Een gast met lang blond haar, gespierde armen en borst geperst in een wit hemd deed open.
Hij gaf Jethro een ingewikkelde boks, knikte naar Luke en Karel en gaf mij een hand.

‘Charlie. Hij is van Psycho killer’, zei Jethro.

‘Ik ben Jon.’

‘Als in Jon Snow’, zei Luke.

We passeerden een lange gang waar ik over stapels folders, ouwe schoenen en volle vuilniszakken stapte. We liepen direct door naar de binnenplaats.

Door het gebrek aan licht kon ik geen fuck zien. Behalve dan een oerwoud aan onkruid en een paar lege kratten bier.

‘Zo. Dit is de plek’, zei Jethro. ‘Als we deze tuin even snoeien, hebben we minstens veertig vierkante meter voor een fucking feest. Ik zweer het je. Als we wat bier en vodka aan de buren geven, gaat niemand klagen. Toch Jon?’

Jon knikte.

‘Ik weet niet’, zei ik en stak een peuk op. ‘We zitten midden in een woonwijk. Bovendien is het een tuin. Verbonden aan een huis.’

‘Wat is het punt’, zei Karel.

‘Het punt van een illegaal feest is dat we het in de natuur vieren. Of in een pand. Ver van de beschaving vandaan. De bedoeling is dat niemand ons hoort. Begrijp je? Fucking hell. Moet ik dit nu echt aan je uitleggen?’

‘Je hoeft niet zo uit de hoogte te doen’, zei Karel. Hij richtte zich op Jethro. ‘Ik zei toch dat hij ons niet hoeft. Sjoerd had ons er al voor gewaarschuwd.’

‘Wat zei Sjoerd?’

‘Ik weet niet man’, zei Jon, ‘Psycho killer is niet meer wat het was. Al die eerstejaarsstudenten. Al die wannabe-cokegebruikers.’

‘Ja, dat zei ik toch al. Psycho killer is way over. Die feesten van Mik bij de Maarsseveense plassen. Ik zweer het je man, dat is de nieuwe shit’, zei Luke.

‘Wanneer was je voor het laatst op een Psycho killer-feest?’ Vroeg ik aan Jon.

‘Hé Jon’, zei Jethro. Jon keek hem vermoeid aan. ‘Dit pand is toch gekraakt?’ Hij knikte. Jethro keek mij aan. ‘Je hoeft mij niet de les te lezen. Ik regel hier een pand voor jou en Sjoerd. Omdat hij zei dat jullie om goede plekken verlegen zaten. Je hoeft me heus niet te bedanken. Maar als je me wat credits kan geven. Begrijp je?’

Jethro stapte op me af en sloeg een arm om me heen. ‘Begrijp je me of niet?’ Zijn greep werd steviger. Ik voelde mijn arm opzwellen en klemde mijn kiezen op elkaar om niet een schreeuw te laten horen. ‘Begrijp je me?’

‘Je doet me pijn’, zei ik.

‘Pijn is fijn.’

‘Dwing je zo altijd je gelijk af?’

‘Wat zei je?’

‘Niets.’

‘Hebben we een deal?’

‘Ja.’

‘Fantastisch.’ Jethro liet me los en gaf me vervolgens een knuffel. Daarna high five-de hij Luke en Karel. ‘Ik heb een pand voor Psycho killer geregeld. Ik heb een pand voor Psycho killer geregeld!’ En rende met zijn armen zwaaiend naar de lucht door de tuin heen.

Ergens vijf meter verder struikelde hij over een of andere verroeste grasmaaier en kwam in de bosjes terecht en schreeuwde toen: ‘Psycho killer the best!’

‘Hé Jethro. De buren’, zei Jon. ‘Het is 4 uur ’s nachts.’

‘Wat met buren’, zei ik.

‘Ik weet niet. Ze zijn gewoon. Ze zijn gewoon gewoon. Snap je? Hoe gewone mensen zijn.’
Ik keek Karel aan. ‘Denk jij dat dit de juiste plek is? Eerlijk?’, vroeg ik.

‘Ja’, zei Luke, ‘Jethro heeft daar een goede neus voor.’

‘Luke, lul niet zo stom’, zei Karel. ‘Jon. Hoe zit het nou met de buren? Kunnen we hier tweehonderd man kwijt of niet?’

‘Binnen wel. Als we alle ramen dichthouden, moet dat wel lukken. Als de rokers hier buiten zachtjes praten.’

‘Zachtjes praten na vijf lijntjes coke en acht biertjes zachtjes of zachtjes ik-ben-in-de-kerk-op-zondag-middag- zachtjes.’

‘Ik weet niet.’

‘Jon.’

‘Vijf lijntjes coke en acht biertjes zachtjes’, concludeerde Jon.

‘Geregeld Charlie. Oké?’

Achtervolg me op Instagram
Foto via Woody Gooch
Blijf per e-mail op de hoogte. Geloof me. Op Facebook of Instagram mis je driekwart van mijn updates. Want: algoritme.