#054 Je denkt te veel. Voel eens wat meer.

Wat doe ik hier? Ik word onrustig van hem. Ik dacht dat de twijfel weg was. Gekke ik. Ik weet het niet zo goed. Moet ik het uitspreken of het even zo laten zijn? Ik word gek van zijn lompheid.

Maar mijn gevoelens delen is iets dat alleen maar nog meer ellende veroorzaakt. Bovendien staan zijn tanden uit elkaar. Als het stopt hoef ik in ieder geval niet mee met dat weekendjetripje van zijn ouders naar Volendam. En niet meer die gekke Marvel-films van hem kijken.

Hij is toch geen klein joch meer van acht jaar? Maar ja. Hij snapt me wel. En mijn hang naar alleen zijn. Nog niet vaker heeft iemand me zoveel ruimte gegeven als hij.

Het kon tien keer slechter. Het leven kan ook altijd honderd keer beter. Hij is zo tevreden met zichzelf in al zijn beperkingen. Hij is meer in balans dan ik ooit ga zijn.

Ik bewonder het en haat hem erom. Maar zijn lompheid... Man. Doe is even beter je best.

Probeer eens niet iets spontaan te slopen. Eens niet je vreemde observatie te delen met mijn vriendinnen. Ik word gek van zijn onrust.

GEK.

Ben ik een zeur? Wellicht. Hij verveelt me. Tot hij weer iets liefs tegen me zegt. Dan ben ik weer van hem.

Hij is niet het probleem. Ik ben het probleem. Maar als hij weg is, is mijn probleem opgelost.

Of heb ik dan een nieuw probleem van eenzaamheid veroorzaakt? Ik overdenk te veel. Hij niet.

Hij denkt: kan ik het eten? Kan het mij eten? Kan ik het neuken? Mag ik het neuken? Als alles een 'nee' is, negeert 'ie het. Ik kan niets negeren. Ik moet alles analyseren.

'Je denkt te veel. Voel eens wat meer,' zegt hij dan en dan voel ik me weer honderd procent begrepen en verdwijnen alle twijfels.

Voor even.

Dit zijn mijn bekentenissen. Je leest meer woorden van mij op papier. Ga naar http://store.psychokiller.eu

Foto: Mike Alegado