‘Allright people. Goedemorgen’, zei Henry.

Strak in Armani-pak, haren strak naar achteren gekamd, geen baardstoppel te bekennen op zijn gezicht. Jonger dan ik. Ouder dan Larissa.

Hij knipte met zijn vingers naar Larissa.

Dit was de eerste keer dat hij een stap in dit kantoor zette sinds we hier zaten. ‘Wil je alsjeblieft je tas, je make-up en je Starbucksbeker van het bureau af halen? Dankjewel.’

Sinds een jaar was hij manager operatie. Het maakte hem zo trots, bovenaan een hiërarchie staan. Als een aap met zeven lullen.

Het maakte hem arroganter met de dag. Dit was geen gast die het deed om een verschil te maken. Dit was een gast die zijn hele leven ging besteden om deze macht vast te houden.

Larissa haalde haar spullen van het bureau, zocht oogcontact met me en rolde met haar ogen.

‘Listen up. We’ve got a problem. De betaalrun van vannacht is niet goed gegaan. Ik herhaal: niet goed gegaan. Waarschijnlijk heeft het te maken met de systeemproblemen van vorige week. Comprendo? Een snelle inventarisatie leert dat er een aantal betalingen wel goed zijn afgeschreven. Ik herhaal: een aantal wel. Daarom wil ik dat jullie je volle bakjes teruggeven aan Joey en vanaf nu de betaalrun volledig gaan nalopen. Bueno?’

‘Je bedoelt de volledige betaalrun?’, vroeg ik.

‘Dat zijn er meer dan tienduizend’, zei Larissa.

‘Fijn dat jullie me zo goed begrepen hebben. Dat doet me goed’, zei Henry, die zijn kin nog meer naar boven bewoog. ‘Dus. Actione?’

‘Als in nu?’, vroeg Larissa.

‘If not now, when?’ zei hij.

‘En het moet vandaag af?’, vroeg ze toen.

‘Als in nu ja. Vandaag. Voor 12 uur vannacht. Si. Hoe sneller dit klaar is, hoe sneller jullie naar huis kunnen.’

‘Naar huis kunnen?’

‘Heb je plannen vanavond? Bel die maar af dan.’

‘Oké’, zei ik.

Larissa zuchtte drie keer hard en draaide zich toen om naar haar pc-scherm.

‘Wil je daar nog wat over zeggen?’ Hij keek Larissa streng aan.

Ik zag Larissa op haar lippen bijten. Dit ging ze niet volhouden. Ze kon haar mening nooit lang voor zich houden.

‘Nee hoor’, zei ze.

‘Mooi. Ik wil over anderhalf uur een verslag krijgen hoe het ervoor staat. Si? Een mailtje is voldoende. Stuur jij me die mail Peter?’

‘Dat kan ik ook wel doen hoor’, zei ze toen.

‘Wil je alsjeblieft niet zo’n toon tegen me aan slaan? We staan niet in de club, ja?’

‘Sorry hoor.’

Toen vertrok hij.

‘Hij is wel je manager’, fluisterde ik naar Larissa toe.

‘Flikker toch op Peter. Hij doet dit alleen maar omdat ik niet op zijn flirts inging bij het koffiezetapparaat vorige week. De eikel.’

‘Oh? Wat dan?’

‘Hij zei: “Hoe was je weekend? Wat zie je er goed uit. Ik heb het hele weekend gezeild met vrienden op het IJsselmeer. Als je goed je best doet mag je volgende keer misschien wel mee.” Ugh. Walgelijk toch?’

‘Wel beetje ongepast ja’, zei ik.

‘Beetje? Beetje? Ik vond het wel sexy eigenlijk. Iemand hoger in rang die mij versiert. Het heeft wel wat. Toch?’

Ze bewoog met haar schouder heen en weer en tuitte haar lippen.

‘Oké. Even serieus nu’, zei ik.

‘Oh shit. Nu wordt het echt serieus hè?’

‘Larissa! Kom op. We moeten die betaalrun nalopen. Begin jij bij de oneven? Pak ik de even. Of zal ik onderaan beginnen en jij bovenaan? Misschien wel beter. Dat doen?’

We begonnen beiden met frisse moed, maar na een uur had ik al geen zin meer. Het was zo saai dit. En nu wilde hij ook nog dat we gingen overwerken.

Niet dat ik veel te doen had vanavond, maar ik wilde geen minuut langer dan 8 uur in dit gebouw zijn. Het trok me leeg. Het maakte me passief en soms een beetje depri. Larissa was de enige reden dat ik hier kwam. Zij liet me nog dingen voelen zoals ergernis.

‘Moeten we echt overwerken?’, vroeg Larissa toen.

‘Dit krijgen we nooit voor 20.00 uur af. Dit is echt waardeloos’, zei ik.

‘Maar ik moet vanavond dingen doen’, zei ze.

‘Wat voor dingen?’

‘Gewoon. Chillen.’

'Chillen?'

'Netflix & chill. Als dat je wat zegt.'

'Nee.'

'Vroeger ging je naar de kermis met je geliefde. Handje vasthouden. Suikerspin eten. Samen in de draaimolen zonder vloer. Nu is het gewoon een serie op Netflix opzetten en dan keihard neuken!'

Ze hield ervan om me te shockeren met haar taalgebruik. Ik probeerde er niet op in te gaan. Ik moest het negeren. Tot tien tellen.

'Dat is wat technologie ons heeft gebracht. Via een app onze geilheid uitspreken. In plaats van met klamme handjes op date gaan', zei ik.

'Leve abortus', zei ze.

'Wat?'

'Alsof er na een bezoekje aan de kermis niet geneukt werd!'

'Gewoon tongen', zei ik.

'Geloof je het zelf Peter?'

'Een voordeel als je hier blijft vanavond. Na 18.00 uur krijg je meer betaald.'

‘Oh shit. Helemaal niet aan gedacht. Extra monnies! Dikke vette monnies. Dat kan ik inderdaad wel gebruiken. Je hebt een punt Peet!’

‘Kom lets go. We redden het wel. Toch? Als we even de versnelling aanzetten. Dan hoeft niemand over te werken.’

De daaropvolgende twee uur gingen we echt als een speer. Ik hield het bij in Excel. Als we samen deze flow vast konden houden waren we waarschijnlijk rondom 17.30 uur al klaar.

‘Ik denk dat we het wel gaan redden’, zei ik. ‘Ik denk voor 17.30 uur.’ Ik hield mijn A4-blaadje omhoog met de resultaten van mijn Excel-berekening.

‘Dat is echt fijn Peter. Ik had je niet graag hier achtergelaten met die betaalrun.’

‘Ja? Zou je me echt hier achterlaten?’

Ze haalde haar schouders op. ‘Kickt Henry er nou echt op om ons zo af te blaffen?’, vroeg ze toen.

‘Hij betaalt ons en dat geeft hem het idee dat hij macht heeft.’

‘Oneerlijk.’

‘Zo gaat dat nu eenmaal.’

‘Maar dan hoef je je toch niet als een eikel te gedragen? Hij krijgt ook maar gewoon betaald. Het is niet zijn geld wat we krijgen.’

‘Dat klopt.’

‘Misschien droomt hij wel van een carrière naar boven en denkt hij zo het maximale in mensen naar boven te halen. Zoals Steve Jobs. Die deed dat toch ook?’

‘Steve Jobs was een eikel’, zei ik.

‘Je hebt wel een iPhone.’

‘Heb je zijn biografie gelezen?’

‘Ik lees alleen mijn horoscoop.’

‘Kom. We moeten verder.’

‘Sir. Yes sir.’

Na een vier uur nam mijn concentratie af. Ik ging er niet meer zo snel doorheen. Larissa ook niet. Uit een snelle analyse bleek dat we 17.00 uur niet gingen redden. 18.00 uur ook niet. Met een beetje geluk 19.00 uur. Met twee man.

Fucking hell. Moest ik het tegen haar zeggen? Zou ze me echt om 17.00 uur in de steek laten?