'Ik vind hem wel sexy hoor', zei ik.
‘Wie. Christopher?'
We stonden in mijn keuken te koken.
Jackie schilde aardappels zoals mijn moeder vroeger aardappels schilde. Snel. Efficiënt. Zonder ook maar te veel aardappel mee te nemen. Met zo'n chick in mijn netwerk kon ik elke oorlogswinter overleven.
Mijn aardappels daarentegen. Soort mislukte klei-figuren waar meer dan de helft van de aardappel aan de schil was blijven steken.
'Wat vind je van mijn aardappel? Net een stukje art.'
Ik liet ‘m trots zien. Het had wat weg van een Minion. Jackie keek ernaar, bewoog geen spier in haar gezicht en ging toen weer verder met schillen van haar eigen aardappels.
'Je zou het van Gogh-museum moeten bellen', zei Jackie.
'Van Gogh?'
'De aardappeleters?'
'Oh ja. Weleens van gehoord', zei ik. Geen idee waar ze het over had.
'Op een andere plek. In een andere tijd. Was je een wezen geweest dat precies op tijd zou zijn gestorven. Zodat je jezelf niet meer kon voortplanten. Gek niet, dat er slechts een stupiditeit nodig was om te sterven? Ik mag de natuur wel. Het is zo simpel. Overleef of sterf. Misschien is dat wat evolutie met ons mensheid heeft gedaan. De domme mensen houden we nu ook in leven', zei Jackie.
‘Jezus Jackie. Wat klinkt dit extreem. Ik voel me eerlijk gezegd zo’n dom mens als je zo wijs loopt te praten.’
‘Besef dat en besef dat intens. Jouw hele bestaan is een groot stomtoevallig iets. Je had hier niet mogen zijn met jouw aardappelschilskills.’
‘Meen je dat nou?’
‘Misschien. Misschien ook niet.’ Jackie keek me met een dubieuze blik aan en begon te grijnzen. ‘Wij mensen zijn nooit echt solitaire wezens geweest. Wat betekent dat we als groep de zwaktes van anderen oplossen. Interessant niet? Je hoort dus mij eigenlijk te bedanken voor mijn genade dat ik jou in leven laat met mijn aardappels.’
Ze liet de perfect geschilde aardappel net op dat moment in een pan met water vallen. Het klotste met een plop omhoog.
Ze keek me zo zelfverzekerd aan. Ze was zo aantrekkelijk als ze zo keek. Haar lichaam was zo aantrekkelijk als ze zo stond. Nergens te veel vet. Mooie kleine borsten, kleine kont, verleidelijke blik, prachtig bos haar. Ik wou haar aaien. Heel lang.
‘Bedankt denk ik’, zei ik.
‘You’re welcome. You’re welcome.’
Ik schilde verward verder, na te denken wat solitair betekende.
'Hij is wel sexy ja. Christopher’, zei ze paar minuten later. ‘Maar ja. Ik zie hem elke dag. Ik weet niet. Als je vaak met dezelfde mensen in een ruimte zit, worden ze vanzelf aantrekkelijker. Maar na een echt lange tijd. Als je heel heel heel lang met dezelfde mensen in dezelfde ruimte omgaat... Dan worden ze heel menselijk eigenlijk. Onaantrekkelijk menselijk. Niks spannend meer aan. Walging eigenlijk. Gewoon lelijk ook. Al die kleine dingen die ze doen. Zoals hij zogenaamd ongemerkt in z’n neus loopt te boren en als hij ziet dat ik ‘t zie, verontschuldigt hij zich niet eens meer.'
'Doet hij dat echt?'
‘Ja.'
'Hij gaat me helpen bij mijn sollicitatieprocedure. Volgende week zie ik hem weer.'
'Helpen?'
'Me tips geven en zo.'
'Jezus.'
'Wat.'
'Ik heb een vriendinnetje. Had eigenlijk. Noor. Volgens mij ken je haar niet. Een oud-collega van me. Die nam hij ook onder ‘bescherming’. Hij heeft echt daughter-issues of zo.'
'Je bedoelt dat Christopher graag een vaderrol wil spelen?', vroeg ik.
Jackie knikte tevreden naar de pan met aardappels en stak de gaspit onder de pan aan.
'Luister’, zei ze. ‘Ik vergiftig je brein niet met vooroordelen. Dat is niet mijn ding. Je moet het lekker allemaal zelf ervaren. Hij is oké. Ik heb je niks voor niks aan hem gekoppeld. Ja toch?'
‘Ja’, zei ik terwijl ik de aardappelschillen in een vuilniszak wegstopte.
‘Misschien moet je dit wel even weten. Ik ben met hem naar bed gegaan.’
‘Hij heeft kinderen!’
‘En een lul.’
‘Walgelijk.’
‘Hoezo dat? Moet ik me nu schuldig voelen omdat hij een vrouw en kinderen heeft? Het kwam er gewoon van. I dunnow. Gewoon. Twee hitsige mensen.’
‘Net na je verhaal over hoe uitgekeken je bent op hem en zijn neusgraaf dingen.’
‘Je komt soms zo onvolwassen over’, zei Jackie.
Ze meende het. Ik wist niet wat ik moest zeggen.
‘Het is oké. Je bent gewoon Juul.’
‘Kan jij een deksel op de pan doen? Scheelt energie’, zei ik maar.
‘Ik meen het Juul. Je bent wie je bent.’
‘Oké.’
Volg me via WhatsApp. 1 op 1. Geen groepschat. Als ik wat geschreven heb, app ik je de link.
Doe dit en doe het goed:
- Voeg het nummer 06-44796441 toe aan je contactpersonenlijst
- Stuur vervolgens 'feest is AAN' met je voornaam naar mij
- Verwijder dit nummer nooit en te nimmer uit je adresboek. Anders ontvang je niks.
Als je er geen zin meer in hebt, app je me met de zin: 'Het is UIT'.
Dit zijn twee boeken die ik heb geschreven:
7️⃣ Je leest een verhaal uit de reeks Zeven
📖 Ik heb een boek geschreven: > Vrouwen die Charlie haten
📗 Ik heb enkele blogs gebundeld in een boek: > Digital love
📜 Bezoek m'n store met posters en boeken
📞 Laten we appen (en ontvang een appje bij het volgende verhaaltje) >
Like me op Facebook
Achtervolg me op Instagram