Yara had een donkere kant. Ik wist niet dat ze die had. Zo kwam ze helemaal niet over de eerste paar keer dat we bij elkaar waren. Al verraadde haar cynisme misschien wel iets. En haar iets te donkere eyeliner ook wel. Misschien verraadde haar hele bij mij zijn wel iets...

Ik hield van mensen met een donkere kant. Ik had het idee dat zij zich qua gevoelswereld dichter bij de absolute waarheid bevonden. Zij beseften dat niets in dit leven er echt toe deed.  Helemaal niets. Gedachtes die ik zo min mogelijk uitsprak, omdat er niet genoeg woorden bestonden om dit duidelijk uit te leggen aan anderen. Het zat ‘m in de nuance... Als iemand de nuance niet begreep, sloegen dit soort zinnen gewoon nergens op.

Veel mensen bekeken de wereld door een roze bril. Dat was oké. Niet te veel nadenken kon een zegen zijn. Sommige mensen bekeken de wereld door de klaagbril: niets of niemand was ooit goed genoeg. Leek mij zonde van de energie, maar toch.

Ik bekeek de wereld door de laten-we-alles-overdenken-bril.

Het had zo zijn nadelen, deze eigenschap. Maar ik zou ook niet zonder kunnen, denk ik. Al was dit net zo’n suffe uitspraak als wat ex-verslaafden deden. Ze waren blij dat ze heroïne hadden geprobeerd, ook al had dat hun hele leven verwoest. Ze konden het niet over hun lippen krijgen om te zeggen dat ze, als ze alles konden terugdraaien, er nooit aan zouden beginnen.

Ze maakten een denkfout.

Als je niet wist wat het was, kon je het ook niet missen.

Als ik niet wist wie Yara was, dan was me dit nooit overkomen.

Ze was geen fijn persoon om bij te zijn als ze in een donkere wolk zat.

Ze had zich een aantal dingen aangeleerd die erop neerkwamen dat ze de mensen die het dichtst bij haar stonden, het meeste pijn ging doen.

Normaal gesproken zou ik na tien minuten al zo klaar zijn met een vrouw.

Tot ziens en de tyfus.  

Nu kon ik het niet.

Nu onderging ik de horror. Volledig.

‘Je houdt niet van me. Je neukt me om m’n kontje. Wat doe ik hier. Wat doe jij hier. Ga weg. Blijf. Haal eten voor me. Ik hoef het niet. Laten we blowen. Waarom maak je me verslaafd aan wiet? Laten we zuipen. Ik word zo treurig van drank. Waarom wil je dat ik me zo treurig voel?’

Ik wist niet hoe ik moest reageren. Ik wist niet wat ik kon doen. Waarschijnlijk niets?

Toch probeerde ik alles.

Haar verzorgen. Haar negeren. Haar zoenen. Haar betasten. Haar negeren. Met haar wandelen. Met haar blowen. Films met haar kijken. Haar negeren.

Niets fleurde haar op.

Toen ik het bijna op begon te geven, belde ze me op en zei dat het wel weer ging.

Twee dagen later was ze weer de oude.

Het was een fucking metamorfose en ik was meteen alle ellende van afgelopen dagen vergeten. Ik was zo intens blij dat ze weer de normale Yara was.

Het was een illusie. Natuurlijk was het een illusie. Wie hield ik nou echt voor de gek? Mezelf?

Ha. Mezelf.

Want het kwam terug. Om de zoveel weken. Keihard terug.

Soms duurde het maar een avond. Soms een weekend. Soms een hele week. En het verdween ook weer als sneeuw voor de...

Ik had het idee - elke keer als we samen zo’n periode hadden overleefd – dat we dichter bij elkaar kwamen. Dat onze relatie dieper en intenser werd dan hij al was.

Dat we elkaar beter begrepen, meer voor elkaar voelden. Dat we samen de wereld beter aankonden.

Ik hield mezelf voor de gek.

Het putte me uit. Ze was onvoorspelbaar. Ik hield ervan. Ik ging eraan onderdoor. Ik sliep slecht. Ik wist niet wat ik kon verwachten. Het maakte me onrustig. Het maakte me in de war.

Ik kon het niet elke keer gebruiken. Ik had mijn eigen doelen in het leven. Ik had überhaupt mijn eigen leven. Op deze manier werd zij mijn leven.

Ik kon niet elke keer al mijn energie aan deze donkere duistere put verliezen. Ik mocht niet al mijn tijd aan haar kwijtraken. Ik verloor mijn andere leven op deze manier.

Mijn vrienden. Mijn baan. Mijn feestjes. Mijn identiteit.

Maar wat bleef er van mij over als zij er niet meer was? Was dan alles voor...?

Ja?

Ja.

Waarschijnlijk.

Ik moest de sleutel vinden. Ik moest het juiste evenwicht vinden tussen aandacht geven en haar negeren. Er moest iets zijn waardoor ze zich minder alleen en minder kut voelde.

Het moest.

Ik was geen psycholoog.

Geen therapeut.

Ik was Charlie.

Maar misschien wist ik wat al die wijze mensen niet wisten.

Misschien wist ik iemands ziel aan te raken en iemand in te laten zien dat zijn gedachtes en gevoelens stom waren. Misschien kon ik zorgen voor een wonder.

Zodat Yara ooit op mijn begrafenis kon zeggen: ‘Charlie heeft mijn leven veranderd. Charlie heeft me gered van mezelf. Dat is nog nooit iemand gelukt.’

Ja.

#goals

📷Volg me op Instagram
🚬Je leest een verhaal uit de reeks Charlie

Dit zijn twee boeken die ik heb geschreven

🚬Je leest een verhaal uit de reeks Charlie
📖 Ik heb een boek geschreven: > Vrouwen die Charlie haten
📗 Ik heb enkele blogs gebundeld in een boek: > Digital love
📜 Bezoek m'n store met posters en boeken
📞 Laten we appen (en ontvang een appje bij het volgende verhaaltje) >
🌌1 november 2018 verschijnt na 2,5 jaar schrijven mijn nieuwe boek Ze volgt me niet terug. Meer weten? Laat je e-mailadres achter en ontvang wekelijks exclusieve updates over het boek.
📷 Foto via @mr_levi

Volg me via 📞WhatsApp. 1 op 1. Geen groepschat. Als ik wat geschreven heb, app ik je de link.

Doe dit en doe het goed:

  1. Voeg het nummer 06-44796441 toe aan je contactpersonenlijst
  2. Stuur vervolgens 'feest is AAN' met je voornaam naar mij
  3. Verwijder dit nummer nooit en te nimmer uit je adresboek. Anders ontvang je niks.

Als je er geen zin meer in hebt, app je me met de zin: 'Het is UIT'.