DAVE

Dave had een zwak voor kleine vrouwen in strakke jurkjes.

Van die meiden die meer vanuit de polsen dan vanuit de heupen dansten. Zeg maar vrouwen die waren bestemd voor gasten die al vier jaar onafgebroken lang vier keer in de week bij een of andere 18-euro-per-maand sportschool hun lichaam uitdaagden.

Dave kon niet echt goed bewegen op de tonen van de speakers. Zijn lichaam was te smal waar het breed moest zijn. Als hij danste, was het een soort van hertje dat net na de geboorte op de poten kon staan en erachter kwam dat het daarmee kon huppelen. Niet dat het hem echt wat boeide.

Niet dat iemand er aanstoot aan nam. Op de dansvloer, als de lichten uit waren - was iedereen gelijk - of gewoon te dronken om naar Dave te kijken.

STEF

Stef had een zwak voor kleine vrouwen in strakke cocktailjurkjes. Spelend met z’n mobiel, nam hij foto’s van ze, als ze lachten om grapjes van een gespierde man, als ze een soepele beweging met hun polsen maakten.

Om deze ’s nachts al rukkend in bed terug te kijken. Stef ging niet voor uiterlijk. Hij ging voor de vibe. Hij wilde vrouwen volledig begrijpen. Wat ze dachten, voelden en wensten dit leven. Waar hun onzekerheden lagen en wie daar in het verleden voor verantwoordelijk was.

Meiden zagen deze aandacht niet echt als een vibe. Ze zagen hem meer als een tijdelijke beste mannelijke vriend.

Een buddy om bij uit te huilen als een of andere gespierde gast ze weer tot het bot toe had beledigd via WhatsApp. Gewoon een manvriend die het gedrag van mannen verklaarde, bijstuurde en het in perspectief plaatste.

Hij vond het niet zo heel erg om zo te zijn. Het vertrouwen dat hij binnen een mum van tijd opbouwde, bracht hem op plekken waar zoveel gasten van droomden. Op slaapkamers, damespaskamers en zelfs een keer het damestoilet van een hippe club genaamd Suïcidaal Circus. En altijd had hij zijn mobiel paraat.

Zoals dat ene meisje dat hem uitnodigde op haar slaapkamer in haar ouderlijk huis. Waar ze in zijn bijzijn haar jurkje uittrok en in BH, opgetrokken panty’s met daarboven een onderbroek, voor de spiegel ging staan en in diverse poses haar vet rondom haar middel inspecteerde. En zei: ‘God wat ben ik een zeekoe.’

Waarna Stef het ging ontkrachten. Een soort toneelstuk waar het einde allang van vast stond.

‘Nee, natuurlijk niet. Je bent hartstikke slank.’

‘Heus niet. Noem je deze vetrol slank? Lul niet zo stom.’

‘Jewel. Ik zou daar graag mijn tanden inzetten en willen zeggen hoe mooi je bent.’

‘Je wilt het vet eruit zuigen, niet? Als een bloeddorstige vetvampier.’

‘Ik zou jou nooit pijn kunnen doen.’

‘Echt? Je bent zo schattig Stef.’

En toen ze onopgemerkt bukte om een shirt uit haar lade te pakken, waardoor haar billen naar buiten gingen staan en de kuitspieren op spanning stonden, nam Stef foto’s. Zodat hij ’s avonds alleen, met de gordijnen open, in bed, kon rukken om zijn testosteronsniveau te verlagen.

Het ging tenslotte om de vibe.

JACQ

Jacq bewoog altijd uitbundig op de dansvloer om zich lekker te voelen voor de rest van de week. Ze zag het als haar sport.

De ontspanning die kwam was zo zalig. Zo kon ze de woedeaanvallen van haar aan MS lijdende moeder de rest van de week beter verteren. Ze was niet bezig met de ogen die bij haar kleine borsten bleven hangen. Of het gefluister van de meiden die wezen naar haar te korte rok met daaronder van die Dr. Martens met ongestrikte veters.

Jongens die tegen haar praatten keek ze aan met haar lichtblauwe ogen, terwijl haar lichaam onafgebroken door danste.

Haar lippen bleven op elkaar staan. Het was niet dat ze last had van de jongens, ze zag ze gewoon niet op een seksuele baltse manier.

Toen Dave haar aansprak bij de toiletten in Club Poison Ivy en zei: ‘Ik wed dat je er heel leuk uitziet met een neuspiercing en kauwgom in je mond’, liep ze langs hem heen zonder ook maar een seconde naar hem te kijken.

Het had iets arrogants, al was ze zich daar niet van bewust, toen ze de hoek om sloeg en toevallig een milliseconde recht in zijn ogen keek, voor ze uit zijn zicht verdween.

Don, een vriend van Dave, die het allemaal zag, tikte Dave op de schouder met zijn grote handen en hield niet op met lachen.

Zo’n lach die door merg en been ging en een gezicht alleen maar roder en roder werd en dat gevoel van totale vernedering en wensen dat je nooit was geboren nog erger werd.

Zelfs Dave, die al zo vaak in zijn hemd was gezet in zijn en leven en al zo vaak was uitgelachen door Don, had het idee dat dit hem raakte. Niet de schaamte of het idee dat hij als man niet goed genoeg was voor een vrouw als Jacq.

Nee, dat helemaal niet. Daar had hij mee leren leven. Het was het gevoel dat hij volledig onzichtbaar was voor Jacq. Ondanks zijn blonde manen, zijn hertendans en lompe opmerkingen, ging hij niet onopgemerkt door het leven.

Hij was altijd aanwezig. Je kon hem niet niet negeren.

Hoeveel blauwtjes hij ook liep, hoe vaak zijn grappen niet werden begrepen. Hij werd gezien. Jacq gaf hem voor de tweede keer in het leven dat holle zware gevoel dat hij van binnen stierf omringd met vreemden.

Zoals toen zijn moeder met een ene Johan thuiskwam. Een Brabantse volmondige bierdrinker met twee zonen die vonden dat hij te lelijk was om met de Playstation te spelen.

Toen Dave in de tuin ruzie kreeg met een van de zonen om wie de schep in de zandbak mocht gebruiken, kwam Johan naar buiten, schreeuwde dat zijn zonen ji jitsu konden en dit altijd mochten gebruiken om zichzelf te verdedigen. Waarna hij de schep losliet.

En de jongens vijf minuten later, uit het zicht van iedereen, de schep over de schutting richting de buren gooiden. Dave sloot zich voor dagen gefrustreerd op, op zijn kamertje en toen zijn moeder na twee dagen op zijn bed ging zitten en met een diepe zucht zei: ‘Vertel.’

En Dave zei dat Johan stom was, begon zij met een monotone stem een verhaal af te draaien hoe goed hij wel niet voor hen twee was en dat Dave dat op een later moment in zijn leven beter zou begrijpen.

Dat gevoel, dat hij er niet eens toe deed voor zijn moeder. Dat was ook wat Jacq met hem deed. Zoveel meiden passeerden hem dagelijks zonder naar hem te kijken, maar de manier waarop Jacq niet keek, kwam zo anders over en gaf hem zo’n hol verstompt gevoel van binnen.

Foto via Christina Altieri