Ditmaal was het serieus.

Het kwam sneller terug dan verwacht.

Haar zelfverzekerdheid en zelfstandigheid was zo aantrekkelijk.

Maar ze raakte elke keer zo van slag door de kleine dingen in het leven waar ze geen invloed op had. Treurig.

Ze werkte als receptioniste bij een groot kantoor. Ze vond de baan niets, want de manager stelde hoge eisen aan het personeel.

Excelleren. Excelleren. Excelleren.

Overwerken. Overwerken. Overwerken.

Ze haatte haar baan. Ze haatte haar manager.

Waarom was ze dan zo van slag als hij dreigde haar te ontslaan? Ze had het geld niet per se nodig. Ze had zo weer een andere baan. Het voegde ook niets toe aan haar cv. De collega’s waren haar vrienden niet.

Nu zat ze weer in een depressie… Door een dreigement van haar manager.

Onbegrijpelijk.

Ik probeerde haar nog op te fleuren met mijn humor en mijn lul.

Helaas.

Ik was het zat, dus negeerde ik haar appjes, telefoontjes en mailtjes voor 24 uur. Toen negeerde ze mij, voor dagen. Ze had me op elk social media account geblokkeerd. Ze weigerde zelfs haar voordeur open te doen toen ik schreeuwde ‘laten we praten dan, als normale mensen’.

Wij waren geen normale mensen.

Wij moesten steeds vaker onze stem tegen elkaar verheffen om begrepen te worden.

Wij moesten zelfs objecten naar elkaar gooien om te laten zien hoe erg we onze dreigementen meenden.

Wij moesten elkaar zelfs negeren om te laten zien hoeveel we van elkaar hielden.

Het was een spel.

Zo moest liefde blijkbaar zijn.

Ik wilde haar.

Ik wilde haar niet.

Blijf.

Ga weg.

Kom terug.

Blijf voor altijd.

Kom nooit meer terug. Maar denk wel nog even aan me.

Houd van me. Dan houd ik ook van jou.

Ook zij begon in haar argumentatie woorden als ‘nooit’ en ‘altijd’ te gebruiken.

Onze relatie ging een verkeerde kant op en ik wist niet hoe ik het moest stoppen.

Het waren zulke suffe, nietszeggende argumenten die we naar elkaar toe schreeuwden. Het stond zo ver af wat we echt voelden voor elkaar en hoe we dachten over onszelf.

Als ik er rationeel over nadacht, deden we elkaar meer pijn dan dat we elkaar liefde konden geven.

Als we elkaar meer pijn deden dan wat anders, dan zouden we toch gewoon moeten stoppen?

Ja, maar, ja maar, ja maar.

Hoe dan?

Hoe moest ik stoppen?

Nooit meer haar liefde.

Nooit meer haar soep.

Nooit meer haar aandacht.

Nooit meer haar handen door mijn haren.

Nooit meer tot vier uur ‘s nachts praten over films en boeken en weet ik veel wat.

Nooit meer Yara.

Ik was nog niet klaar voor nooit meer Yara.

Ik was er misschien wel nooit klaar voor.

Ik heb drie boeken geschreven

🚬Je leest een verhaal uit de reeks Charlie
📖 Ik heb een boek geschreven: > Vrouwen die Charlie haten
📗 Ik heb enkele blogs gebundeld in een boek: > Digital love
🌌1 november 2018 verschijnt na 2,5 jaar schrijven mijn nieuwe boek Ze volgt me niet terug. Bestellen doe je > hier.
📜 Bezoek m'n store met posters en boeken
📞 Laten we appen (en ontvang een appje bij het volgende verhaaltje) >

📷 Foto via @danko_max

Volg me via 📞WhatsApp. 1 op 1. Geen groepschat. Als ik wat geschreven heb, app ik je de link.

Doe dit en doe het goed:

  1. Voeg het nummer 06-44796441 toe aan je contactpersonenlijst
  2. Stuur vervolgens 'feest is AAN' met je voornaam naar mij
  3. Verwijder dit nummer nooit en te nimmer uit je adresboek. Anders ontvang je niks.

Als je er geen zin meer in hebt, app je me met de zin: 'Het is UIT'.