We lagen op mijn bed.
Naakt.
Zij met haar hoofd aan het voeteneinde. Ik met mijn hoofd bij de kussens.
Tachtig procent van onze tijd samen lagen we naakt.
‘Je bent zo stil’, zei Yara na een lange stilte.
‘Nee hoor’, zei ik. ‘Ik heb gewoon niets te zeggen.’
‘Echt. Jouw humor’, zei Yara met een cynische ondertoon.
Ik zweeg.
‘Is er wat?’, vroeg ze toen.
‘Je vraagt normaal nooit of er wat met mij is.’
‘Nooit. Altijd. Zulke suffe woorden. Ik wil niet zo’n relatie waarin we elkaar verwijten maken met nooit en altijd Charlie. En nu hebben we zo'n relatie.’
‘Echt niet.’
‘Jewel! Je zei: je vraagt nooit of er wat met mij is. Dit is het begin van het einde. Echt. Van nu af gaan we down the hill. Ik vind dit echt erg. Een dieptepuntje wel.’
‘Vat onze relatie tot deze opmerking eens samen dan’, zei ik.
‘220x140 centimeter.’
‘Ja hè? We neuken te veel. En tussendoor praten we wat. Eten we wat. Verder doen we niks eigenlijk. We maken geen plannen. We ondernemen niets.’
‘I want to talk like lovers do’, zei Yara.
‘Wat?’
Ze begon te zingen: ‘Here comes the rain again. Falling on my head like a memory. Falling on my head like a new emotion. I want to walk in the open wind. I want to talk like lovers do. I want to dive into your ocean. Is it raining with you.’
‘Sjezus. Je kan echt zingen’, zei ik.
‘Ik wilde vroeger zangeres worden.’
‘En toen.’
‘Iedereen in mijn klas wilde zangeres worden, meedoen met The Voice, Idols, Holland’s got talent. Ik wilde niet zoals iedereen zijn', zei ze.
‘Waarom niet?’
‘Omdat ik op zoek ben naar mijn beste ik. Wat de meerderheid doet is niet per se het beste voor mij. De meerderheid heeft niet altijd gelijk.’
‘Oké’, zei ik verward.
Ik kon haar soms zo moeilijk volgen.
‘Snap je ‘m? Want de meerderheid in mijn klas wilde zangeres worden om beroemd te zijn. Om bijzonder gevonden te worden.’
‘En waarom wilde jij het worden dan?’
‘Als ik zing vergeet ik even wie ik ben en waar ik sta. Omdat het me intens gelukkig maakt, het zingen.’
‘En nu?’
‘En nu niks.’
‘Heb je je wel eens opgegeven voor zo’n talentenshow?’
‘Ik heb hun erkenning niet nodig om te weten of ik kan zingen of niet. Ik hoef de bevestiging dat ik de X-factor wel of niet heb, niet. Het is niet mijn wedstrijd. Ik wil niet meedoen aan die ratrace. Ik wil niet hopen op hun goedkeuring, die ik toch niet ga krijgen. Ik wil winnen, maar wel onder mijn eigen voorwaarden, in mijn eigen competitie, met mezelf als jurylid. Ik heb ze niet nodig.’
‘Je hebt niemand nodig.’
‘Dat zei ik niet.’
‘Zo klonk het wel.’
‘Als, als ik echt als zangeres zou gaan leven, zou ik mezelf leren gitaar spelen. En dan zou ik de wereld rondtrekken. Van kroeg naar kroeg. Van bar naar bar. Zingen, gitaar spelen, bier drinken, slapen en weer doorreizen. Ik zie het verschil niet tussen optreden in een stadion van 50.000 mensen of voor tien mensen in een bar. Het gaat me om het zingen en om de vrijheid die daarbij komt kijken. Ik heb geen miljoen euro nodig. Of 300.000 abonnees op m’n YouTube-kanaal. Gewoon, genoeg geld om te kunnen eten en te kunnen slapen. Dus als ik echt mijn passie zou volgen, ging ik niet depressief zitten doen omdat er geen stoel voor me was gedraaid. Dan ging ik zelf rondreizen als artiest.’
‘En waarom ben je dat niet gaan doen dan?’
‘Omdat ik lui ben Charlie’, zuchtte ze hard. ‘Ik ben gehecht aan mijn kamertje en aan mijn bed en aan mijn leventje hier in Utrecht. Ik denk niet dat het leven als een zangeres on the road mij echt echt echt gelukkig maakt. Wat me doet beseffen dat ik waarschijnlijk toch nooit echt echt echt zangeres wilde worden. Misschien was ik verliefd op dat idee van de hele dag zingen.’
‘En wat wil je dan wel bereiken?’
‘Een gematigd leven.’
‘Echt?’
‘Hoe ik leef zegt toch niets over wie ik ben als persoon? Ik vind mezelf niet gemiddeld. Ik denk niet gemiddeld. Ik doe niet gemiddeld. Ik kleed me niet gemiddeld. Maar ik kan toch een eigen tuintje, zoontje en hondje in een vinex-wijkje willen?’
‘Denk je?’
‘Jij dacht dat al die dingen iets over je persoonlijkheid zeiden?’
‘Het zegt wel iets over de mensen die ik veracht. Of nou ja, hun lifestyle’, zei ik.
‘Tegen wie zet je je dan af? Aan wie wil je zo graag bewijzen dat jij zo niet bent? Wees gewoon jezelf en let niet zo op anderen.’
‘Dat is je advies?’
Ze gaf me de hele dag door advies. Als onze relatie ooit ging eindigen, was dit iets waar ik blij was vanaf te zijn. Om het vervolgens drie jaar later enorm te missen als ik terugdacht aan onze relatie.
‘Ja!’, schreeuwde ze als antwoord en lachte daarna poeslief.
‘Ik wil nu dingen zeggen als dat ik altijd mezelf ben en nooit op anderen let en het me niet boeit wat ze van me vinden, maar dan ben ik me aan het verdedigen. Ik wil me niet verdedigen’, zei ik.
‘Want dat maakt je zwak’, zuchtte ze nog harder.
‘Ja.’
‘Je bent zo voorspelbaar Charlie.’
Ik antwoordde niet meer.
Na een tijdje vroeg ze: ‘Maak ik je gelukkig?’
‘Te simpele vraag. Omdat een ja of nee zoveel uitsluit.’
‘Sukkel. Lul niet. Je durft ‘m niet te beantwoorden.’
‘Jewel. Ik zeg alleen dat de vraag te veel uitsluit. De ‘ja’ en ‘nee’ zegt te weinig.’
‘Oké. Denk je dat ik je gelukkig maak?’
‘Ja’, zei ik maar.
‘Voel je je gelukkig met mij omdat je denkt dat ik je gelukkig maak?’
‘Waarschijnlijk.’
‘Maak ik je ook wel eens ongelukkig?’
‘Ja.’
‘Ben je bang om me te verliezen?’
‘Nee.’
‘Ben je bang voor het verdriet dat je krijgt als je me verliest?’
‘Ja.’
‘Zie? Zo moeilijk was dit toch niet?’
‘Simpele vragen, simpele antwoorden’, zei ik.
‘Simpel meisjes willen simpele antwoorden.’
‘Jij bent alles behalve simpel’, zei ik.
‘En ik neuk ook nog goed. Toch?’ Ze keek me ondeugend aan.
Ze wilde dat ik ja zei, dus zei ik ‘Ja.’
‘Dat had je niet achter me gezocht hè?’
‘Nee.’ Toen vroeg ik: ‘Waarom ben je bij mij?’
‘Daar antwoord ik niet op.’
‘Waarom niet.’
‘Omdat het een te moeilijke vraag is. Stel me een simpele vraag.’
‘Ik krijg hier echt een naar gevoel van’, zei ik.
‘Oké’, zei ze.
‘Nu doe je net alsof je je boven mijn gevoel zet’, zei ik.
‘Oké Charlie. Wat jij wil.’
‘Waarom doe je nou zo?’
‘Hoe?’
‘Als jij je kut voelt doe ik toch ook nooit zo? Nou ja. Soms. Maar dat helpt ook niet echt.’
‘Je zei weer nooit.’
‘Boeiend.’
‘Je hebt gelijk Charlie’, zei ze. ‘Vertel. Waarom heb je het idee dat ik me boven je stel? Helpt het als ik zeg dat ik dat niet zo bedoelde en ook niet zo ervaar en dat het me spijt als het zo overkwam?’
‘Nee.’
‘Charlie.’
‘Ja.’
‘Houd je nog een beetje van mij?’
‘Ja.’
‘Op een schaal van 1 tot een miljoen, hoeveel?’
‘Triljoen’, zei ik nors.
‘Je kan best lang in dingen blijven hangen.’
‘Jij ook.’
‘We lijken te veel op elkaar’, zei ze.
‘Laten we eens wat leuks doen dan.’
‘Zoals wat?’
‘Ijsje halen?’
‘Zoals lovers doen?’
‘Ja.’
‘Ik heb geen zin om me aan te kleden’, zuchtte ze.
‘Doe nou niet zo flauw Yara. Ik wil gewoon deze kamer uit.’
‘Zie? Jij wil ook dat burgerlijk leventje. Hand in hand naar de ijssalon.’
‘Ja.’
‘En dan bestel ik jouw lievelingsijs. En jij betaalt dan, als een echte man.’
‘Gaan we nog of wat?’
‘Geef me vijf.’
‘Vijf.’
Dit zijn twee boeken die ik heb geschreven
🚬Je leest een verhaal uit de reeks Charlie
📖 Ik heb een boek geschreven: > Vrouwen die Charlie haten
📗 Ik heb enkele blogs gebundeld in een boek: > Digital love
📜 Bezoek m'n store met posters en boeken
📞 Laten we appen (en ontvang een appje bij het volgende verhaaltje) >
🌌1 november 2018 verschijnt na 2,5 jaar schrijven mijn nieuwe boek Ze volgt me niet terug. Meer weten? Laat je e-mailadres achter en ontvang wekelijks exclusieve updates over het boek.
📷 Foto via Tatiana Mertsalova
Volg me via 📞WhatsApp. 1 op 1. Geen groepschat. Als ik wat geschreven heb, app ik je de link.
Doe dit en doe het goed:
- Voeg het nummer 06-44796441 toe aan je contactpersonenlijst
- Stuur vervolgens 'feest is AAN' met je voornaam naar mij
- Verwijder dit nummer nooit en te nimmer uit je adresboek. Anders ontvang je niks.
Als je er geen zin meer in hebt, app je me met de zin: 'Het is UIT'.