Toen ik stopte met aandacht geven aan Jurjen, begon hij mij aandacht te geven.

Om de paar uur. Een appje. Een vraag als: wat is je favoriete schrijver. Of een of ander bullshit verhaal over een medewerker bij de Hornbach die hem probeerde te versieren, maar hij had geen interesse want ze was minstens vijftig jaar oud en dik en lelijk.

Ik hield van zijn aandacht.

Ik hield van zijn random video’s die hij via Snapchat met mij persoonlijk deelde.

Vooral omdat in mijn hoofd een knop om was gezet. Letterlijk. Niet eens direct nadat Jackie zei dat ik hem met rust moest laten.

Het was die avond in mijn bed, alleen, dat ik me besefte dat ik hem bleef appen omdat hij me zo lelijk en koud zijn huis had uitgejaagd. Ik zocht de dagen daarna de bevestiging dat het misschien toch meer was dan hij deed voorkomen.

Zoals ik bij Yort de bevestiging zocht dat onze relatie meer was dan hij deed voorkomen.

Ik wilde dat Jurjen goed over me dacht en me niet zag als een of ander neukobject.

Maar Jackie had gelijk. Jongens deden dingen bij ons, omdat we het toelieten.

Ik was gewoon een verward fragiel neukobject. Hoe meer aandacht ik hem ging geven – hoe meer hij het idee had dat ik hem nodig had, zodat hij misbruik van mij kon maken.

Ik wilde niet dat hij misbruik van mij kon maken.

Ik had hem niet nodig. Net zoals hij mijn aandacht niet per se nodig had.

Nu waren de rollen omgedraaid. Nu gaf hij mij aandacht.

Ik hield van zijn aandacht. Het voelde als een soort van bonus. Want ik hoefde zijn bevestiging niet meer.

Tegelijkertijd was ik zo bang dat als Jurjen zou stoppen met me deze aandacht geven, dat ik niet zonder hem kon en ik weer aandacht aan hem ging geven zodat ik het weer terug zou krijgen.

Ik hield hier eigenlijk niet van.

Dit spel van aandacht geven, aandacht krijgen.

Dit was de reden dat ik me in slaap liet sussen in een relatie met Yort.

Deze complexiteit van - ik zie jou, zie je mij ook? - was me te intens. Het maakte me te onzeker. Hier ging zoveel tijd verloren. Het nam mijn dag over. Continu dat gecheck op m’n telefoon of hij een berichtje had gestuurd.

Ik wilde gewoon iets met iemand beginnen. Een vaste relatie. Dan was dat duidelijk. Ik koos voor jou, jij voor mij en klaar. Dan kon ik weer over op de orde van de dag. Om andere dingen te doen.

In een relatie was ik meer mezelf.

Minder geobsedeerd.

Minder onrustig.

Minder onzeker.

Nu was ik niet mezelf.

Nu was ik een betere versie van mezelf aan het zijn.

Nu was ik een slechtere versie van mezelf aan het zijn.

Nu was ik een sexyer versie van mezelf aan het zijn.

Ik wist wel wat Jurjen aan het doen was.

Hij wilde het contact warm houden.

Zodat hij me kon appen.

Om te neuken.

Zodat ik hem kon appen.

Om aandacht te krijgen.

Ook al had ik zogenaamd die knop in mijn hoofd omgezet.

Grappig. De verhalen die we tegen onszelf vertellen om ons eigen gedrag goed te praten.

Als ik nou een chocolaatje neem.

Want ik had het verdiend na deze zware dag.

Ik leefde tenslotte maar een keer.

Wat boeide dat ene stukje nou.

Het smaakte ook zo lekker.

Op een dag waren we toch dood.

Dan zou ik wellicht spijt hebben van dit moment dat ik dit stukje chocolade niet nam.

Vervolgens tien minuten later die hele fucking reep naar achteren gewerkt.

Mijn buik opgezet, zo’n smerig dorstig gevoel. Een drang om te kotsen en om nog meer te eten.

Daarna dagenlang de weegschaal vermijden, mezelf voor straf uithongeren.

Grappig. Hoe we onszelf zo graag voor de gek hielden.

Terwijl we dondersgoed wisten waar het uiteindelijk naar toe ging.

Terwijl ik dondersgoed wist waar dit contact met Jurjen naar toe ging.

Het bouwde zich langzaam op. Te wachten op een wederzien.

Een climax.

En dan…

Jurjen:
18:33: Hey

Ik:
18:33: Hi

Jurjen:
18:34: Wat ben je aan het doen.

Ik:
18:34: Lezen.

Jurjen:
18:34: Zin om je te zien.

Ik:
18:34: Haha.

Jurjen:
18:34: Ik ben serieus.

Ik:
18:34: Ok. En nu?

Jurjen:
18:34: Ik ben bij je in de buurt.

Ik:
18:35: Leuk.

Jurjen:
18:35: Ik pak zo de trein naar huis.

Ik:
18:35: Geen zin in een d-tour?

Jurjen:
18:36: Misschien.

Ik:
18:36: Ik heb thee. En wijn. Biologische wijn,

Jurjen:
18:36: Hm. Verleidelijk.

Dit zijn twee boeken die ik heb geschreven:

7️⃣ Je leest een verhaal uit de reeks Zeven
📖 Ik heb een boek geschreven: > Vrouwen die Charlie haten
📗 Ik heb enkele blogs gebundeld in een boek: > Digital love
📜 Bezoek m'n store met posters en boeken
📞 Laten we appen (en ontvang een appje bij het volgende verhaaltje) >
Foto via [@arnoud.ele(https://www.instagram.com/arnaud.ele/)

Like me op Facebook
Achtervolg me op Instagram