#2.5 Als je het niet probeert, weet je het nooit.

Jackie’s kamer in Oog in Al stelde weinig voor. Bijna al haar spullen lagen nog in dozen. Het enige wat ze aan de muur had hangen, was een poster van Joy Division. Terwijl ze hier al meer dan een jaar woonde.

Jackie zag haar hele verblijf op aarde als iets tijdelijks. Ze wilde zich daarom vooral niet te snel hechten aan een plek zoals deze kamer.

Ze kon zo ondoorgrondelijk zijn soms.

Het was vrijdagavond en Jackie was vandaag duidelijk niet zichzelf. Ze had haar hele keuken op de kop gezet op zoek naar een kurkentrekker. Maar toen ik haar vroeg om mee te helpen met zoeken zei ze: ‘Alsjeblieft niet’

Na een half uur gevloek en getier kwam ze met een zucht weer haar kamer binnen.

‘Ik geef het op. Geen opener.’ Ze ging op de grond zitten en zei: ‘Hoe ging het gesprek met Jodie eigenlijk?’

‘Ik denk dat ze me duidelijk probeerde te maken dat ik mijn gevoel moet uitschakelen in het zakenleven’, zei ik. ‘Denk ik.’

Jackie trok haar rode Vans-schoen uit en zette de fles rode wijn daar rechtop in. Toen stond ze op en liep naar een kale muur toe.

‘Je gevoel uitschakelen? Of je gevoel negeren?’

Jackie begon met de hak van haar schoen tegen de muur aan te slaan. Met de wijnfles nog in de schoen.

Het zag er verdomd raar uit.

‘Wat ben je aan het doen?’

‘Wat denk je?’, zei ze met een ondertoon.

‘Ik heb echt geen idee.’

Jackie ramde steeds harder.

‘We hebben toch geen opener of wel dan?’

‘Dus sla je de fles nu tegen de muur aan? Zo gaat ‘ie nog kapot’.

Jackie stopte met slaan en zei: ‘Ik zag op YouTube een filmpje, dat, als je hard genoeg ramt, de kurk er vanzelf uitkomt. Maar echt. Hoe dan. Hoe dan? Ik zie totaal geen beweging.’

‘Misschien ram je niet hard genoeg dan?’

Jackie begon te zuchten en liep rood aan.

‘Jij kan echt zulke irritante opmerkingen maken op het verkeerde moment. Wist je dat?’

‘Ik weet nu niet of ik nu uit gevoel of uit ratio op deze opmerking van jou moet reageren’, zei ik. ‘Jodie heeft me enorm aan het twijfelen gezet over wie ik ben. Een soort identiteitscrisis.’

Jackie begon harder te rammen met haar schoen. Vijf, zes keer achter elkaar en deed daar krachttermen bij als ‘kom op dan!’ en ‘doe het!’ en ‘dit is niet normaal’.

Ik kneep mijn neus dicht en zei met een nasale Jodie-stem: ‘Zeg niet: ik voel het. Maar zeg: Ik doe het’.

Jackie stopte met slaan.

‘Hé, niet haar na doen. Ik mag Jodie echt.’

‘Oké’, zei ik nog steeds met een nasale stem.

‘Gawd. Ik geef het op!’

Ze ging met een zucht op de bank naast mij zitten en zette de fles met een flinke smak op een bijzettafel.

‘Jij mag ook weleens een idee verzinnen hoe we die fles kunnen openen, MacGyver.’

Ik haalde mijn schouders op en staarde naar de fles.

‘Toch raar’, zei ik. ‘De wijn is zo dichtbij. En tegelijkertijd zo ver weg. Verstopt achter dat glas.’

‘Probeer je nou filosofisch te doen Juul?’

‘Ik probeer mijn gevoel over de fles te uiten.’

‘Doe gewoon niet dan.’

‘Ik mag geen sorry meer zeggen van Jodie’, zei ik.

‘Ik wil godverdomme zo graag wijn drinken hè. Anders begeeft mijn lever het. Puur uit teleurstelling dat het vandaag geen alcohol mag afbreken.’

‘We kunnen de kurk ook in de fles duwen. Met een mes of zo’, zei ik.

‘Jij hebt ideeën’, zei Jackie blij. Ze ging haar kamer uit en kwam twee minuten later met een mes terug.

Jackie begon met de achterkant van het mes op de kurk te rammen. Als een specht. Daarna begon ze te drukken.

‘Ik trek ik echt te weinig piemels af. Heb nu al spierpijn in mijn arm.’

‘Ik weet niet of ik mijn gevoel echt kan uitschakelen hoor’, zei ik.

‘Wat. Omdat ik piemel zei? Is dat te vies voor je?’

‘Nee. Dat gesprek met Jodie. Dat ik mijn gevoelens niet mag laten zien in het zakelijke leven. Dan ben ik toch mezelf niet meer als ik dat doe?’

‘Ik snap je niet.’

‘Is jouw kantoor echt zo’n ongevoelige omgeving? Hebben ze er wel planten? Groeten mensen elkaar wel in de ochtend?’

‘Ongevoelig?’

‘Telt gevoel daar dan echt niet meer? Andermans emoties? Iemands stress-level? Doet dat er allemaal niet meer toe? Hoe gaan jullie om dan met iemand die burn-out-klachten heeft?’

‘Burn-out is toch zo’n aanstellerij Juul. De secretaresse van onze afdeling had een burn-out. 22 jaar en nu al een burn-out hebben. Pfff. Het enige wat ze de hele dag moest doen is afspraken inplannen en bezoek ophalen van beneden bij de receptie. Hoe stressvol kan dat zijn? Ja sorry hoor. Dan ben ik maar ongevoelig.’

‘Jullie zoeken eigenlijk robots.’

‘Robots?’

‘Die hebben ook geen gevoel.’

‘We zoeken gewoon mensen die het verschil willen maken. En tegelijkertijd niet zo moeilijk doen en over alles nadenken en overal vragen bij stellen.’

‘Robots dus. Ik weet niet of ik een robot wil zijn.’

‘Juul. Serieus. Wil je het hier echt over hebben nu? Het is vrijdagavond.’

‘Ja. Ik ga nu dus geen sorry zeggen hoor over mijn uitgesproken gedachtes. Mag niet van Jodie.’

‘Ik krijg zelfs met dit mes geen beweging in de kurk.’

Ik zag een schroevendraaier bovenop een stapel dozen liggen. Ik stond op, pakte ‘m en gaf het aan Jackie. Ze knipoogde naar me als bedankje.

Ze drukte met de schroevendraaier tegen de kurk aan.

‘Yes!’ De wijnkurk schoot de fles in. De wijn die daardoor op haar hand terecht kwam zoog ze op als een persoon die dertig dagen zonder water door de woestijn had gerend. ‘Alcohol. Eindelijk. Bevrijd me van dit kutgevoel dat leven heet.’

‘Kutgevoel?’

‘Ik heb zo’n kutdag gehad. Maar nu ik wijn heb, is alles weer goed.’

‘What happened.’

‘Juul. We gaan het nu absoluut niet over mijn gevoelens hebben. Kom. We gaan zuipen.’

‘Zouden ze me aannemen denk je? En zou ik dan wel gelukkig worden op een kantoor?’

‘Als je het niet probeert, weet je het nooit.’

‘Als ik het niet probeer, word ik ook nooit teleurgesteld.’

‘Teleurstellingen vormen ons leven Juul. Zonder teleurstellingen komen we nergens.’

‘Ik denk alles te veel door hè. Ik wil alle mogelijke uitkomsten weten.’

‘Stop daar dan eens mee. Het brengt je nergens. Hier. Heb je een glas.’

‘Hoe moet ik daar mee stoppen dan? Het hoort bij me.’

‘Door nu te gaan drinken en over andere dingen te praten. Dat hoort ook bij je.’

‘Wat zou ik aan doen voor het sollicitatiegesprek?’

‘Juul…’

‘Sorry.’

‘Ik dacht dat je geen…’

‘Aaarg. Ik val gelijk weer in mijn oude gedrag.’

‘Proost dan maar.’

‘Proost.’

We toosten met onze glazen. Jackie dronk haar glas in een keer leeg.

‘Ik voel me weer helemaal het vrouwtje’, zei ze en gaf me een zoen op de wang.

Volg me via WhatsApp. 1 op 1. Geen groepschat. Als ik wat geschreven heb, app ik je de link.

Doe dit en doe het goed:

Voeg het nummer 06-44796441 toe aan je contactpersonenlijst
Stuur vervolgens 'feest is AAN' met je voornaam naar mij
Verwijder dit nummer nooit en te nimmer uit je adresboek. Anders ontvang je niks.

Als je er geen zin meer in hebt, app je me met de zin: 'Het is UIT'.