De hitte was niet te harden in dit hok. Ze hadden drie ventilators in de ruimte neergezet om de pijn te verzachten.
Het enige wat de ventilators deden was een hoop herrie veroorzaken en de warme lucht verplaatsen.
Ik veegde mijn voorhoofd af met een tissue en klikte ondertussen op een stornobetaling.
Een betaling waar ik al een half uur mee bezig was, maar ik kon het probleem maar niet oplossen.
‘Zoende ze lekker?’, vroeg Larissa. Ze had een luchtig hemd aan dat strak om haar lijf zat. Ik probeerde haar decolleté de hele ochtend te negeren.
‘Begin je nou alweer?’, zei ik met een zucht.
‘Je kan me niet voor eeuwig in het donker laten Peter. You will break! Vertel.’
‘Ik had niets moeten zeggen.’
‘Was het op een personeelsfeestje? Hebben jullie eerst lekker geil zitten appen? Kom op. Tell me. Anders ga ik het invullen. En wanneer kwam je baas erachter? Nou? Nou? Nou?’
‘Stop alsjeblieft met vragen. Ik heb het al zo moeilijk in deze hitte.’
‘Ik houd al op. Saaierd.’
‘Dankje.’
Na een tijdje: ‘Ik ben de enige die het weet, hè?’ Ze keek me zwoel aan en tuitte haar lippen iets.
‘Ik kom er niet uit’, zuchtte ik en schoof de muis uit frustratie van me vandaan.
‘Ik kan je wel helpen hoor. Ik ben best een goede luisteraar. Al zeg ik het zelf. Ik ben als een soort therapeut voor mijn vrienden. Echt. Iedereen ventileert zijn problemen tegen me en dan geef ik een weloverwogen advies. Dat wil jij toch ook? Darling. Een adviesje van Larisje?’
Ik reageerde niet. Ik begon driftig aantekeningen te maken met mijn pen op een vel A4. Ik kon het probleem maar niet tackelen.
‘Hoorde je wat ik zei? Ik gebruikte het woord ventileren.’ Ze wees naar de drie ventilators. ‘Grappig niet?’
Ze begon overdreven hard te lachen.
‘Larissa. Ik heb het hierover.’ Ik wees naar mijn scherm.
Ze stond op en kwam akelig dicht achter me staan. Ze boog over mijn schouder heen met haar hoofd. Ze stond te dichtbij.
Ik rook haar parfum. Te zoet. Te lekker. Te ongemakkelijk.
Ik wees met mijn pen op mijn scherm naar een aantal betalingen. ‘Ik heb acht betalingen van zes verschillende rekeningnummers hier staan. De factuurnummers komen niet overeen, maar komt wel overeen met voorgestelde openstaand bedrag. En ze komen van dezelfde firma lijkt het. Ik kan ze alleen niet met elkaar koppelen. Terwijl ze wel bij elkaar horen volgens mij.’
‘Hm’, zei ze fluisterend. ‘Ik kan dit probleem wel fixen denk ik.’
‘Even serieus. Ik weet het echt niet meer. Dit heeft me al drie kwartier van mijn tijd gekost.’
‘Laat mij even meekijken dan. Kan je printscreentje mailen?’
‘Print-screen?’ Ik wees naar de print-screen-knop op mijn toetsenbord.
‘Ja. Die indrukken. En dan control-V in een nieuw e-mailbericht en dan op verzenden drukken. Je weet wel hoe je een e-mail moet verzenden, toch? Ouwe man?’
Larissa ging weer achter haar eigen computer zitten.
Ze was het enige pleziertje in dit hok. Ik wou dat onze tijd samen met z’n tweeën nooit zou eindigen. Hoewel ik me kapot ergerde aan haar gedrag, was ze tegelijkertijd mijn fantasie. Ze was een studieobject van dingen die ik niet begreep.
Als ze geconcentreerd keek naar het scherm, kwam ze zo intelligent over.
Een bril zou haar goed staan.
‘Ik heb het je gemaild’, zei ik.
‘Hm. Ik zie het al.’ Larissa begon heftig te knikken met haar hoofd. Haar kralenarmbanden ringelden mee.
Na tien minuten kreeg ik een e-mail terug. In drie stappen liet ze zien wat ze had gedaan via een paar printscreen-shots. Ik probeerde het te volgen door aantekeningen te maken op mijn A4.
Ik kreeg kippenvel.
Verdomd.
Ze had het probleem opgelost.
‘You clever girl’, zei ik.
‘Jurassic park’, zei ze.
‘Wat?’
‘Clever girl. Jurassic park. Is een meme van gemaakt.’
‘Meme?’
‘Peter. Moet ik nu echt gaan uitleggen hoe het internet werkt?’
‘Even geen onzin praten nu. Je hebt ‘m opgelost! Ongelooflijk.’ Ik stak mijn handen in de lucht, tot ik besefte dat mijn oksels drijf en drijfnat waren.
‘0-0’, zei ze lachend.
Ik keek naar mijn beiden oksels. Twee natte ronde vlekken op mijn overhemd. Beschamend groot. Als twee 0-en inderdaad.
Ik deed snel mijn armen weer naar beneden.
‘Ik had het vanochtend al naar Joey gemaild en zelfs hij kwam er niet uit’, zei ik met een nog roder hoofd dan ik al had.
‘Waarom heb je me niet eerder ingeschakeld dan?’
Ik ging nog eenmaal de stappen na in het systeem om dubbel te checken of het probleem echt was opgelost. ‘Het klopt gewoon echt. Je hebt het opgelost. Wat voor opleiding heb je eigenlijk gedaan?’
‘Het is omdat ik blond ben zeker? En m’n tieten? Je denkt dat ik dom ben toch? Mannen gaan altijd dingen aan me uitleggen. Maakt niet uit of het in de kroeg zit of op een suf verjaardagsfeestje. Over politiek. Over hoe bluetooth werkt. Ik heb er niet eens om gevraagd. Ze beginnen gewoon dingen te verklaren. Ze hopen dat ik daarvan ga zweten 's nachts. Als je begrijpt wat ik bedoel.’
‘Waarom onderbreek je ze niet en zeg je gewoon dat je iets al weet?’
‘Wat?’
‘Je lult en je lult en je lult maar alsof je een slachtoffer bent.’
‘Excuse me? Alsof ik dat niet weet? Je hebt echt bij God geen idee hoe het is om vrouw te zijn hè? Jij met je oplossingen: zeg dan dit, doe dan dat. Jij hebt makkelijk praten, man.’
Ik had nu al spijt dat ik deze discussie weer was aangegaan.
‘Ik heb geen tijd voor een gender-discussie’, zuchtte ik. ‘Ik ga even dit afmaken. Het heeft me een halve ochtend gekost. Daarna haal ik wat water. Wil jij wat water?’
Ze knikte nee. Ze leek weer aangedaan. Ik negeerde het maar. Haar gevoelens gingen op en neer.
Na een tijdje zei ze: ‘Je was echt onder de indruk hè dat ik het voor je gefixt hebt?’
Een sluwe glimlach rondom haar mondhoeken.
‘Ja. Even serieus. Welke opleiding heb je nou gedaan?’
‘Wil je het lange of het korte verhaal?’
‘Kort’, zuchtte ik.
‘Sorry. Daar doe ik niet aan. Je luistert aandachtig naar me of niet. Ik wil al je aandacht.’
‘Waarom geef je me twee keuzes als er maar een telt?’
‘Mensen luisteren graag naar me. Waarom zou je überhaupt de korte versie willen?’
‘Nogmaals: Waarom geef je twee keuzes als er maar een telt?’
‘De illusie van macht. Mensen houden van controle. It’s all in the game.’
‘Ik volg je niet’, zei ik. Het was te warm hiervoor. ‘Maar geef me de lange versie dan maar.’
‘Ga je burgerlijk ongehoorzaam doen Peet? Even met mij kletsen zonder te werken? Je hebt nog aardig wat storno’s in je bakje zitten qua werk zag ik net. Kan dit wel? Mag dit wel van Henry?’
‘Cut the crap Larissa. Het is 50 graden hier.’
‘Oké. Ik heb een colaverslaving.’
‘Ik ga weer aan het werk’, zei ik.
‘Luister nou. Serieus. Elke ochtend als ik wakker word is het eerste wat ik denk: Pepsi. Het is zo erg dat ik naast mijn bed een koeltas heb liggen met daar een blikje Pepsi erin. Het enige wat ik ‘s ochtends bij wakker worden hoef te doen, is dat ding openritsen, lipje omhoog trekken, dat heerlijke sissende geluid horen en de eerste slok nemen. Zalig. Een betere start van mijn dag bestaat er niet. Maar het probleem met de wereld is, dat op de een of andere manier iedereen de behoefte heeft om me dingen te vertellen die ik al weet. Jij voelt het ook hè? Puntje van je tong? Je wilt het zeggen.’
‘Wat. Over die cola?’
‘Kom maar op. Spit het uit. Vertel het me maar.’
‘Het verhoogt je bloeddruk. Het bederft je tanden. Het droogt je uit.’
‘Ja ja ja. We delen graag preken uit aan elkaar. Dus ik ben me zo bewust geworden door al dat gepreek de hele dag door. Al die mensen met hun meningen. Het beïnvloedt me. Ik voel me bijna schuldig als ik een slokje van mijn cola neem. Kapot geïndoctrineerd door de fitgirls van Instagram. En dat is het punt. Ik moet elke dag een keuze maken. Wil ik leven, of wil ik sterven. Sterven is een suikershot nemen via cola. Sterven is een peuk opsteken. Sterven is witte wijn drinken. Leven is vier keer sporten, guacamole eten, hummus naar binnen scheppen. Hier. Dit was mijn antwoord op mijn studie.’
Soms verbaasde Larissa me zo. Het ene moment speelde ze het domme blondje met te grote borsten. Het andere moment leek het alsof ze filosofie had gestudeerd.
‘Dus je hebt je school niet afgemaakt? Je school is de straat?’
‘Ik koos om te sterven Peter! Elke dag weer. Ik had geen tijd voor leven!’, gilde ze bijna uit.
‘Spijt van?’
‘Waarschijnlijk over veertig jaar als ik al kuchend in het ziekenhuis lig.’ Ze gaf me een luchtzoentje.
‘Bedankt voor je verhaal. Ik ga water halen. Wil je echt niets? Denk aan je hydratatie.’
‘Hydra wat? Klinkt als alcohol. Sir yes sir. Doe mij dan maar een glas.’
🚬Je leest een verhaal uit de reeks Millennia
📖 Mijn nieuwste boek is op 1 november 2018 uitgekomen: > Ze volgt me niet terug
📗 Ik heb een boek over Charlie geschreven: > Vrouwen die Charlie haten
📜 Bezoek m'n store met posters en boeken en stickers
📷 Foto van Anastasiya Ostrovskaya
Volg me via 📞WhatsApp. 1 op 1. Geen groepschat. Als ik wat geschreven heb, app ik je de link.
Doe dit en doe het goed:
- Voeg het nummer 06-44796441 toe aan je contactpersonenlijst
- Stuur vervolgens 'confetti AAN' met je voornaam naar mij of klik op deze link
- Verwijder dit nummer nooit en te nimmer uit je adresboek. Anders ontvang je geen appjes.
Als je er geen zin meer in hebt, app je me met de zin: 'Het is UIT'.