Als je beste vriend vanwege mentale struggles niets meer van zich laat horen (en je dit stom vindt)

Ik weet dat het niet goed gaat met Amber wanneer ze dagen niet reageert op mijn appjes.

Als een week later het tweede vinkje ook uitblijft, weet ik waar ze is.

Diep in de mist.

Ik neem het haar niet kwalijk dat ze me negeert. Want ik ben daar ook vaak geweest.

Het is zo’n zwaarte die maar niet weg wil trekken. En elke dag die volgt, wordt het vager en vager in je hoofd.

Je leeft wel, maar je voelt nauwelijks de noodzaak om de deur uit te gaan. Laat staan met mensen praten. Laat staan met mensen appen.

Het is niet eens leven per dag. Het is leven per uur.

Het is ook niet dat je geen contact wil. Maar wat valt er te zeggen tegen anderen als je je zo voelt?

Helemaal niets.

Dus ik begreep Amber helemaal.

Oké.

Wacht.

Dat is dus eigenlijk niet waar.

Ik snapte het wel, maar accepteren?

Er was een tijd dat ik het Amber wel kwalijk nam, dat ze me tijdens deze periodes negeerde.

Dat ze anderen negeerde, oké. Maar dat ze mij negeerde? We waren toch een uniek duo van gevoelige mensen? Wij tegen de rest van de wereld?

Ze zou op z’n minst mij moeten toelaten tot haar duistere gedachten.

Dus ik stuurde appjes als ‘ben je oké?’ en ‘laat even wat van je horen dan’ en ‘ik denk aan je’ en ‘best irritant deze stilte’ en ‘heb ik soms iets misdaan ofzo?’

En toen, als een soort laatste wanhoopsdaad, stuurde ik maar memes door in de hoop op een reactie.

Tot ik zag dat er maar één vinkje bleef staan.

Het duurde even tot ik besefte dat deze frustraties niet om haar gingen, maar om mij. En dat mijn gedrag niet heel helpend was.

Als je niet lekker in je vel zit, dan heb je genoeg aan jezelf. Dus waarom drong ik me dan zo irritant op?

Was het mijn eigen eenzaamheid die sprak? Of die altijd maar aanwezige angst dat mensen me zonder reden zullen verlaten?

Natuurlijk lag haar stilte niet aan mij.

Niemand hoeft zich te verklaren of te verontschuldigen als het even niet gaat.

Ook niet aan je melancholische tweelingziel.

Toen ik dit eenmaal doorhad, veranderde er iets in mijn hoofd.

Ik schreef een tekstje voor haar. Uit het diepste van mijn zijn.

En ik stuurde het haar per mail.

Dit was de tekst:

Ik hoop dat je gedachten lief voor je zijn

Ik hoop dat je gedachten lief voor je zijn.

Dat ze zien wat ik in jou zie.

Dat ze vertellen wat ik tegen je wil zeggen in je oor.

Vol lof, liefde en manie.

Ik hoop dat je gedachten je niet naar beneden praten.

Je niet te veel helpen herinneren aan tijden waar je niet meer aan wil denken.

Je niet wijsmaken dat je iets bent wat je niet wil zijn.

Ik hoop dat ze je helpen.

Je verrassen.

Je inspireren.

Je laten lachen.

En soms een beetje laten huilen.

Maar vooral dat je gedachten je liefkozen.

Zoals jij anderen liefhebt.

Zoals je mij liefhebt.

Elke dag weer.

Ik ga hier verder op in in mijn boek Ik hoop dat je gedachten lief voor je zijn.