Ik had dagen tegen het gesprek op gezien. Ik wilde niet in huilen uitbarsten voor haar neus, nadat ik de woorden ‘laten we ermee stoppen’ zou uitspreken. Ik wilde haar niet zien huilen.
Mijn ma had gelijk. Mijn relatie met Yara was een en al onduidelijkheid. Dat lag zoals gewoonlijk meer aan mij dan aan haar.
Ze huilde niet eens toen ik het vertelde.
Ik ook niet.
Yara knikte begrijpelijk. Ze zei: ‘Oké. Dit is het dan. Jammer wel, toch?’
‘Jammer ja.’
‘Ik had graag je moeder ontmoet, wel.’
‘Ach.’
‘Ik mis je nu al Charlie.’
‘Ik jou ook Yara.’
We dronken nog een bakje zwarte thee. Knuffelden elkaar intens. Toen zei ik ‘ik ga’.
‘Is goed.’
‘Doei.’
‘Doei.’
Ik sloot de deur van haar kamer. Ik liep de trap af. Zo snel mogelijk. Weg uit dit huis. Het moest zo snel mogelijk een herinnering worden.
Al wandelend naar de bushalte kwamen de tranen.
Een hoop tranen.
Mijn neus stroomde tegelijkertijd vol.
Ik dacht voor even dat zij het was. Ook al gedroeg ik me niet zo.
Ik dacht het echt.
Zij was ‘het’.
Bij de bushalte zat een vrouw in het hokje met haar handtas op haar schoot. Ze staarde me aan. Het deed me even niets.
Zelfs niet toen een jonge meid in een knalrode jas naast me kwam en haar hand op mijn schouders legde.
‘Ik dacht dat jongens niet huilden’, zei ze toen.
Ik haalde mijn neus op en slikte het snot weg.
‘Waarom zeg je dat?’, vroeg ik toen.
‘Of is er iemand doodgegaan? Gecondoleerd dan.’
‘Dood? Misschien haar hart’, zei ik.
‘Wat?’
‘Haar hart is dood.’
‘Dat klinkt romantisch op een duistere manier.’
‘Vind je?’
‘Ja. Ben je een vampier? Zuig jij het leven uit mensen?’
Ze keek me zo vol medelijden aan. Ik had even het idee dat ze naar een andere persoon keek dan hoe ik mezelf zag.
‘Ik weet niet zo goed meer wat ik ben en wat ik wil zijn’, zei ik toen.
‘Goh. Ik zou wel een peuk lusten. Heb jij peuken bij je?’
‘Ik rook niet meer.’
Door Yara.
‘Een mooie avond om opnieuw te beginnen toch?’
‘Wil je me soms dood hebben?’
‘Niet vandaag’, zei ze. ‘Heb je haar hart echt gebroken?’
‘Ik denk dat ik vooral haar teleurstellende beeld in mannen opnieuw heb bevestigd.’
‘Ben jij verantwoordelijk dan voor al het mannengedrag in de wereld?’
‘Nee?’
‘Jammer. Ik heb nog wel een appeltje te schillen met de mannen in deze wereld. Zou toch fijn zijn dat ik het met een iemand kon bespreken. Weet je wel. Als een afrekening.’
‘Ik weet niet of liefde ingewikkeld is of dat ik het ingewikkeld maak.’
‘Ik voel je. Geloof me. Ik val op onbereikbare types. Letterlijk onbereikbaar. Je weet wel. Die in een relatie zitten of smoorverliefd zijn op iemand anders. Ik ben zo zielig. Ik maak het zo ingewikkeld.’
‘Welkom bij de club dan maar’, zei ik.
‘Hoe heet je eigenlijk?’
‘Charlie.’
‘Charlie West? Van Psycho killer?’
Vrouwen wisten mijn naam. Dat was geen verassing.
‘Ja’, zei ik.
‘Ik was laatst nog op Lost boyz-fest. Die heb jij toch georganiseerd?’
‘Ik was een van de organisatoren ja.’
‘Dat was een gaaf feestje man. Echt geweldig.’
‘Hoe heet jij?’
‘Noor.’
EINDE
Update juni 2020:
Het verhaal van Yara en Charlie gaat door. Ze komt voor in de verhalenreeks 'Charlie op kantoor', gestart in januari 2020. Hier beginnen.
🚬Je leest een verhaal uit de reeks Charlie
📖 Mijn nieuwste boek is op 1 november 2018 uitgekomen: > Ze volgt me niet terug
📗 Ik heb een boek over Charlie geschreven: > Vrouwen die Charlie haten
📜 Bezoek m'n store met posters en boeken en stickers
📷 Foto via Taila Forbes
Volg me via 📞WhatsApp. 1 op 1. Geen groepschat. Als ik wat geschreven heb, app ik je de link.
Doe dit en doe het goed:
- Voeg het nummer 06-44796441 toe aan je contactpersonenlijst
- Stuur vervolgens 'confetti AAN' met je voornaam naar mij of klik op deze link
- Verwijder dit nummer nooit en te nimmer uit je adresboek. Anders ontvang je geen appjes.
Als je er geen zin meer in hebt, app je me met de zin: 'Het is UIT'.
Comments