#070 Na elk feestje ga ik een beetje dood vanbinnen
Na elk feestje kom ik weer tot dezelfde conclusie: dit nooit meer.
Geen drank. Geen xtc, coke of speed.
Niet met vreemden naar huis gaan die langer dan een half uur van me vandaan wonen.
Niet tot het ochtendlicht op de dansvloer blijven hangen.
Niet smeken tegen mijn vrienden om nog even te blijven. Geen lijntje doen als ik bijna wil gaan slapen.
Want na elk feestje ga ik een beetje dood van binnen...
De nadorst. De leegte. De spierpijn. De malaise.
Insomnia.
Dat gevoel van 'dit was de meest geweldige nacht ooit' en nu is het voor altijd voorbij en komt het nooit meer terug.
De dagen daarna probeer ik te leven als een non.
Genoeg groenten snijden. Genoeg water drinken. Twee avonden sporten.
Elke ochtend bij het wakker worden mediteren.
Mijn gedachtes opschrijven voor het slapen gaan. Mijn moeder bellen.
Zeggen tegen mijn beste vriend: 'Blij dat je er bent.’
Dit is het ritme hoe ik succesvol zal zijn. Dit is een manier om ooit honderd jaar te worden.
Maar wie houd ik echt voor de gek?
Het begint al snel weer te jeuken. Ik begin dan weer te verlangen. Om de saaiheid van mijn bestaan op te heffen in de nacht.
Ik zoek mijn Facebook tijdlijn af naar uitnodigingen. Ik app vage kennissen wat hun plannen zijn.
Ik begin alvast met een drankje bij het eten. Ik steek alvast een joint aan om de onrust in mij te stillen. Ik begin alvast met scheren. Mijn haren in het juiste model te doen. Mijn tanden te poetsen. Een nieuw pakje peuken te halen om de hoek.
Om dan de keuze te maken wie van mijn gezelschap gebruik mag maken. Om vervolgens in de nacht mezelf te vergeten. Mijn lijf tot maximaal vermogen te gebruiken.
Dan ben ik het meest levend. Dan ben ik het meest mezelf. Zelfvernietiging is het antwoord.
Bekentenissen uit het ondergrondse zijn korte duistere rauwe mini-verhalen geschreven door Tomson Darko. Lees alle bekentenissen terug.