwijt.

Alsof hij het uit zelfbescherming niet wilde zien dat Sasha en ik elkaar niet konden luchten.

17 Plee blues

pleeblues

Ze plaste graag in mijn bijzijn. Ik vond het vrij intiem hoe Jessie op de wc ging zitten en ik haar urine hoorde kletteren. Maar zij bracht het een stap verder.

Ze deed er een bekertje onder en piste het vol en liet het me toen trots zien. Ze blufte dat ze het opging drinken en toen ik zei dat ze blufte dronk ze haar eigen urine in een keer leeg en wilde me toen tongen. Ik probeerde te vluchten, te kokhalzen en te schelden tegelijkertijd.

Ze pakte me bij mijn ballen vast en propte haar tong in mijn mond.

Onze tijd samen kon nooit lang duren. Het eindigde altijd in ruzie, gescheld en haat.

Ik heb vele malen hardop gezworen nooit meer haar te willen spreken of te zien. Ik meende het uit de grond van mijn hart. Alleen iedere keer als ik haar dan weer zag, in de discotheek, raakte ik opnieuw verliefd en stortte ik me weer in de zoveelste zinloze missie om dichter bij elkaar te komen.

Ik had haar ooit beloofd dat we zouden trouwen als we op ons dertigste nog steeds geen vaste relatie hadden.

Soms had ik het idee dat deze nachtmerrie werkelijkheid zou kunnen worden.
God behoedde mij.

18 Boeddha sprak

Martijn schreef proza. Geen poëzie, geen verhalen.

Nee, proza.

Ik vond het niets. Niemand vond het iets.

Hij wel.

Altijd zijn Moleskine boekje op zak, pen in de aanslag, druk te pennen op de momenten dat niemand het verwachtte.

Hij las graag voor uit eigen werk.

Stront vervelend, zo’n schrijver in huis. Laat ons X-boxen, laat ons blowen, laat ons niets doen.

Zijn favoriete schrijver was Jan Cremer. ‘Lekker banaal.’ Maar Jan Wolkers vond hij weer ‘te banaal.’ Geen touw aan vast te knopen. De drugs bracht hem in hogere ‘inspirationele sferen.’

Hij had Boeddha eens gezien in een paddotrip. Het sprak tot hem en zei: ‘Verspreid je schrijverswerk, gebruik drugs.’ Dat deed hij.

Hij kon sneller een joint draaien dan zijn schaduw, hij kon meer stiekem dan iedereen een xtc-pil achterover slaan en je laten geloven dat de horizon roze was.

Hij had eens een verhaal geschreven over een man die droomde over lege flessen. Tientallen lege flessen. Dat was het verhaal. Geen plot, geen wending, geen dramatiek, geen spanningsboog. Een man die droomde over flessen.

We hadden als grap, toen hij boodschappen deed, tientallen lege bierflesjes gevuld met water en op zijn kamer gezet.

Prank.

Zijn verhaal, maar dan net echt. Hij snapte de humor er niet van.

Hij sloot zich beledigd drie dagen met de flesjes, op zijn kamer op. Om er na drie dagen heroïsch uit te komen met een nieuw geschreven stuk.

Een verhaal over een oude man die een gigantische grote tot aan het plafond toe opgezette olifant in zijn flat had staan. Nu had het verhaal een plot: de flat werd gesloopt en elke bewoner zou een royale som krijgen als iedereen akkoord ging om de flat te verlaten. Maar de oude man wilde niet. Hij wilde bij zijn olifant blijven. Einde.

Om te huilen, zo’n slecht verhaal.

19 De Anti-Liefde

in bed

We trokken al twee weken met elkaar op, in haar studentenkamer, zonder ruzie. We sliepen naast elkaar, hadden soms seks en kookten vaak de meest vreemde maaltijden. Ik hielp haar met haar studie en zij hielp mij met niets doen.

Toch weigerden Jessie en ik het een relatie te noemen.

Dus omdat we het geen relatie noemden zag ik het als geen probleem dat ik haar kamer met bed leende.

Gewoon, omdat zij een tweepersoonsbed had. Dus pikte ik een vage meid op uit de supermarkt.

Ze begon al te giechelen als ik naar haar keek.

We praatten en we zoenden op Jessies kamer. Jessie was toch bij haar moeder en daarna sporten. Niemand zou er achter komen, niemand kwam het te weten. Dacht ik.

Tot ze binnenkwam en ik snel mijn hand van haar kont af haalde en Jessie ontplofte en de meid uit de supermarkt binnen drie tellen giechelend wegvluchtte.

Jessie sloeg me, met haar vlakke hand. Ze hield niet op met schreeuwen en vroeg zich af of ik een probleem had. Nee. Nooit gehad.

‘Maar we hadden toch niets?’ Vroeg ik.

‘Niets? Wat niets?’ Schreeuwde ze. ‘Ben ik je slet?’

‘Ja. Mijn borderline bitch,’ antwoordde ik. Toen begon ze nog te trappen ook en besloot ik maar naar huis te gaan.

Ik zei sorry, maar dat was voor haar niet goed genoeg. Het was nooit goed genoeg voor Jessie. Ze schreef me drie dagen later een brief. Vijf kantjes.

De vijf kantjes zal ik samenvatten in een aantal woorden:

je bent een zielige meest imbeciele verstandelijke beperkte intolerante biseksuele homofiele korstenvretende tyfus klootzak die ik ooit in mijn hele leven ben tegengekomen.

Liefs, Jessie.

20 De uitvinding van de nobel prijs

plee uitvinding

De uitvinding die nog niet was gedaan, maar wel verrek handig was. Sjoerd was overtuigd – lees: bezeten – van het idee dat hij het bruine ei in handen had.

Op het strand, 35 graden, in Zandvoort, deelde hij het, weliswaar met een glas whisky in de hand, mee.

‘Ze moeten een pil uitvinden waardoor je je kont na een schijtbeurt niet meer hoeft schoon te maken.’

We staarden hem aan, onafgebroken lang. Hij bleef serieus. ‘Moet je eens uitrekenen hoeveel tijd je dat in een mensenleven scheelt. Dat kan de baas van een grote onderneming geld opleveren. Werknemers zitten enkele minuten minder lang op de wc.’

‘Ik vind het een waardeloos idee,’ zei Nik. ‘Ik ben in vijf minuten klaar. Die ene minuut dat ik met mijn kont bezig ben.’

‘Ja jij ja. Jij bent een zakelijke schijtert. Jij maakt er een formeel feestje van. Onze premier verdient 140.000 euro per jaar. 383 euro per dag. Toch zonde dat zo’n premier, als hij te plakkerig heeft gepoept, vijf minuten bezig is met schrobben. Dat kost ons belastingbetalers geld! In die vijf minuten stond hij niet klaar voor het land.’

‘Ik zie poepen als een 30 minuten durende zen-therapie,’ zei Kurt vol overtuiging. ‘Een: lichaam en geest.’

‘Dertig minuten, op het toilet? Dat geboen en geveeg is zonde man. In de prehistorie hadden ze toch ook geen wc papier? Afschaffen! Met een pil. Ik vind het mosterd na de maaltijd. Zonde.’

‘En jij denkt geld te verdienen met dit idee?’ Vroeg ik. Sjoerd stond op, hief zijn glas hoog in de lucht en schreeuwde naar ieder individu op het strand ‘Jaaaaa!’

21 Brief aan jou

Beste Jessie,

Je bent nep. Je drijft me tot waanzin. Je dwaalt maar rond in mijn hoofd. Ik krijg je er niet uit. Ik wilde je er ooit in. Ga weg. Verlaat mijn hoofd. Verlaat mijn herinnering.

Je verpestte mijn ziel. Je verpestte mijn imago en mijn aanzien. Ik kan je niet aan. Ik kan je niet vergeten. Ik kan je niet verslaan.

Jij laat me inzien dat ik een klootzak ben als jij me mentaal hebt mishandeld.

Jij laat me inzien dat ik lieg en bedrieg, als jij me zonder reden beschuldigd.

Jij laat me inzien dat alles waar jij voor stond uit mijn hoofd kwam.

Gr. Charlie

22 Boeddha sprak tweemaal

boedha sprak twee keer

‘Verdwaald in de metro vond ik de eindbestemming van mijn geluk.” Was vaak de eerste zin die Martijn sprak als hij in zijn onderbroek ’s ochtends uit zijn kamer kwam gelopen op weg naar de badkamer.

Als hij klaar was met douchen en hij naakt terugliep sprak hij: “Gezegend zijn de gezegenden van dit verbitterd land.”

En als hij aan het poepen was schreeuwde hij: “Zwijg! Jij gedrocht uit het land van Babylon.”

Deze zinnen waren zijn darlings en zouden hem ooit beroemd maken.

Yeah, draai nog eens een joint. Snuif nog eens wat cocaïne. Slik nog eens zo’n pil.

“Waar de hel is, is de hemel en waar de hemel is, is de aarde, jij machtig Wezen!” Schreeuwde hij eens quotend uit zijn eigen Moleskine boekje op het balkon, op een regenachtige druilerige dag.

“Waar bent gij, gij bent hier, gij bent in, gij bent buiten. Gij bent Albert Heijn.”

23 De dag dat ik begon te dromen

Ik was zo in de war van de drugs en alcohol in mijn systeem dat ik me nauwelijks kon herinneren waarom Mirna zo erg om me moest lachen, ergens in een hoek van een guur pand op een illegaal trance muziek feestje. Ze had een prachtige glimlach en een nog prachtiger zandloperfiguur met een opwindend klein bol buikje (zo’n zes weken zwangerschapsbuikje). Ik was zo van de kaart dat ik me niet kon herinneren waarom we opeens gingen zoenen.

De volgende dag werd ik met mijn kleren aan wakker in het bed van Nik, alleen. Ik liep naar mijn eigen kamer en zag Nik naakt op mijn bed liggen, alleen.

Hij kon me niet uitleggen hoe dit was gekomen. Toen ging ik een uur lang zittend douchen. Daarna ontbijten bij McDonalds.

Toen met mijn kapot gerookte keel een sigaret paffen bij Oude Gracht en toen liep ik brak en moe terug naar huis.

Toen vond ik opeens op de Neude in mijn broekzak haar telefoonnummer, geschreven op een reclamefolder van de Gamma (dat zeg ik).

Mirna Rotschild. Ik kon het niet geloven. Mirna Rotschild! Rijk. Verwaand. Berucht. Lief.

Voor even kreeg ik het warm en koud onder mijn voeten.

Afspreken, zoenen, nog vaker afspreken, eerste keer zwoele missionaris seks, vaker afspreken, we noemen het een relatie, haar vrienden ontmoeten, mijn ouders ontmoeten, samen op vakantie, een jaar verkering, eerste echte ruzie, goedmaak seks, we kunnen steeds minder zonder elkaar, samenwonen, we nemen een huisdier, we nemen een hypotheek, we gaan trouwen in gemeenschap van goederen en ik kan me eindelijk officieel miljonair noemen!

24 ‘s Nachts scheen de zon

kampvuur

Dansen in de zon. Dansen onder de maan. Op het strand. Het was een van de meest geslaagde PK feestjes. Ver van de bewoonde wereld. 300 man, dansen op de beats van de dj. Bij het water. Nachtzwemmers, goede gesprekken. Er was drank, er was een kampvuur, er waren vrouwen en genoeg mannen.

Ze was er ook. Mirna. Ze was blij me te zien. Ik vroeg haar waarom. Ze begon nog harder te lachen en toen raakte ik gefascineerd door de manier waarop ze naar me keek.

Jessie zag het ook en confronteerde me bij het kampvuur wat ‘dat wijf’ van me moest. We waren op dat moment in een periode dat Jessie en ik elkaar neutraal tolereerde: Geen seks, geen gezoen en vooral geen ruzies. Ik proefde haar jaloezie. Het deed me goed.

Mirna was opeens verdwenen. Ik heb de hele nacht naar haar gezocht en vond haar niet meer terug. Het maakte haar mysterie groter. Wat moest ze van mij. In godsnaam, waarom ik?

25 Ik hoop dat wij sterven

Zoals elk groot liefdesverhaal, moeten beiden liefdes sterven voor hun gevoelens.

Zoals Paolo en Francesca, Pyramus en Thisbe en Romeo en Julia. Ik heb het nooit begrepen. Alsof je alleen maar op de wereld bent gezet om 120 procent van je aandacht te besteden aan de ene. Geen vrienden, geen familie, geen werk, geen baas: alleen de ware. Wat moet je in godsnaam tot aan je 80ste met zo’n persoon bespreken als zij de enige is in je wereld?

Daar kwamen mijn vele vrienden ook achter. Toen was er het meisje, toen zag ik ze nooit meer. Totdat na 1,5 jaar de stofjes waren uitgewerkt en ze erachter kwamen dat elke dag op elkaars lip zitten de relatie niet bevorderde en daarom maar voor de afwisseling apart met mensen gingen afspreken.

Zodat ik ze weer in mijn armen kon sluiten en kon zeggen dat ik ze gemist had en ze kon confronteren waarom ze ervan overtuigd waren dat hun nieuwe liefde de liefde was waarvoor je samen zou willen sterven.

Ik had nog nooit dit soort gevoelens meegemaakt. Je weet wel: ‘net zoals in de film’. Totdat ik Mirna vaker ging zien. Ik probeerde het mezelf duidelijk te maken dat het biologie was. Niets meer. Maar god, wat was dat gevoel verslavend. Wat was het samen zijn met Mirna een acid ervaring.

26 De regen was droog

In de regen, onder de brandende lantaarnpaal. Verstrengeld in elkaars armen. Te zoenen. Een half uur lang. Passie. Vonken. Waanzin. Ik en Mirna. Ik en de miljonair. Ik en de jood. Ik was verliefd, misschien wel voor het eerst in mijn leven. Ze rook zoet, snapte mijn bizarre humor en antwoordde zo verassend dat ik me wel eens afvroeg of ze wel een vrouw was. Ik kon niet ophouden met praten over haar zijn en wilde elk moment van de dag weten wat ze dacht. Ik wilde haar omhelzen, met Ronald Giphart’s duizend armen.

27 Het waterbed

waterbed

Mirna had een waterbed. Het leidde me af. Het geklots van water deed me denken aan liefde bedrijven in de zee. De angst dat ieder moment iemand je op foto of video zet en je vooreeuwig op het internet stond met je blote kont in het water. Het waterbed maakte me week. Ik kreeg een gevoel van plassen, continue.

28 Huil, kind, huil

rook uit je bek

Ze was rijk. En neurotisch. Echt neurotisch. Ik werd er zelf neurotisch van. Ik hoefde maar een object in haar gigantische appartementencomplex in hartje Amsterdam te verzetten en Mirna zette het glimlachend terug.

Grappig, voor vijf minuten. Vervelend voor een hele avond. Zelfs mijn glas met drinken moest precies op het midden van het viltje staan. Ze verontschuldigde zich vaak. Maar ze werd kwaad toen ik mijn onderbroek enthousiast weggooide toen we aan het zoenen waren op haar bed en zij alleen nog maar gehuld in haar BH en slip klaar lag om genomen te worden op haar waterbed.

Kon ik weten dat mijn onderbroek op de vensterbank terecht kwam waar ze een aantal Disney beeldjes had staan, die daardoor 1 millimeter verplaatst werden door de vaart van mijn stukje textiel.

Toen ik het niet begreep, moest ze huilen. Het meest laffe wapen van de vrouw: de traan. Ik kon er niet tegen. Het maakte me zwak. Het liet me mijn verontschuldigingen aanbieden. Het liet me gedragen als een mietje. Ik zei sorry. Ze vergaf me. We hadden seks. Toen gooide ik het condoom naar de prullenbak, maar ik miste.

Opnieuw paniek. Gejank. Geschreeuw.

29 Herinner mezelf

Mirna: ‘Ben je niet bang dat de aarde morgen niet meer bestaat?’

Ik: Nee.

Mirna: ‘Ben je niet bang dat morgen al je familieleden omkomen bij een ongeluk?’

Ik: Nee.

Mirna: ‘Ben je niet bang dat je morgen een ziekte hebt waardoor je niet meer kan praten?’

Ik: Nee.

Mirna: ‘Ben je niet bang dat je in een diepe put valt en niemand langs komt om je te helpen, zodat je uiteindelijk sterft van de honger en eenzaamheid?’

Ik: Nee.

Mirna: ‘Ben je niet bang dat je morgen in een spuit stapt en daardoor AIDS krijgt zonder het te weten en daardoor al je andere bedpartners besmet en je er over tien jaar achterkomt dat iedereen AIDS heeft dankzij jou?’

Ik: Nee.

Mirna: ‘Vind je me gek?’

Ik: (Stilte)

30 Ik hoop dat je sterft

disney is stom

Mirna was het mooiste wat me ooit was overkomen, of zoiets.

Maar na drie weken kon ik het niet meer aan. Ze was een controlefreak. Alles moest goed staan, volgens haar wensen. De angst dat de morgen niet zou komen maakte haar gek. De gedachte dat ik iets deed wat mijn einde zou kunnen betekenen, verstikte haar.

Ze belde me acht keer per dag op om te checken of ik nog leefde. Ze smste drie keer per uur om zeker te weten dat ik ademde. Als ik niet opnam of niet terugsmste schakelde ze de politie in. Of erger. De politie.

Ik kon het niet meer aan. Ik ging twijfelen of het een show was die ze opvoerde. Ze zei zelf dat het de vlinders in haar buik waren. Als ze verliefd werd, kwam haar dwangneurose opzetten. Maar ik geloofde haar niet.

Ik had het idee dat ze me tot waanzin wilde drijven. Zodat ze kon zeggen:  "ZIe je wel, je bent niet perfect, je bent een psychopaat." Om vervolgens met iedereen te praten over haar ex, de psychopaat.

Eerlijk gezegd wist ik niet zo goed meer wat ik wel of niet moest geloven.

Sommige dagen was ze zoals ze was. Andere dagen leek ze iemand anders. Ik trok het niet.

31 Ze droeg een jurk

witte jurk

Daar ging ze. In haar witte jurk. Voordat ze vertrok had ze mijn kamer gesloopt, me uitgescholden en gezegd: ‘Zie je wel, ik wist het!’ Om nooit meer terug te keren in mijn leven. Het laatste wat ik van Mirna zag was haar witte jurk bij de bushalte, wapperend in de wind. Ze leek gelukkig, totdat ze mijn blik zag en woedend begon te kijken en midden op straat me nogmaals begon uit te schelden. Ik sloot mijn deur. Opgelucht.